Κάθε μέρα στην πολύπαθη Ελλάδα συμβαίνει ένα γεγονός που μέχρι πιστεύαμε πως είναι απίθανο να γίνει. Να μιλήσουμε για τη σύγκρουση δύο τρένων, για τον τρόπο που ήρθε το ναυάγιο της Πύλου, για την καταστροφή των φυσικών εκτάσεων σε Ρόδο και Δαδιά, για την επιδρομή Κροατών χούλιγκαν που με πολιτικά χαρακτηριστικά δολοφόνησαν τον Μιχάλη, για τη βίαιη απώθηση που οδήγησε στον θάνατο τον Αντώνη, για τη βιβλική καταστροφή στη Θεσσαλία; Πιθανώς με την μορφή χιονοστιβάδας που έχει πάρει η ροή των γεγονότων ξεχνώ αρκετά. Σε αυτόν τον τόπο όμως ζούμε.
Η διπλή εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας και η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που συνοδεύτηκε από την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα έφεραν ένα κλίμα χαλάρωσης σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή ραστώνη και ταυτόχρονα ενίσχυσε την υπεροψία και το αίσθημα παντοδυναμίας των κυβερνώντων. Έρχεται όμως η ίδια η ζωή να διαλύσει την πλασματική πραγματικότητα που προβάλλεται συστηματικά για κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια. Η ισχυρή εντολή που έλαβε η κυβέρνηση είναι νωπή, αλλά είναι ήδη “υγρή”. Το νερό έχει αρχίσει ήδη να διαρρηγνύει όσα θεωρούσαμε δεδομένα και το είδωλο ξεθωριάζει.
Ο “καλός manager” αποδομείται και οι συν αυτώ αναζητούν ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση. Η επικοινωνία καλείται να δώσει και πάλι σωσίβιο σωτηρίας και ο χρόνος να λειτουργήσει ευεργετικά, ώστε η πλειοψηφία να ξεχάσει απορροφημένη στα δικά της προβλήματα. Με φόντο τις αυτοδιοικητικές εκλογές αναζητείται πειστικό αφήγημα που αρχικά θα φέρει στις κάλπες για τρίτη φορά μέσα στο 2023 τον κόσμο. Η απαξίωση όμως των πολιτών, ο “θάνατος” της αξιοπρέπειας τους κάνει δύσβατο το μονοπάτι. Ποιος μπορούσε να φανταστεί να μην έχει νερό, ρεύμα, τρόφιμα και να απειλείται η επιβίωσή του;
Αυτό το σοκ για την κοινή γνώμη δεν αποτελεί έκπληξη για τους επιστήμονες, τους Διεθνείς Οργανισμούς και την Κομισιόν που είδαν τις προειδοποιήσεις τους να αγνοούνται επιδεικτικά. Η Ελλάδα βρίσκεται σε συνθήκη καταστροφής και σε νέα περίοδο αναξιοπιστίας. Τα χρήματα στα ταμεία δε φτάνουν πλέον για αποζημιώσεις και “pass” παρηγοριάς. Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί κι ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί πως από τύχη ζει. Ο φόβος μετατρέπεται σε οργή και μένει να εκφραστεί. Η φθορά για την κυβέρνηση και τα πρόσωπα αυξάνεται θεαματικά. Σαστισμένα τα ΜΜΕ παρακολουθούν και προσπαθούν να χειριστούν αναίμακτα την ανθρώπινη τραγωδία. Το ερώτημα που φυσικά δεν περιμένουμε να απαντηθεί από αυτά είναι: Πόσο απέχει η πολυδιαφημιζόμενη σταθερότητα από την πλήρη αποσταθεροποίηση;