Υπάρχει μια αστεία φράση ευρέως διαδεδομένη στο διαδίκτυο που αναφέρει “σταματήστε τη γη να κατέβω” με τους χρηστές να την χρησιμοποιούν πλέον και σε πιο σοβαρές καταστάσεις και για να είμαι ειλικρινής, αυτό το απόφθεγμα με εκφράζει απολυτά αυτήν την περίοδο.
Κάθε μέρα η κοινωνία σοκάρεται από πρωτοφανής περιστατικά, πατέρας κλειδώθηκε στο αυτοκίνητο του ανοίγοντας φιάλη υγραερίου με τα παιδιά του, βιασμοί, αποπλανήσεις ανήλικων, επιθέσεις σε γυναίκες, αυτοκτονίες και η μεγαλύτερη επικαιρότητα των τελευταίων εβδομάδων, το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Αρνητικά νέα, πάνω σε άσχημη επικαιρότητα, πάνω σε τρομακτικά γεγονότα και ένας φαύλος κύκλος που δεν λέει να λάβει τέλος. Γινόμαστε δέκτες πολλών πληροφοριών που πλέον δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε και στο τέλος ο εγκέφαλος μας φωνάζει για ένα διάλειμμα, παρακαλάμε για μια θετική εξέλιξη, έστω κι ένα χαρούμενο νέο.
Η ίδια η καθημερινότητα γίνεται η πλάκα που μας πλακώνει θάβοντας μας πιο βαθιά, γινόμαστε μάρτυρες εξωπραγματικών περιστατικών δίχως να μπορούμε να ελέγξουμε τις εξελίξεις. Δεν ξέρω αν φταίνε τα ψυχολογικά που κουβαλάει ο καθένας μας, αν ευθύνεται η καραντίνα, αν παρόμοια γεγονότα παλιότερα δεν γινόταν τόσο γνωστά λόγω της έλλειψης τοπικών μέσων ενημέρωσης.
Δεν αναφέρω καν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε πολίτης στη δική του ζωή, αυτά που τονίζω είναι η καθημερινή ροή ειδήσεων, φοβάμαι πλέον να ενημερωθώ, τρέμω να ανοίξω ενημερωτικές σελίδες η την τηλεόραση και φαντάζομαι πως και αυτό συμβαίνει κι σε εσάς κι αυτό για μένα είναι μέρος της δουλειάς μου.
Μην νομίζετε πως για εμάς τους δημοσιογράφους είναι όλα εύκολα, όταν έρχονται στο φως αυτά τα γεγονότα οι πρώτοι που ενημερώνονται είμαστε εμείς και κάποιες φορές γνωρίζουμε και περισσότερες λεπτομέρειες από όσες δημοσιεύονται, ειδικά οι εξωτερικοί ρεπόρτερ που καλούνται να καλύψουν επιτόπια το θέμα, αυτοί έρχονται αντιμέτωποι με τις ρεαλιστικές εικόνες προτού μεταδοθούν στο κοινό.
Κι εκεί που κάτι γίνεται και λες και κάτι αλλάζει, ο κόσμος ξεσηκώνεται και βγαίνει στον δρόμο και τότε αρχίζει το χάος, αυτοί που υποτίθενται πως μας προστατεύουν, επιτίθενται. Εδώ έρχεται η αγανάκτηση και χτυπάει κόκκινο, ζούμε μια ζωή καταδικασμένη.
Δεν μας αφήνουν να ζήσουμε, δεν μας αφήνουν να αντιδράσουμε, δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Ξυπνάω, δουλεύω, κοιμάμαι. Αυτή είναι η ζωή μας, να πληρώνουμε μόνο λογαριασμούς. Δεν θέλω να ζω έτσι οπότε ζητείται ενοικιαστής για τη νεαρή ζωή μου σε τιμή ευκαιρίας. Σταματήστε τη γη γιατί απλά θέλω να κατέβω, δεν ξέρω γιατί αγωνίζομαι πια.
Όλοι οι νέοι παλεύουμε ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στη βία, ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό γιατί αυτή η τοξικότητα μειώνει την αυτοπεποίθηση μας, ρίχνει τις άμυνες μας και μας βυθίζει σε σκοτεινές σκέψεις και τότε το άγχος και η κατάθλιψη μας χτυπούν την πόρτα και η κόλαση αρχίζει. Τι μας ξημερώνει αύριο;
Η ανθρώπινη αξία έχει χαθεί από το λεξιλόγιο των ανθρώπων, είναι το άλφα και το ωμέγα. Γίναμε νούμερα σε κάποια στατιστικά δεδομένα που παρουσιάζουν ένα πρόβλημα κι αντί να να ψάχνουμε για λύσεις επιρρίπτουμε ευθύνες από κι από εκεί.
‘Όχι δεν θα βάλουμε εμείς οι πλάτες γιατί οι δικές μας πλάτες είναι ήδη επιβαρυμένες από την οικονομική αβεβαιότητα, από την ακρίβεια, από την ανεργία, από την κατάθλιψη, από την καραντίνα κι πλέον από τον θάνατο. Παίζουμε τις ζωές μας κορώνα γράμματα.
Φτάνει όμως δεν αντέχουμε άλλο, δεν θα συνηθίσουμε το τέρας που μας κοιτάζει κατάματα, οι απώλειες είναι μεγάλες και ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε την μνήμη των νεκρών είναι να παλέψουμε για τα δικά μας όνειρα, να βρούμε τη δύναμη να κάνουμε το μέλλον δικό μας και να περάσει στα χέρια μας κι να θυμηθούμε πως όταν έχουμε ο ένας τον άλλον γινόμαστε πιο δυνατοί.
Κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι πρέπει να γίνει, κάτι να βελτιωθεί. Είναι ξεκάθαρο πως η αλλαγή έρχεται πρώτα από μέσα μας, μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να γίνει ένα ντόμινο θετικών εξελίξεων που θα ξεσηκώσει αρκετούς ανθρώπους και τότε ίσως, ίσως έρθει και το θαύμα που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη.