Το lifestyle της πολιτικής ή η πολιτική του lifestyle;

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μια καθαρά προεκλογική εβδομάδα. Μάθαμε υποψήφιους, είδαμε εκπλήξεις (;) αλλά και μια απομάκρυνση με το «καλημέρα» που μονοπώλησε κατά πολύ το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. 

Και αυτές οι εκλογές, όπως και οι προηγούμενες, εθνικές και αυτοδιοικητικές, μάλιστα προβάλλονται και από ένα διαφορετικό πρίσμα για τα ελληνικά δεδομένα, αυτό του lifestyle. Δεν είναι ότι ανακαλύψαμε την Αμερική, αυτή άλλωστε το έχει κάνει «επάγγελμα» το συγκεκριμένο πεδίο, αλλά μάλλον το παρά κάναμε!

Δε ξέρω αν υπολόγιζαν οι πρόεδροι των κομμάτων ότι βάζοντας πρόσωπα αρκετά αναγνωρίσιμα στα ευρωψηφοδέλτια ξαφνικά αυτά θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον, στην εποχή της υπερπληροφόρησης. Τι εννοώ; Πιο πολλές ειδήσεις είδαμε για την Ελεονώρα Μελέτη και τον Δημήτρη Παπανώτα αυτή την εβδομάδα στο πλαίσιο του lifestyle, παρά σε αυτό του πολιτικού, που στο τέλος της ημέρας είναι και το αναγκαίο. Φυσικά η προβολή ευνοεί όπως στην περίπτωση της πρώτης, αλλά πολλές φορές γυρνα και μπούμερανγκ όπως σε αυτή του δεύτερου.

Εννοείται μεγάλο ρόλο παίζουμε και οι δημοσιογράφοι σε αυτό το lifestyle thing που μας κατακλύζει, δε πρέπει να το αρνούμαστε. Όταν δε ρωτάς πρόσωπα που έχει συνηθίσει το κοινό σε άλλους ρόλους, για παράδειγμα τις απόψεις – θέσεις τους για φλέγοντα ζητήματα που θα κληθούν να διαχειριστούν αν εκλεγούν, που ας μη γελιόμαστε η δημοσιότητα φέρνει ψήφους άρα είναι πιθανό να συμβεί για πολλούς από αυτούς, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν, τότε συμμετέχεις σε ένα ίσως επικοινωνιακό τρικ των κομμάτων. Έτσι καταλήγουμε να μένουμε μόνο στις ταμπέλες και φυσικά αυτές να προωθούνται και προς τον κόσμο, ο οποίος ενώ είναι ήδη αδιάφορος για τις ευρωεκλογές, βλέποντας και όλο αυτό το «πανηγύρι» με τους ντεμεκ ιδανικούς υποψήφιους, απομακρύνεται κι άλλο από την κάλπη.

Κι εδώ αναρωτιέμαι, η και καλά πιο lifestyle προσέγγιση των πολιτικών προσώπων, άρα κατ’επεκταση και της πολιτικής τι μας προσφέρει στο τέλος; Ποσο μας επηρεάζει το ποσο καλοντυμένος είναι κάποιος, συνήθως μια γυναίκα για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας, ποσο καλόγουστο είναι ένα σπίτι που αγόρασε ένας πολιτικός, αν είναι γυμνασμένος ή όχι κοκ;

Σε μια περίοδο που η Ευρώπη, για την οποία βάζουν πλώρη διάσημοι και μη, δοκιμάζεται συνεχώς και θα συνεχίσει να δοκιμάζεται σε κάθε επίπεδο, χωρούν κλειδαρότρυπες;

Όταν ήδη υπάρχει μια απαξίωση προς τα πολιτικά πρόσωπα, δε το λέω εγώ, το λένε οι δημοσκοπήσεις, πως γίνεται να προτιμάται αυτός ο τρόπος για να συνδεθείς με τους ψηφοφόρους που γυρνούν την πλάτη στις κάλπες;

ΥΓ φυσικά δε μπορείς να κρίνεις κάποιον για κάτι που δεν έχει δοκιμαστεί, αλλά όταν σε αυτή τη χώρα έχεις καεί από το χυλό, φυσάς και το γιαούρτι.

ΥΓ2 Και όχι, δε χρειαζόμαστε κι άλλους σοβαροφανείς. Χρειαζόμαστε σοβαρούς πολιτικούς!