Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος της κυρίας Βούλας Σαββίδη από τον Μετρονόμο και τον Θανάση Συλιβό και αφού έγινε η πρώτη παρουσίαση στην Αθήνα, με ανυπομονησία περιμέναμε την παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη. Η βραδιά έλαβε χώρα στην αγαπημένη Ζώγια, όπου πριν καλά καλά ανακοινωθεί η εκδήλωση, ήταν ήδη πλήρεις οι κρατήσεις στόμα με στόμα.
Η Βούλα, η μούσα του Μάνου Χατζιδάκι, η σπουδαία δωρική και χθόνια φωνή των τραγουδιών του δίσκου «Πέριξ» διδάσκει με πολλούς τρόπους αυτό ακριβώς που λείπει ή αν προτιμά κανείς περνά κρίση στην σημερινή εποχή, το ήθος και την αισθητική. Αυτό το κάνει με πολλούς τρόπους και είναι κάτι που μπορούν να το καταθέσουν με βεβαιότητα όλοι οι οικείοι της, αλλά κι εγώ καθώς είχα την τιμή και τη χαρά να τη γνωρίσω από κοντά, τόσο μέσω της συνεργασίας μας αλλά κυρίως μέσα από την προσωπική σχέση που αποκτήσαμε με αφορμή το δίσκο.
Η αισθητική λοιπόν και το ήθος, αυτά που ορισμένοι αρειμανίως αποζητούμε από τις καθημερινές συναναστροφές μας μα και από τους καλλιτέχνες που θαυμάζουμε, είναι δύο χαρακτηριστικά τα οποία, μαζί με την ευγένεια διαπνέουν τις επιλογές της τόσο στην τέχνη, όσο και την ιδιοσυγκρασία της.
Η κυρία Σαββίδη, είναι ένας σεμνός άνθρωπος, πολύ ευγενικός, τόσο εύθραυστος όσο και δυνατός, με βαθείς εσωτερικούς προβληματισμούς και υπαρξιακές αγωνίες, αγωνιστική και ευθύς σε σημείο αδιαπραγμάτευτο. Μιλά όταν πρέπει, εμφανίζεται όπου χρειάζεται, αγαπά τους φίλους της κι επειδή αγαπά με ειλικρίνεια, εισπράττει το αντίδωρο της αγάπης απλόχερα. Είναι ευγνώμων γι΄ αυτό, το λέει πάντα και κάπως έτσι γεννήθηκε και ο νέος της δίσκος. Τη Βούλα την έχω φωτογραφία σε πορεία, σε παρουσίαση βιβλίου, σε παρουσίαση δίσκου φίλου της, με έχει δεχθεί με άπλετη φιλοξενία στο σπίτι της και νιώθω, όπως πιστεύω οι περισσότεροι για εκείνη.
Μπορεί να είναι η μαμά σου, η αδερφή σου, η φίλη σου και η συναγωνίστριά σου. Παράλληλα διατηρεί αυτό το απόκοσμο μιας αρχοντικής κυρίας αλλοτινής εποχής που μπορεί να σε μυήσει σε δύσβατα μονομάτια του πεντάγραμμου το ίδιο καθηλωτικά όπως σε λαϊκές ρεμπέτικες διαδρομές εξίσου. Η ίδια μου έχει πει πως είναι πάντα με τους «ηττημένους», με τους αδιαπραγμάτευτα αφοσιωμένους στο αξιακό τους σύστημα ακόμη κι αν αυτό τους έχει κοστίσει.
Βραδιά συνάντησης διανοούμενων, χαρακτήρισε ο Αντώνης Μποσκοϊτης την παρουσίαση της περασμένης Τετάρτης, καθώς οι καλεσμένοι ομιλητές, φίλοι της Βούλας αλλά και στυλοβάτες του πολιτισμού για την πόλη μας έδωσαν το παρών. Ομιλητές εκτός από τον Αντώνη Μποσκοϊτη που αναφέραμε ήταν ο Θωμάς Κοροβίνης, ο Γιάννης Τσολακίδης και ο Τέλλος Φίλης. Μια βραδιά με τους συντελεστές του δίσκου παρόντες, την κυρία Μαρία Τσιμικλή, τον κύριο Τάσο Γκρους, τον κύριο Βαγγέλη Βελώνια, τον Θανάση Συλιβό. Επίσης βρέθηκαν πολλοί φίλοι όπως ο Ανδρέας Καρακότας, η Μιράντα Τερζοπούλου, ο Στάθης Παχίδης, ο Χρήστος Μητρέτζης, ο Άκης Σακισλόγλου, ο Δημήτρης Νικολούδης, ο Γιώργος Καζαντζής.
Είπαμε ποιοι ήταν παρόντες και το σίγουρο είναι πως όλοι μοιραστήκαμε το υπέροχο αποτέλεσμα καθώς πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο με ερμηνεύτρια ένα πρόσωπο με ουσιαστικό τρόπο αγαπημένο από τον κόσμο. Όμως την βραδιά καθόρισε και μια απώλεια. Το ξαφνικό φευγιό του Κώστα Μπέσιου, στενού φίλου του Θωμά Κοροβίνη και του Τέλλου Φίλη και σημαντικού ανθρώπου για την Θεσσαλονίκη. Κι αυτό το γεγονός, ο θάνατος με το επακόλουθο πένθος, ένα από τα πιο διαρκή κι έντονα συναισθήματα που βιώνουμε οι άνθρωποι, μετέβαλλε την μουσική συνάντηση σε μια αγαπητική γιορτή. Ξορκίσαμε το θάνατο τρόπον τινά με τη ζωή και την αγάπη. Ξεφύγαμε από το πρόγραμμα, γλεντήσαμε και χορέψαμε για να θεραπευτούμε. Κοινωνήσαμε με μουσική και χαρμολύπη, νιώσαμε λύτρωση και βάσανο μαζί. Και η αλήθεια είναι ότι το είχαμε πολύ ανάγκη.
Η καθημερινή πραγματικότητα είναι πολύ ζοφερή ούτως ή άλλως και τέτοιου είδους μυσταγωγίες αφορούν κυρίως ανθρώπους που αυτό τους προβληματίζει και τους απασχολεί βαθιά. Είναι ακριβώς αυτό που είπε μεταξύ άλλων υπέροχων ο κ. Κοροβίνης: «Όσες φορές λιγοψύχησε το πνεύμα μου και δείλιασε η καρδιά μου μόνο η αύρα ενός μαγευτικού τραγουδιού είναι το βάλσαμο. Η ευλογία και η τέρψη του αισθήματος, με στόχο την πάταξη της βιαιότητας και τον θρίαμβο της ανθρωπιάς. Η ευκαρπία του τραγουδιού, η ευωχία της μουσικής, είναι μάλλον το πιο –ουτοπικό μεν και προσωρινό-, ισχυρό όμως αντίδοτο στην διαχρονική αίσθηση της παντοκρατορίας του θανάτου στο θνητό μας κενόδοξο σαρκίο».
Σας παραθέτουμε στιγμιότυπα από τη γιορτή μας κι ελπίζουμε πάντα σε ισχυρά αντίδοτα που να μας υπερβαίνουν.
