Τα γεγονότα έχουν μία γραμμική αλληλουχία. Η χθεσινοβραδινή βίαιη απώθηση 36χρονου επιβάτη που οδήγησε στον θάνατό του είναι ένα σοκ για τους τηλεθεατές. Αποτελεί όμως μέρος μίας αλυσίδας που μέχρι να χτυπήσει την πόρτα μας φαντάζει σαν ένα παιχνίδι σε υπολογιστή. Σαν μία μάχη επιβίωσης από αυτές που έχουμε συνηθίσει ανώδυνα να δίνουμε. Η πραγματική ζωή όμως διαφέρει από τον εικονικό κόσμο της οθόνης. Υπάρχει θύμα, θύτης, οικογένεια και φίλοι που μένουν πίσω να πενθούν. Πριν όμως τα παραδοσιακά ΜΜΕ κατά την προσφιλή τακτική τους ξεκινήσουν να «δικάζουν», ας δούμε πως φτάνουμε ως εδώ.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στη δίνη μίας πολύπλευρης κρίσης από το 2011. Σε τέτοιες καταστάσεις επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Οι άνθρωποι μισούν. Το βλέπεις στα μάτια τους. Δε γνωρίζουν ακριβώς τον λόγο, ούτε αναζητούν τις αληθινές αιτίες, απλά έχουν «εμποτιστεί» με μίσος. Αυτό σε κάθε ευκαιρία θεριεύει κι είναι ικανό να προκαλέσει αποτρόπαιο κακό. Είναι συγκλονιστικό το video που κάνει τον γύρο του Διαδικτύου από διάφορες γωνίες και περιγράφει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τα παραπάνω.
Η ατομική ευθύνη δυστυχώς έχει περάσει στην ελληνική κοινωνία με τον χειρότερο τρόπο. Με έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο κι ένα αίσθημα υπεροψίας. Καθιερώθηκε ως κάτι “ατομικιστικό” κι όχι ως μέρος του συλλογικού. Αποτέλεσμα αυτού η απάθεια κι η παραίτηση απέναντι σε όσα τραγικά, πρωτοφανή βιώνουμε. «Ενημερώνουμε τους κύριους επιβάτες ότι η καθυστέρηση του απόπλου του πλοίου οφείλεται σε περιστατικό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Ευχαριστούμε για την κατανόηση». Κι όμως υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που έχουν δει με τα μάτια τους το συμβάν. Αυτούς πώς να τους ξεγελάσεις;
Αν δεν ήταν Έλληνας θα ήταν ευκολότερη η διαχείριση στο επικοινωνιακό πλαίσιο, όπως φάνηκε με το ναυάγιο της Πύλου. Ήταν όμως και πάνω απ΄όλα για εμάς ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μέσα στη θάλασσα να πνίγεται και κανένας δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να τον σώσει, είτε πετώντας ένα σωσίβιο, είτε βουτώντας, είτε σταματώντας το πλοίο. Η ζωή τράβηξε την ανηφόρα, συνεχίστηκε κι ο άτυχος Αντώνης κατέληξε. Σε αυτό ακριβώς το σημείο επιβεβαιώνεται η κουλτούρα των «push back». Όταν η Εφημερίδα των Συντακτών τα αποκάλυπτε στο Αιγαίο, όταν Διεθνή Μέσα έβγαζαν την πατρίδα μας στη σέντρα κάποιοι κρυφά χαμογελούσαν κι οι περισσότεροι αδιαφορούσαν. Σήμερα όμως ήρθαν στο σπίτι μας. Ήρθαν στην αυλή μας. Μπορούμε και πάλι να σιωπήσουμε ή ήρθε η ώρα να ενεργοποιηθούμε απέναντι σε αυτό το υπέρτατο εγώ που έχει διαμορφωθεί κι οδηγεί στο σκοτάδι; Τώρα είναι η στιγμή με όσα αποθέματα δυνάμεων έχουμε να θυμηθούμε ξανά το ΕΜΕΙΣ και να αγωνιστούμε…