Σοφία Βογιατζάκη στο TheOpinion: «Το τώρα, αυτό που έχουμε είναι που μας κάνει ευτυχείς»

Η Σοφία Βογιατζάκη υποδύεται τη Μαρία στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

18 Ιουλίου 2023, 08:51 UPD: 25 Αυγούστου 2023, 09:44

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Από τις πιο δημοφιλείς σαιξπηρικές κωμωδίες, η «Δωδέκατη Νύχτα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη «ανεβαίνει» στο Θέατρο Κήπου, στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 18 και την Τετάρτη, 19 Ιουλίου.

Το γέλιο της; Σήμα κατατεθέν!

Η Σοφία Βογιατζάκη, θέσει αισιόδοξη όπως η ίδια δηλώνει, ζει στο σήμερα και «ρουφά» όσα περισσότερα μπορεί…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απολαμβάνει τη θεατρική της συνεργασία, στην παράσταση «Δωδέκατη Νύχτα», στο πλάι του Γιώργου Κιμούλη και…«ζει το όνειρο»!

Σοφία, αντιλήφθηκα ήδη από τον χειμώνα, με κορωνίδα τις καλοκαιρινές περιοδείες, ότι ο κόσμος είναι «διψασμένος» για θέαμα. Πώς βιώνεις αυτήν τη συνδιαλλαγή με το κοινό;

Είναι μεγάλη η χαρά μας. Γιατί, όντως, η ανταπόκριση του κόσμου και η αγάπη -το πόσο το χαίρονται και το διασκεδάζουν- είναι πάρα πολύ ζεστή και όμορφη. Ο κόσμος πράγματι «διψάει». Υγεία να έχουμε, ωραίες συνεργασίες κι ωραίες παραστάσεις.

Έρχεσαι, με τη σειρά σου, με μία ωραία συνεργασία -κι εξίσου ωραία παράσταση- με πρωτεργάτη τον Γιώργο Κιμούλη. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε, έτσι δεν είναι;

Η χαρά μου είναι τεράστια! Αυτός ο άνθρωπος είναι το όνειρό μου, το παιδικό.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Οπότε, καταλαβαίνεις ότι ζω το όνειρο! Τον παρακολουθώ από 8 χρονών, όταν με πήγαινε η μαμάκα μου πολύ μικρή θέατρο και έβλεπα όλες του τις παραστάσεις συνέχεια και συνέχεια… Κι έχω φτάσει 52 κι ακόμη τον παρακολουθώ και τον αγαπώ το ίδιο!

Η συνεργασία αυτή είναι όπως τη φανταζόσουν ή…ακόμα καλύτερη;

Η συνεργασία είναι ακόμα καλύτερη! Είναι υπέροχος, μαγικός, εξαιρετικά καταρτισμένος. Είναι πάρα πολύ διαβασμένος, πολύ μορφωμένος. Ξέρει τόσο καλά το θέατρο, να σε οδηγήσει εκεί που θέλει να σε οδηγήσει βάσει της σκηνοθετικής του ματιάς και της ανάγνωσής του. Εμένα συνέχεια μου ανοίγονται καινούριοι κόσμοι.

Κι αυτό που με «ξετρελαίνει» είναι ότι δεν σταματάει ποτέ. Κάθε παράσταση είναι και μία πρόβα. Δηλαδή, πάντα έχει κάτι να σου πει. Κι αυτό είναι σπουδαίο. Ένας άνθρωπος που δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα, δεν έχει να δώσει «εξετάσεις» κάπου -είναι η απόλυτη αναφορά το όνομά του για το ελληνικό θέατρο- δεν σταματάει ποτέ. Δεν κουράζεται, δεν το αφήνει ποτέ. Είναι σπουδαίο μάθημα και ο ίδιος και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Και το μυαλό του, είναι ευφυέστατος.

Είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ τυχερή και πολύ ευλογημένη. Κι αυτό που εύχομαι κάθε μέρα είναι να μπορώ, εν καιρώ, να κάνω πράξη αυτά που μου λέει.

Τα οποία, σαφώς, θα εφαρμόζεις και σε μελλοντικές σου δουλειές…

Α, υγεία να έχουμε! Ποτέ δεν σκέφτομαι και δεν προγραμματίζω. Είμαι της λογικής, αυτό που ζω τώρα. Πάρε ό, τι καλύτερο μπορείς, όσο μπορείς. Ποτέ δεν σκέφτομαι μελλοντικά.

Η προσωπική μας ευτυχία, νομίζω, εκεί βρίσκεται. Συνήθως στεκόμαστε στο παρελθόν, τι μας έχει αφήσει, τι μας έχει δώσει, τι μας έχει στεναχωρήσει. Το μέλλον δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Και υπάρχει μια «δυστυχία» προσωπική, που είναι τόσο απλό να σκεφτείς ότι αυτή τη στιγμή έχω την υγεία μου; Έχω μια δουλειά στην οποία είμαι πάρα πολύ χαρούμενος; Το τώρα, αυτό που έχουμε είναι που μας κάνει ευτυχείς. Όχι αυτό που μας λείπει ή αυτό που θα θέλαμε. Ή αυτό που δεν γνωρίζουμε.

Ξέρεις, προσπαθούσα να σκεφτώ πώς να παραθέσω περισσότερο «απλοϊκά» κι όχι τόσο σαιξπηρικά τη «Δωδέκατη Νύχτα». Και, νομίζω, πως κατέληξα στο ότι όλοι επιθυμούν κάποιον άλλον από αυτόν που «πρέπει»…

Αυτό συμβαίνει ανά τους αιώνες. Θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε κι αυτό που μπορούμε να έχουμε, δεν το εκτιμούμε.

Με λίγες φράσεις θα πω για την παράσταση ότι η λογική, ο έρωτας κι η επιθυμία με τις προσδοκίες μας για μία καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον κι ένα καλύτερο αύριο μπερδεύονται όλα στη νύχτα του τρελού καρναβαλιού, που όλοι γίνονται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Και γίνονται και πολλές παρεξηγήσεις, πολλά ευτράπελα, στήνονται πολλές φάρσες μεταξύ των ηρώων. Και, τελικά, δεν ξέρω… Όλα τα ίδια μένουν στο τέλος;

Έρχεται, όμως, ο στίχος του Διονύση Τσακνή και η συγκλονιστική μουσική του, μετά από πολύωρες συζητήσεις με τον σκηνοθέτη μας, Γιώργο Κιμούλη, που εμένα μου απαντάει στο φινάλε της παράστασης: «Γιατί πρόσεξε να δεις τι μας λέει ο ποιητής: πως το θαύμα στη δική του φαντασία για να γίνει εφικτό, το δικό σου μυαλό πρέπει να ‘ναι ανοιχτό στην ουτοπία». Λίγο ας «ανοίξουμε» τα μυαλά μας, ας διώξουμε πεποιθήσεις παλιές του παρελθόντος κι εμμονές. Και ίσως βελτιώσουμε αυτόν τον κόσμο.

Θέλω να αισιοδοξώ. Προσπαθώ, γιατί κι εγώ δεν είμαι φύσει αισιόδοξη. Είμαι θέσει αισιόδοξη. Προσπαθώ να βλέπω τη θετική όψη και πλευρά των πραγμάτων. Γιατί άμα βουλιάξουμε, το χάσαμε!

Ανθρώπινες σχέσεις – ταμπού. Όχι μόνον για εκείνη την εποχή, αλλά και τώρα. Οι άνθρωποι, εν έτει 2023, είμαστε τόσο «ανοιχτόμυαλοι» που, ό, τι το διαφορετικό, το σκοτώνουμε. Και, δυστυχώς, μιλάω και κυριολεκτικά.

Μα, γι’ αυτό εκμεταλλεύονται τη νύχτα του καρναβαλιού, που τα ήθη και τα έθιμα είναι λίγο πιο «χαλαρά» και οι άνθρωποι απελευθερώνονται λίγο περισσότερο. Και, τελικά, φτάνουν να διεκδικούν αυτό που επιθυμούν;

Θεωρώ ότι δεν είμαστε επί της ουσίας ανοιχτόμυαλοι. Είμαστε λίγο επιφανειακά. Λίγο σαν μόδα; Λίγο σαν να ακολουθούμε την εποχή; Αλλά το βαθύτερό μας πιστεύω δεν ακουμπάει στο «ανοιχτό» μυαλό και πνεύμα. Αυτό είναι όλο το «πρόβλημα».

Είσαι, λοιπόν, η Μαρία;

Εγώ είμαι η Μαρία, η υπηρέτρια της Κόμισσας Ολίβια. Ερωτεύομαι τον Σερ Τόμπι (Γιώργο Κιμούλη), που είναι ο θείος της Κόμισσας Ολίβια.

Ο Σαίξπηρ έχει και μια ολόκληρη σεκάνς που αναφέρεται στον θάνατο. Λέει κάτι πάρα πολύ ωραίο ο Σερ Τόμπι, κάποια στιγμή, που είναι ένας άνθρωπος πολύ εξωστρεφής, που γλεντάει, γελάει, πίνει, τραγουδάει. Και λέει στον Άντριου, τον φίλο του, που τον κάνει εξαιρετικά ο Γιώργος ο Ζιόβας: «Άντε πάμε στην ταβέρνα τώρα. Μόνο εκεί οι άνθρωποι είναι ζωντανοί. Έξω από την ταβέρνα όλοι είναι νεκροί».

Νομίζω γι’ αυτό και τον ερωτεύεται η Μαρία. Θέλει να φτιάξει τη ζωή της, να «ανέβει» και λίγο. Έχει και θέματα η ίδια με τον θάνατο…

Ας μην αποκαλύψουμε άλλα, όμως… Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα τα οποία ο Γιώργος Κιμούλης «φωτίζει» με την ανάγνωσή του, με τη σκηνοθεσία του, με την υποκριτική γραμμή. Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον έχει το τι αντιλαμβάνεται ο κάθε θεατής. Γι’ αυτό δεν θέλω να πω τη δική μας πρόθεση. Ο Καντ έλεγε ότι: «Η τέχνη είναι αυτό που είναι για αυτόν που την αποδέχεται, πέρα από αυτό που είναι για αυτόν που τη δημιουργεί, τη συνθέτει, την κατασκευάζει». Έχει πολύ ενδιαφέρον να πάρει ο κάθε θεατής ό, τι πάρει από την παράσταση.

Ορμώμενη από το «Είσαι το ταίρι μου», με το οποίο έκανες το τηλεοπτικό σου ντεμπούτο και το οποίο προβάλλεται και πάλι στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, θέλω να σου κάνω την εξής ερώτηση: κωμωδία ή δράμα;

Υποκριτική. Θέατρο, σινεμά, τηλεόραση…όλα! Ωραίες συνεργασίες, ωραίοι άνθρωποι και ωραίες δουλειές. Να επικοινωνούμε, να συνεννοούμαστε και κάθε φορά να προχωράμε μισό; Ένα βήμα; Δύο; Όσο γίνεται παραπέρα.

Δεν ξεχωρίζω κωμωδία – δράμα. Ποιότητα ή μη ποιότητα. Για ‘μένα είναι όλα ένα. Έχει να κάνει μόνον με τη στάση που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Ούτως ή άλλως η κωμωδία «πατάει» πάνω στο δράμα και το δράμα εμπεριέχει χιούμορ. Αλλιώς δεν μπορείς να είσαι καλός πουθενά.

Δηλαδή, αν δεν «πατάει» η κωμωδία στο δράμα, δεν είναι καλή η κωμωδία. Όπως και το αντίστροφο. Αν το δράμα δεν έχει από κάτω χιούμορ, δεν είναι καλό δράμα. Είναι όπως η ζωή μας· είναι όπως είμαστε στη ζωή.

Κι αν σου έλεγα να απευθύνεις ένα κάλεσμα προς τους Θεσσαλονικείς ώστε να έρθουν να παρακολουθήσουν την παράσταση, τι θα τους έλεγες;

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται κάλεσμα οι Θεσσαλονικείς. «Μυρίζονται» πάντα το καλό και το ωραίο θέατρο. Και το ακολουθούν πιστά. Είναι πολύ ισχυρό το θεατρικό τους ένστικτο.

Την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη πάρα πολύ. Και για τις στιγμές που έχει «αγκαλιάσει» τις παραστάσεις μας, γιατί ερχόμαστε συνέχεια, και για τις στιγμές που δεν τις έχεις «αγκαλιάσει», που είναι ακόμα πιο πολύτιμες. Γιατί το θεατρικό κριτήριο και η θεατρική παιδεία είναι πολύ αναπτυγμένα στους Θεσσαλονικείς.

Οπότε, δεν έχω κανέναν λόγο να κάνω κάλεσμα. Είμαι σίγουρη ότι θα είστε όλοι εκεί. Και τον Γιώργο Κιμούλη αγαπάμε πάρα πολύ, κι εσείς το ίδιο. Αλλά είναι κι εγγύηση, για το τι πρόκειται να δει ένας θεατής, η αξία του η καλλιτεχνική.

Ως προς τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια; Παρότι μου αποκάλυψες ότι δεν σκέφτεσαι μελλοντικά, κάπου θα σε συναντήσουμε θεατρικά, τουλάχιστον, από τη νέα σεζόν…

Θα συνεχίσουμε, για δεύτερη σεζόν, τους «Μπαμπάδες με ρούμι» στο Θέατρο Αλίκη, των Ρέππα – Παπαθανασίου. Με όλο αυτό το team το αγαπημένο, την οικογένεια που λέω…

Είναι από τις ελάχιστες φορές που πάω στο θέατρο και λέω: «Πω πω, πάω στην οικογένειά μου». Είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που έχουμε δουλέψει, που έχουμε ξαναδουλέψει μαζί και είμαστε επί της ουσίας φίλοι. Οικογένεια δηλαδή. Γιατί εμένα οι φίλοι μου είναι η οικογένειά μου, δεν τους ξεχωρίζω. Θα είμαι εκεί.