Τελικά αυτά που μας ενώνουν μήπως είναι (πολλά) περισσότερα από όσα μας χωρίζουν;
Χωρίζουν; Μα, πόσο λάθος λέξης όταν μιλάμε για τον αθλητισμό, στην ουσία για ένα παιχνίδι.
Εντάξει, μη νομίζετε πως ξαφνικά προσγειωθήκαμε σήμερα στη γη και αντιληφθήκαμε το πόσο λάθος δομημένη είναι η κοινωνία μας. Εδώ ζούμε, βλέπουμε και γνωρίζουμε.
Όπως είδαμε και χθες το ποτάμι κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους της πόλης και μέσω της σιωπηρής πορείας στη μνήμη του Άλκη «βροντοφώναξε» το «ποτέ ξανά». Στέλνοντας ένα εκκωφαντικό μήνυμα προς όλους.
Μακάρι θα πούμε εμείς οι δύο αυτές λέξεις του «ποτέ ξανά» με το (τόσο) δυνατό νόημα που κρύβουν μέσα τους να βγουν αληθινές και ο Άλκης Καμπανός να είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας ή και κάθε λογής βίας αν προτιμάτε.
Γιατί κανένα (διαφορετικό) χρώμα, καμία (διαφορετική) φανέλα, κανένα σήμα ομάδας δεν μας κάνει εχθρούς. Τουναντίον, μπορούν να μας ενώσουν…
Το μήνυμα που εστάλη χθες με την πορεία που ξεκίνησε από τον τόπο της δολοφονίας του Άλκη και κατέληξε στον Λευκό Πύργο ήταν τόσο ηχηρό, οι εικόνες που βγήκαν από εκεί τόσο δυνατές με τα δεκάδες εκατοντάδες παιδιά που μέσω της δίκης τους σιωπής έβγαλαν τη πιο δυνατή «κραυγή» είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους όσοι θέλουν να αμαυρώνουν αυτό που αγαπάμε περισσότερο από κάθε τι. Το ίδιο το παιχνίδι…
«Άλκη ζεις και δε θα ξεχαστείς» και να είσαι σίγουρος πως θα κάνουμε τα πάντα για να σε «ακούμε να μας μιλάς, να σου μιλάμε», όπως αναφέρουν και οι στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι του Κώστα Τουρνά που γράφτηκε στη μνήμη σου. Και θα το κάνουμε με πράξεις. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πια…
