«Εμείς τον βρήκαμε, εμείς τον χάσαμε, εμείς τον θρηνούμε» – Επιστολή αστέγων στο TheOpinion

Η Θεσσαλονίκη φέτος έζησε έναν από τους πιο δύσκολους χειμώνες, με ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες στο κέντρο της πόλης. Κι αν αυτές επηρέασαν όλους εμάς που ζούμε σε ένα σπίτι με θέρμανση, με ένα πιάτο ζεστό φαΐ, ένα ολόδικο μας κρεβάτι, την ασφάλεια μας και τους αγαπημένους μας γύρω μας, σκεφτείτε πόσο επηρέασε τους άστεγους συμπολίτες μας.

Άνθρωποι που έχουμε όλοι δει εκεί έξω, που τους έχουμε προσπεράσει βιαστικοί ή τους έχουμε αφιερώσει λίγο από τον «πολύτιμο» χρόνο μας. Άνθρωποι που είχαν μια ζωή και μια δουλειά. Άνθρωποι που κουράστηκαν να συμμετέχουν σε επικοινωνιακά show όπως λένε μέσω του TheOpinion και της επιστολής – «γροθιά» στο στομάχι που έγραψαν. Άνθρωποι που δεν αρέσκονται στις συνθήκες που ζουν και διεκδικούν κάτι καλύτερο, με αξιοπρέπεια. Και το κυριότερο άνθρωποι που έχασαν από το Φθινόπωρο δέκα συνοδοιπόρους τους.

Σε μια χώρα που η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής είναι πιο έντονη από ποτέ και οι ασάφειες γύρω από την αστεγία δίνουν και παίρνουν, άνθρωποι που για κάποιους είναι απλά αόρατοι, γράφουν το εξής κείμενο:

«Εμείς οι άστεγοι/ες συμπολίτες σας, που δε γεννηθήκαμε στο δρόμο κι ας καταλήξαμε σ’αυτόν, κάποτε είχαμε ένα σπίτι κι ανθρώπους να μας παραστέκονται.

Είχαμε μια δουλειά και μια ζωή , ένα κρεββάτι να ξεκουραζόμαστε, ένα πιάτο φαγητό να μας περιμένει.

Κάποιοι/ες , ακόμη έχουμε οικογένειες που σας παρακαλούμε, μη ρίχνετε πάνω τους την οργή και τα ξεσπάσματά σας, τις κατηγορίες σας και τις αιχμές σας. Η κριτική και προπαντός η κατάκριση δε βοήθησε ποτέ κανέναν και σίγουρα δε μας προσφέρει καμιά βοήθεια, καμία ανακούφιση, συμπαράσταση ή δικαίωση.

Άλλωστε, για ποιά απ’όλες τις Δικαιοσύνες στον κόσμο να μιλήσουμε ;

Εμείς , που μαθαίνουμε την αλληλεγγύη από πρώτο χέρι, σάς ομολογούμε με το χέρι στην καρδιά ότι από μέσα μας δακρύζουμε κάθε φορά που ένα άλλο χέρι, ένα βλέμμα ζεστό απλώνεται προς το μέρος μας . Κάθε φορά που ένας/μία περαστικός/η , για τους δικούς του λόγους ή χωρίς λόγο αυθόρμητα και φυσικά, αφιερώνει από μερικά δευτερόλεπτα ή και περισσότερο χρόνο για να μας δει .

Είμαστε ευγνώμονες για όλα, χωρίς να υπολογίζουμε την αξία ή την ανάγκη γι’αυτό που γενναιόδωρα μας προσφέρουν με το ένα χέρι, αρκεί με το άλλο να μη μας ζητούν ως αντάλλαγμα την αξιοπρέπειά μας.

Φυσικά και μπορεί κάποιοι/ες να διαφωνείτε κι έχετε αυτό το δικαίωμα, έχουμε όμως κι εμείς το δικό μας.

Σας παρακαλούμε, μη μας χρησιμοποιείτε εκθέτοντας τις όποιες προσωπικές πληροφορίες μπορεί να μοιραστήκαμε με κάποιους/ες από εσάς,  την εμπιστοσύνη που δείξαμε όταν φωτογραφίζοντάς μας, μάς διαβεβαιώσατε ότι δε θα δημοσιεύσετε πουθενά (και σας πιστέψαμε)  ή αυτές που τραβήξατε εν αγνοία μας ξέρετε, αυτό δε θα το έκανε ποτέ ένας αληθινός φίλος κι ας αυτοπροσδιορίζεστε σαν τέτοιοι.

Κάποιοι από εμάς είμαστε άρρωστοι με σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως ο αγαπημένος φίλος που χάσαμε (από κρύο) το περασμένο Σάββατο. Τραγικό, ε ;

Να πέσει αναίσθητος , ενώ 2-3 μέτρα παραδίπλα υπήρχαν κουβέρτες και σκεπάσματα, να μη βρέθηκε ένας περαστικός να τον σκεπάσει, από ένστικτο, τίποτ’’ άλλο. Να μην αναρωτηθεί κανείς βλέποντας έναν Άνθρωπο πεσμένο μέσα στο κρύο του χειμώνα ~ και των Ανθρώπων ~ να ειδοποιήσει κάποια αρχή.

Εμείς τον βρήκαμε, εμείς τον χάσαμε, εμείς τον θρηνούμε.

Ναι, έχουμε κάποιους φίλους/ες , αλλά σίγουρα δεν είναι αυτοί που βγάζουν τον πόνο μας πρωτοσέλιδο, δεν είναι αυτοί που για προσωπικό όφελος και συμφέρον μας χρησιμοποιούν για τις προσωπικές τους επιδιώξεις .

Έχουμε δεχτεί πολλές φορές φαγητό χαλασμένο από άνθρωπο , αλλά μέναμε στο πιο σημαντικό για εμάς , ότι έκανε τον κόπο και είχε τη διάθεση να μας το προσφέρει ~ αυτό και μόνο μας χόρταινε και μας έκανε να το δεχόμαστε λέγοντας ευχαριστώ (κι ας το πετούσαμε στον κάδο αφού απομακρυνόταν ~ πριν χρόνια ένας από εμάς έχασε και τον σκύλο του από χαλασμένη τροφή που δέχτηκε κι ο ίδιος χρειάστηκε να νοσηλευτεί).

Κι όσον αφορά για το τί χώροι υπάρχουν και υποδέχονται άστεγους στην πόλη που ζούμε , εκτός του υπνωτηρίου που τον περισσότερο καιρό ήταν κλειστό απ’το φθινόπωρο λόγω κόβιντ και δε μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση ούτε τα απαραίτητα έγγραφα να πάρουμε για το επίδομα (ΚΕΑ) που κάποιοι από εμάς δικαιούμαστε , να έχετε υπόψιν ότι δέχεται συγκεκριμένο αριθμό κι εμείς είμαστε πολλοί περισσότεροι.

Εκεί το πιο πιθανόν είναι να ξυπνήσουμε στην καλύτερη περίπτωση χωρίς παπούτσια , στη χειρότερη να μην ξυπνήσουμε ποτέ . Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια άτομα απ’το προσωπικό που έχουν αληθινό ενδιαφέρον και τους ευχαριστούμε γι’αυτό , αν και η πλειοψηφία είναι έτοιμη να τους κατασπαράξει. Επίσης για να κερδίσεις μια θέση χρειάζεσαι ταυτότητα (εμάς μας τις κλέβουν συχνά όσο καλά και να τις φυλάμε) κι η ταυτότητα χρειάζεται μάρτυρες και μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο γίνεται κάτι που είναι ρουτίνα για τους περισσότερους ανθρώπους . Οι αληθινοί φίλοι μας είναι αόρατοι και δεν τους ξέρει κανείς . Δε ζητάμε κάτι που δε μπορεί η πολιτεία να προσφέρει με τόσα άδεια κτίρια γύρω να ρημάζουν. Δεν θέλουμε κοινόβιο χώρο ή μέρος για καταχρήσεις και κάποιοι από εμάς έχουμε ολοκληρωμένη παιδεία, έχουμε σπουδάσει, γνωρίζουμε μια τέχνη και μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι και παραγωγικοί . Ανάμεσά μας υπάρχουν μουσικοί, λογιστές, χτίστες, τεχνίτες, καλλιτέχνες κλπ. Αν μας δώσετε την ευκαιρία, μπορούμε και να σας εκπλήξουμε .

Και να ξέρετε (απαντώντας σε κάποιο δημοσίευμα που δε μας γνωρίζει ο δημοσιογράφος που το υπέγραψε κι ας έγραψε για εμάς), δεν αρνούμαστε να κάνουμε μπάνιο και μας αρέσει να είμαστε καθαροί όπως εσείς που ζείτε σε σπίτια, θα νιώθαμε μεγάλη ανακούφιση αν κάποιο ιατρικό προσωπικό φρόντιζε τις πληγές από αυτοάνοσα κι άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να είστε σίγουροι/ες ότι αν υπήρχε μέρος ασφαλές για να κοιμηθούμε τη μέρα ή τη νύχτα, είμαστε οι πρώτοι που θα πηγαίναμε. Έχουμε χάσει απ’το φθινόπωρο μέχρι τώρα 10 από εμάς ~ ας βοηθήσουμε όσο κι αν μπορούμε να μη γίνει μεγαλύτερος αυτός ο αριθμός , που είμαστε εμείς , οι άστεγοι της Θεσσαλονίκης».