Χριστίνα Μαξούρη στο TheOpinion: «Το θέατρο και η μουσική είναι ο ‘τόπος’ όπου μπορώ να αναπνέω, να σκέφτομαι και να δρω ελεύθερα»

Η Χριστίνα Μαξούρη με αφορμή την παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», μιλά στο TheOpinion και τη Βιβή Κοτσαπουϊκίδου

Εικόνα: Γεράσιμος Μαυρομάτης

3 Οκτωβρίου 2024, 07:39 UPD: 3 Οκτωβρίου 2024, 11:42

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η Χριστίνα Μαξούρη μια από τις πιο ταλαντούχες καλλιτέχνιδες της γενιάς της, «ανεβαίνει» στη Θεσσαλονίκη με τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», η οποία είναι αφιερωμένη στην «Αρχόντισσα του ρεμπέτικου», Σωτηρία Μπέλλου.

Η παράσταση ξεκίνησε την πορεία της το καλοκαίρι του 2021 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και από τότε μέχρι σήμερα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, στο Λονδίνο και σε πολλά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα.

Η ηθοποιός και τραγουδίστρια, Χριστίνα Μαξούρη, ανέλαβε λοιπόν να υλοποιήσει την ιδέα του Δημήτρη Χαλιώτη, μαζί με τέσσερις εξαιρετικούς λαϊκούς μουσικούς δίνοντας νέα πνοή στα τραγούδια της Σωτηρίας στο σήμερα.

Η ίδια μιλά στο TheOpinion για την παράσταση, τη Σωτηρία Μπέλλου όπως τη «βίωσε», τη «δικαίωση» που «ίσως χρειάζεται» ένας τέτοιος θρύλος, τη συμμετοχή της στη «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, καθώς και τα μελλοντικά της σχέδια.

«Τα τραγούδια της Σωτηρίας». Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση που θα δούμε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.

Είναι μια μουσική παράσταση για την Σωτηρία Μπέλλου που ξεκίνησε την πορεία της τον Ιούνιο του 2021, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών κι έκτοτε διαγράφει κάθε χρόνο, έναν σύντομο κύκλο χειμερινών και καλοκαιρινών παραστάσεων εντός και εκτός Αθηνών. Βασίζεται σε μία ιδέα του Δημήτρη Χαλιώτη, όπου ήθελε να φέρει επί σκηνής μια ζεστή ατμόσφαιρα γιορτής, μια ατμόσφαιρα εγγύτητας και οικειότητας, με άξονα, μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια που έχει σφραγίσει η Μπέλλου με τη φωνή της και κάποια από τα περιστατικά της ζωής της που σφράγισαν την ίδια.

Πόσο εύκολο είναι για μια σύγχρονη καλλιτέχνη, να δώσει τον δικό της χαρακτήρα στα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ.

Είναι κάτι που συμβαίνει αυτομάτως νομίζω, για όποια/ον καλλιτέχνη αποφασίζει να καταπιαστεί με ένα αφιέρωμα και όχι με σκόρπια τραγούδια. Περνάει τόσο χρόνο με το έργο της/του καλλιτέχνη όπου έχει αφιερωθεί, που το να φέρει και κάτι από τον δικό του χαρακτήρα, είναι φυσικό επακόλουθο.

Τι έχουν να μας «πουν» τα τραγούδια της που γράφτηκαν αρκετά χρόνια πριν από το σήμερα; Και τι είναι αυτό που τα κάνει διαχρονικά;

Καταρχάς, αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν μέσα στον πόλεμο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα συνεχή κύματα μετανάστευσης. Στο έδαφος μια χώρας που προσπαθούσε να ορθοποδήσει κι από ανθρώπους συνήθως φτωχούς και βασανισμένους. Κάθε δυσχέρεια, κάθε κοινωνικός αποκλεισμός, κάθε δυσκολία κοινωνικοπολιτική ή ανθρώπινη, γινόταν ένα καθαρό, αγέρωχο, ανοιχτόκαρδο τραγούδι. Μοιάζει σαν να ξόρκιζαν το κακό, μέσα από το τραγούδι. Αυτό που τα κάνει διαχρονικά, είναι ότι φέρουν μια καθαρότητα και μια απλότητα, δυσεύρετη και λυτρωτική. Έχουν ένα γνήσιο πυρήνα, μια καρδιά καθαρή.

Αισθανθήκατε ποτέ ότι «κουβάλατε» ένα βαρύ φορτίο συμμετέχοντας στην παράσταση;

Με την έννοια που ενδεχομένως το εννοείτε, όχι. Αισθάνομαι τύχη, ευθύνη, χαρά και ευγνωμοσύνη. Νιώθω ότι μιλάω και τραγουδάω γι’ αυτήν, σαν ένα πρόσωπο που προσπάθησε να την κατανοήσει, την συμπόνεσε, τη θαύμασε, την αγάπησε. Υπερασπίζοντάς της και δικαιώνοντάς την κατά κάποιον τρόπο. Θα μου πείτε χρειάζεται δικαίωση ένας τέτοιος θρύλος; Αν πίσω από αυτόν τον θρύλο, σκεφτούμε το μικρό πεισματάρικο κορίτσι από την επαρχία που δε σταματούσε να τραγουδάει, όσο και να το εμπόδιζαν, που ξυλοκοπήθηκε από οικογενειακό, συντροφικό και αργότερα συναδελφικό περιβάλλον, που ήταν απροκάλυπτα κομμουνίστρια στην καρδιά της κατοχής και του Εμφυλίου και το πλήρωσε, και ανοιχτά ομοφυλόφιλη σε έναν ανδροκρατούμενο επαγγελματικό χώρο, που η σύσταση της ψυχή της, την οδήγησε σε μπελάδες, αλλά και βαθιές φιλίες, σε ψυχιατρικές κλινικές, αλλά και σε ανεξίτηλες ερμηνείες και αν στη θέση της βάλουμε κάθε κορίτσι και κάθε ευάλωτο πλάσμα που αγωνίζεται να είναι ο εαυτός του και να ζήσει άφοβα τη ζωή του όπως επιθυμεί, παρ’ όλα τα μικρά ή μεγάλα εμπόδια, τότε ίσως και να χρειάζεται.

Συμμετείχατε και στη «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα η οποία έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι και προς τα βραβεία Όσκαρ. Πως ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς;

Αυτό που θα θυμάμαι για καιρό, είναι ότι βρέθηκα χειμώνα, σε ένα σχεδόν ακατοίκητο ορεινό χωριό της Μάνης, όπου κάποια από τα σπίτια που αξιοποιήθηκαν και για την ταινία, ήταν εγκαταλελειμμένα και μισογκρεμισμένα κι ήταν σαν να βρισκόμασταν σε πραγματικό χρόνο στο σκληρό και άγονο τοπίο του Παπαδιαμάντη.

Μουσική, θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Έχετε καταπιαστεί και με τα τέσσερα, με μεγάλη επιτυχία. Τι σημαίνει το κάθε ένα για εσάς;

Αφήνω έξω την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, γιατί η εμπειρία μου εκεί είναι ελάχιστη σε σχέση με το θέατρο και τη μουσική που καταλαμβάνουν όλη την ενήλικη ζωή μου. Το θέατρο και η μουσική, είναι ο τρόπος και ο ‘τόπος’ ο συχνά φανταστικός, αλλά πάντα υπερβατικός, όπου μπορώ να αναπνέω να σκέφτομαι και να δρω ελεύθερα, να είμαι ο εαυτός μου, να συναντιέμαι και να συντάσσομαι συχνά με ανθρώπους – συγγενείς και να ελπίζω σε μια πιο δίκαιη και πιο υψηλή εκδοχή της κοινωνίας και του κόσμου.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christina Maxouri (@christina_maxouri)

Τι φέρνει η νέα σεζόν για εσάς καλλιτεχνικά;

Θα βρίσκομαι για όλη τη σεζόν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη με ‘Τα τραγούδια της Σωτηρίας’ και Τετάρτη με Κυριακή, με τον νέο έργο/παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού ‘Η πύλη τη κόλασης’.