Εκλογές στις 21 Μάη. “Όλοι ίδιοι είναι. Θα πάμε για μπάνιο. Δε ψηφίζω. Δεν αλλάζει τίποτα. Πού να τραβιέμαι στο χωριό”; Όλα αυτά ακούγονται σε μία εξαθλιωμένη κοινωνία που βαδίζει από κρίση σε κρίση. Απογοητευμένη και μέχρι πριν λίγο καιρό με το «σύνδρομο της παραίτησης». Δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι, αμέσως πρόσωπα και καταστάσεις κάνουν τα όνειρά της ματαιώσεις.
Η τραγωδία των Τεμπών μετέτρεψε την αμφιβολία σε οργή. Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν και βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους διεκδικώντας μία ζωή με αξιοπρέπεια. Τι συμβαίνει όμως όταν έρχεται η ώρα της κάλπης;
Κόντρα σε ένα ρεύμα που υποστηρίζει το αντίθετο το τελευταίο διάστημα, συνεχίζω να υποστηρίζω πως η κοινωνία διέπεται από ένα απολιτίκ ένστικτο και αποτελεί δυνάμει υποχείριο διαφόρων επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Τι αντίκτυπο – κίνδυνο έχει όλο αυτό; Είναι πολύ εύκολο να εξισωθούν γεγονότα και να υπάρξει μαζική απόρριψη του πολιτικού συστήματος. Μέγα λάθος αυτή η προσέγγιση, ειδικά τη δεδομένη στιγμή. Ίσα ίσα οι νέοι οφείλουν στον εαυτό τους να ψάξουν βαθιά. Να μελετήσουν, να διαβάσουν, να δουν τι μέλλει γενέσθαι σε ολόκληρο τον κόσμο. Με αυτόν τον γνώμονα προχωρώ εδώ και πολλά χρόνια. Νιώθω δικαιωμένος και καλώ τον καθένα να κάνει αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Παγκόσμια υπάρχει μία διττή τάση. Μια προς την κεντροαριστερά με σαφές προοδευτικό πρόσημο και μια προς την εθνικιστική Ακροδεξιά, που συχνά συμπλέκεται με τη Δεξιά. Ο κεντρώος χώρος υποχωρεί, όπως και αυτό που αποκαλούσαμε «μεσαία τάξη» για χρόνια. Μελετώντας τα γεγονότα της δεκαετίας του 1930 μετά το κραχ και πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντικρύζουμε αρκετές ομοιότητες. Ποιος όμως έχει τη διάθεση, τον χρόνο και τη δύναμη να ανατρέξει στην ιστορία; Εξαντλητικοί ρυθμοί και το βράδυ μία mainstream διασκέδαση μπροστά στην τηλεόραση ή το TikTok. Αποχαύνωση και «ακρωτηριασμός» της κριτικής σκέψης.
Επιστρέφω όμως στην ελληνική πραγματικότητα. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2019 με ένα ποσοστό που άγγιξε το 40% όσων ψήφισαν έφερε ουσιαστικά την υλοποίηση, ως συνέχεια, όσων εκκρεμοτήτων έμειναν το 2014. Κάτω από τον μανδύα της πανδημίας πέρασαν αρκετά αντιλαϊκά νομοσχέδια. Ο χρόνος κύλησε συμπληρώνεται μία τετραετία που ολοκληρώνεται με τον σκάνδαλο των υποκλοπών, που αποτελεί κηλίδα για το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία μας και φυσικά την τραγωδία των Τεμπών, που διέλυσε το «επιτελικό κράτος». Περίπου 45 ημέρες πριν τις εκλογές με την ανεργία να μαστίζει τους νέους, με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό να τσακίζουν τα νοικοκυριά συζητάμε για «Φράχτες». Προγραμματικός διάλογος; Μονόπλευρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλάνο και έχει εκπονήσει το σχέδιό του από το περασμένο φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη. Αυτό συνεχώς εμπλουτίζεται, αλλά δυσκολεύεται να το επικοινωνήσει. Αφενός λόγω αδυναμίας πρόσβασης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αφετέρου επειδή όταν εκπρόσωποι του πάνε στην ουσία, η επικοινωνία των αντιπάλων πετάει την μπάλα στην εξέδρα.
Τα Τέμπη πυροδότησαν ένα κίνημα. Ήταν η θρυαλλίδα. Έδωσε σάρκα και οστά και ταυτόχρονα δύναμη σε όσους νόμιζαν πως ήταν μόνοι. Ο φόβος νικήθηκε κι αυτό θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό αυτή τη φορά θα εκφραστεί στην κάλπη. Οι νέοι αντιλαμβάνονται ότι δεν πάει άλλο κι είναι αποφασισμένοι να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση, διεκδικώντας όσα τους αναλογούν. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει μία επικράτηση ανάλογη του 2015. Πηγαίνοντας όμως μετά τις εκλογές σε μία επτακομματική Βουλή (Οι Έλληνες Για Την Πατρίδα φαίνεται να βρίσκουν τη νομική φόρμουλα) οι συγκλίσεις σε ένα προγραμματικό προοδευτικό σχέδιο και η τελική συνεργασία είναι απαραίτητες. Ουσιαστικά μονόδρομος για το παρόν και το μέλλον.