«Είναι απλά τα πράγματα. Είναι απλοί οι τρόποι. Αλήθεια θέλουν μόνον» – Η Γιώτα Νέγκα στο TheOpinion

Η Γιώτα Νέγκα, με αφορμή την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών, μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΜΑ THEOPINION ΜΟΥΣΙΚΗ

Δέσποινα Δαϊλιάνη

19 Σεπτεμβρίου 2023, 09:23 UPD: 19 Σεπτεμβρίου 2023, 12:08

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η Γιώτα Νέγκα έρχεται στη Μονή Λαζαριστών την Παρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου, σε μια παράσταση – κατάθεση ψυχής, μέσα από τραγούδια τόσο της προσωπικής της δισκογραφίας όσο και κορυφαίων ερμηνευτών και δημιουργών.

Με την προτροπή «Να μπορέσουμε να συνδεθούμε με όλο και περισσότερους» ολοκληρώνει το συναυλιακό της καλοκαίρι στις 22 Σεπτεμβρίου, στη Θεσσαλονίκη, η σπουδαία λαϊκή ερμηνεύτρια Γιώτα Νέγκα.

Κυρία Νέγκα, τι κουβαλάτε στις μουσικές αποσκευές σας ερχόμενη στη Θεσσαλονίκη;

Κουβαλάω, αρχικά, μια καινούρια μπάντα από πέντε καταπληκτικούς μουσικούς. Και μια «βεντάλια» από τραγούδια που είχα την ανάγκη να τραγουδήσω φέτος∙ τραγούδια προσωπικής δισκογραφίας, μεγάλων συνθετών και στιχουργών. Τραγούδια που έχουμε αγαπήσει από πολύ σπουδαίους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες παλαιότερων δεκαετιών.

Όλη αυτή η «βεντάλια» των τραγουδιών που αγαπώ και με «δονούν» και είχα ανάγκη να τραγουδήσω, έρχεται να σας συναντήσει στη Θεσσαλονίκη.

Θα κάνω κάτι «άτιμο» και θα προσπαθήσω να συρρικνώσω αυτήν τη «βεντάλια», ρωτώντας σας: τι αγαπάει η Γιώτα Νέγκα να τραγουδάει από την προσωπική της δισκογραφία;

Αυτή η απάντηση δεν είναι εύκολη. Όλα τα τραγούδια έχουν κομμάτια δικά μου, οπότε δεν τα ξεχωρίζω. Αυτά που διαλέγω κάθε περίοδο ή κρατώ σταθερά στο πρόγραμμά μου, είναι όσα πραγματικά έχω ανάγκη να πω.

Ας πούμε, «Το Δίκιο μου» είναι ένα τραγούδι που έχω την ανάγκη και αγαπώ να τραγουδώ. Γιατί νιώθω ότι με εκφράζει απόλυτα και διαπιστώνω ότι και τους ακροατές επίσης. Κι αυτό είναι η σπουδαιότητα ενός αληθινού τραγουδιού∙ να αγγίζει τις ψυχές ταυτόχρονα. Αυτό είναι ένα τραγούδι που, πραγματικά, δεν μπορεί να λείπει. Κι από όλα αυτά που ζούμε…

Ξέρετε, κι εγώ αγαπώ πολλά κομμάτια από τη δισκογραφία σας. Επειδή, όμως, τη δεδομένη περίοδο «μιλάει» στην ψυχή μου λίγο περισσότερο ένα συγκεκριμένο, θα ήθελα να μου απαντήσετε: Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν «σ’ αγαπώ» σε λάθος μάτια;

Πολύ ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι οι επιλογές μας, κάθε φορά, έχουν να κάνουν με το πρίσμα που είναι μπρος στα μάτια μας. Που έχει να κάνει με το ποιοι είμαστε αλλά και με τις προσλαμβάνουσές μας, τις συνθήκες που μεγαλώσαμε ή τα μηνύματα που πήραμε.

Ευτυχώς οι περισσότεροι, τουλάχιστον, περιδιαβαίνοντας στον χρόνο, φροντίζουμε να αλλάζουμε θέσεις σε αυτό το πρίσμα και να βλέπουμε πιο καθαρά. Οπότε, έτσι έρχονται και τα λάθη. Τα οποία αργότερα διαπιστώνεις ότι ήταν λάθη, όχι την ώρα που τα κάνεις. Γιατί είσαι σε άλλη φάση.

Έτσι, λοιπόν, διαπιστώνεις, και κατόπιν εορτής, ότι τελικά ήταν λάθος…τα μάτια. Αλλά ευτυχώς αυτό είναι και εξέλιξη, ωριμότητα κι έτσι προχωράμε. Τα λάθη μάς πάνε μπροστά.

Τραγουδάτε και για τον έρωτα. Ποιος ο ρόλος του στη δική σας ζωή;

Είναι κυρίαρχος ο ρόλος. Και δεν εννοώ με τη στενή έννοια του όρου, για τον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων. Εννοώ και τον έρωτα που αντιμετωπίζω τα πράγματα, με αυτήν τη σύνδεση τη βαθιά, την αληθινή.

Έρωτας είναι όλα… Από το πώς θα κοιτάξεις ένα λουλούδι. Πώς θα «μουρμουρίσεις» ένα τραγούδι. Πώς θα «χτυπήσεις» την πλάτη του φίλου σου που περνάει δύσκολα. Όλα, έχουν μέσα κομμάτια έρωτα.

Ο έρωτας είναι η ματιά μου στη ζωή. Με την ευρεία έννοια του, την αλήθεια του… Κι αυτή τη γλύκα, το δίλημμα, τον πόλεμο… Όλο αυτό το πράγμα είναι όλη η ζωή.

Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι ανήκετε κι εσείς στη «συνομοταξία» των αθεράπευτα ρομαντικών, με την καλή την έννοια πάντα.

Ναι, είμαι αθεράπευτα ρομαντική. Και το διεκδικώ και αγωνίζομαι να παραμείνω. Γιατί δεν θέλω, με τίποτα, κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες να μου αλλάξουν την επιλογή και να μην είμαι απόλυτα συνδεδεμένη με τον εαυτό μου.

Αυτό, δηλαδή, μου δίνει αυτός ο ρομαντισμός, αυτή η εφηβική, ας πούμε, αθωότητα ώρες ώρες. Ή, τουλάχιστον, όταν πρωτοπλησιάζω τα πράγματα. Με κρατάει σε σύνδεση με τον εαυτό μου. Κι αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο, προσπαθώ να είμαι ολόκληρη.

Όπως ολόκληρη νιώθω σε αυτές τις παραστάσεις. Είναι η πρώτη φορά που το νιώθω τόσο πολύ αυτό, γιατί τραγουδώ δικά μου τραγούδια είτε ακριβώς όπως είναι είτε διασκευασμένα από την υπέροχη μπάντα. «Συνομιλώ» με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και με τον Νίκο Ξυλούρη και μετά με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Δημήτρη Μητροπάνο. «Συνομιλώ» και με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και τον Γιάννη Πάριο. Αυτό μου επιτρέπει να είμαι ολόκληρη.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος… Ξέρεις, πάνω στη σκηνή μ’ έφερε η ανάγκη. Δεν με έφερε κάποια ναρκισσιστική διαδικασία ή αναζήτηση. Η ανάγκη να εκφραστώ, να πω αυτά που θέλω σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Να με κοιτάξουν με τον ίδιο τρόπο και να πάρω δύναμη να πω και τα επόμενα. Ανάγκη μου, ήταν, λοιπόν.

Αναφερθήκατε στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Μία από τις πρόσφατες δουλειές σας και μία συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου…

Ναι, είναι η προηγούμενη δουλειά μου. Ήταν μια τεράστια εμπειρία! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που μπόρεσα να συναντήσω από κοντά τη Λίνα και να δουλέψουμε γι’ αυτό. Να καθοδηγήσει, να λύσει απορίες, να «φωτίσει» σημεία… Να με «ελευθερώσει», αν θέλεις, ερμηνευτικά μέσα από τα τραγούδια της Ευτυχίας, που εγώ έτσι κι αλλιώς αγαπούσα και τραγουδούσα πάντα. Αλλά ποτέ δεν τα είχα πει όλα μαζί. Δεν είχα, δηλαδή, έναν συμπαγή κόσμο της Ευτυχίας.

Και με τη Λίνα, νομίζω, έγινε με τον καλύτερο και πιο σπουδαίο τρόπο. Γιατί με άλλαξε πολύ. Μου άνοιξε ορίζοντες. Και είμαι εξαιρετικά τυχερή και αισθάνομαι τιμημένη που είχα αυτήν την ευκαιρία στη ζωή μου. Είναι ένα από τα όνειρα που πραγματοποιήθηκαν να συναντήσω από κοντά και να δουλέψω με τη Λίνα. Είναι ένας από τους ανθρώπους που, πραγματικά, θαύμαζα και λαχταρούσα πάντα να συναντήσω.

Άκουσα και το single, «Οριστικά», και…

Something completely different, που λένε και οι φίλοι μας οι Σάξονες… Αυτό το τραγούδι είναι η συμμετοχή μου στον δίσκο του Νίκου Μωραΐτη και του Papercut, στον οποίον έχουν τραγουδήσει και η Δήμητρα Γαλάνη και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Είναι συμμετοχικός δίσκος, που έχω κι εγώ ένα τραγούδι.

Με πολλή χαρά δέχτηκα αυτήν την πρόταση. Αν και μοιάζει διαφορετικό, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και η ενορχήστρωση και η μουσική του Papercut, και τα λόγια του Νίκου Μωραΐτη. Και αποφάσισα να μπω σε αυτό το ταξίδι με την προτροπή του παραγωγού μου, του Ηλία Μπενέτου.

Αθώα πάλι… Του είπα, θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι «Θέλω να δοκιμάσω. Εάν δεν “κουμπώσουμε” με το τραγούδι, δεν πειράζει. Θα έχουμε κερδίσει τη διαδρομή». Αλλά η αλήθεια είναι ότι το αγάπησα πολύ, το λάτρεψα στην κυριολεξία. Το έκανα με πολλή χαρά. Χαίρομαι κάθε φορά που το ακούω κι ας ανήκει, ας πούμε, σε έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο ή λιγότερο λαϊκό. Δεν έχει σημασία το είδος. Η αλήθεια του πράγματος έχει σημασία.

Ξέρετε, με αυτό το να «δοκιμάσω κι όπου βγει», έκανα και μια αυθόρμητη σύνδεση με τη «Μήδεια» στην οποία και συμμετείχατε το περσινό καλοκαίρι.

Ναι, δοκιμή ήταν κι αυτή. Πολύ σημαντική δοκιμή. Βέβαια, είχε ένα περιβάλλον ασφαλές. Μια βαθιά φιλία με τον Αιμίλιο και την Αθηνά, μια βαθιά εμπιστοσύνη.

Και μπήκα πάλι με την αθωότητα των δεκαέξι χρόνων, μη γνωρίζοντας τίποτα. Δεν κουβάλησα τίποτα στις αποσκευές μου από τις μανιέρες μου από τη διαδρομή μου ως τραγουδίστρια. Μπήκα σαν παρατηρητής και σαν φοιτήτρια σε μια σχολή. Έβλεπα τι έκαναν, προσπαθούσα να συνδεθώ μαζί τους.

Αυτή η εμπειρία με άλλαξε συθέμελα. Μου έδωσε περισσότερο θάρρος, μου έδωσε δρόμο για τη χαρά. Με έκανε να νιώσω πολύ έντονα το «μαζί». Το πόσο εξαρτώμαι από τον διπλανό μου τη στιγμή της παράστασης. Και η συμπεριφορά των παιδιών, ως πρωταγωνιστές, ήταν ένα τεράστιο μάθημα για το πόσο, σε αυτόν τον θίασο, υπήρχε μια διαρκής ισοτιμία. Μια διαρκής ισοδυναμία.

Πολύ σημαντικό αυτό το «μαζί». Πόσο το στερηθήκαμε, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής…

Ναι, πάρα πολύ. Αλλά έχουμε ευθύνη να το ξαναθυμηθούμε και να το διεκδικήσουμε. Για όλα αυτά που χωρίς ευθύνη μας μπορεί να χάθηκαν, να μάκρυναν από ‘μας ή να κουκουλώθηκαν, έχουμε ευθύνη να τα ξαναφέρουμε.

Σας ακούσαμε και…τηλεοπτικά, ωστόσο, την περασμένη σεζόν. «Αυτή η Νύχτα Μένει».

Άλλη μεγάλη χαρά αυτήν! Καταπληκτικό τραγούδι. Χρόνια το τραγουδώ. Κι όταν μου πρότειναν να το κάνω στην καινούρια διασκευή -και ο Σταμάτης ήταν ενθουσιασμένος- ήταν από τις πιο φωτεινές στιγμές που έχω ζήσει. Ήταν κάτι πολύ βαθύ της ψυχής μου. Ήταν ευλογημένη στιγμή.

Είναι σπουδαίο να αποκτά νέα φωνή, μέσα στις δεκαετίες, ένα τραγούδι και να συστήνεται στους νεότερους. Το κάνουν αρκετοί συνάδελφοι και είναι πάρα πολύ σημαντικό για να διατηρήσουμε αυτήν τη ροή. Γιατί, ξέρεις, ένα τραγούδι μπορεί να σε κεντρίσει και να πας να ψάξεις τη δουλειά ολόκληρου του δημιουργού. Και να σου ανοίξει μονοπάτια και δρόμους που ούτε καν το φανταζόσουν.

Θα μου επιτρέψετε να ξεχάσω για λίγο τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα και να μιλήσω ως ένας άνθρωπος που έρχεται να ακούσει τη συναυλία σας. Ή μάλλον να τραγουδήσει, να «φωνάξει», ενδεχομένως και να συγκινηθεί. Και αναρωτιέμαι: στον κόσμο της Γιώτας Νέγκα τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, επάνω στη σκηνή, και «γεννιέται» αυτήν η επικοινωνία με το κοινό;

Είναι σαν να καθόμαστε σε ένα τραπέζι, να πίνουμε καφέ και να σου λέω κάτι που μου συνέβη, δικό μου, και να σου το εμπιστεύομαι. Και μετά που θα στο πω και θα με ακούς με προσοχή, μου λες κι εσύ κάτι δικό σου. Κι αυτό, μας συνδέει για πάντα. Έτσι λειτουργεί.

Εγώ βγαίνω στη σκηνή για να πω τα δικά μου, αυτά που με «καίνε». Εσείς όταν τα ακούτε και συγκινείστε, δακρύζετε, χαμογελάτε, τραγουδάτε μαζί μου…θυμάστε! Μου λέτε κι εσείς την ίδια ιστορία. Κι αυτό μας κρατάει άρρηκτα συνδεδεμένους.

Είναι απλά τα πράγματα. Είναι απλοί οι τρόποι. Αλήθεια θέλουν μόνον.