Τι θέλουμε από μια δημοτική αρχή

Άρθρο στο TheOpinion του πρ. βουλευτή και επιχειρηματία, Νίκου Νυφούδη, για την συζήτηση ενόψει των δημοτικών εκλογών του 2023.

Στην πόλη μας έχει ξεκινήσει για τα καλά η συζήτηση ενόψει των δημοτικών εκλογών τον προσεχή Οκτώβριο. Με ερωτηματικό όμως πόσοι πραγματικά ασχολούνται.

Πολλές φορές η οπτική των μικρόκοσμων σε οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Όπως μου είπε ένας έμπειρος αυτοδιοικητικός της διοίκησης Μπουτάρη, αυτό καλείται «πολιτικός στραβισμός». Και η επαγγελματική μου ενασχόληση στο Λονδίνο με έχει βοηθήσει να βλέπω «έξω από το κουτί».

Εδώ, μέσα στις κουζίνες, στο τέλος μιας πολύ κουραστικής βραδιάς κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές με θέμα «τι θέλουμε από μια δημοτική αρχή». Πιστεύω βέβαια ότι στο τέλος δεν επιλέγουμε βάσει αυτού που θέλουμε, γιατί αυτό που θέλουμε δεν το βρίσκουμε. Και κάνουμε πάντα εκπτώσεις και υποχωρήσεις. Συμβιβασμούς. Πολλούς και οδυνηρούς όπως αποδείχτηκε προσφάτως. (Προσωπικά επιβεβαιωμένος που πήγα κόντρα στο ρεύμα, αλλά αυτό δεν είναι το αντικείμενο του άρθρου. Θα επανέλθω).

Τι κάνουμε όμως ως πολίτες για να περιορίσουμε στο ελάχιστο αυτούς τους συμβιβασμούς; Τι απαιτούμε στο δημόσιο διάλογο; Όχι τον τελευταίο μήνα πριν τις εκλογές, αλλά από σήμερα. Από τα πρόσωπα που κάνουν το βήμα μπροστά. Γιατί εμείς είμαστε οι πρώτοι και μοναδικοί υπεύθυνοι για το πολιτικό προσωπικό της πόλης.

Γιατί αν επιλέγουμε τους ανίκανους, μετά δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η Θεσσαλονίκη θα γίνει Νέα Υόρκη. Αν αναζητούμε τη χειραψία και την σέλφι, το πιο πιθανό είναι μετά τις εκλογές να πάρουμε μόνο την αστραπή που βγάζει το φλας της φωτογραφικής μηχανής.

Υπάρχουν κι αυτοί που αναζητούν το ρουσφέτι. Διαχρονικά. Από τα δέντρα έξω από το σπίτι τους, από τον πεζόδρομο έξω από το μαγαζί τους, από τα στραβά μάτια στα παραπάνω τραπεζοκαθίσματα, από το παιδί ή το ανήψι τους στα δημοτικά ΜΜΕ.  Αυτοί θα είναι πάντα ήσυχοι με την συνείδησή τους. Δεν θα απολογηθούν ποτέ για το αν η πόλη δεν είναι καθαρή ή δεν λύθηκε το κυκλοφοριακό. Θα απαντούν στον εαυτό τους ότι «και οι προηγούμενοι δεν τα κατάφεραν, τουλάχιστον εγώ βολεύτηκα».

Τα πρόσωπα όμως είναι μόνο η αρχή. Αλλά δεν είναι το άπαν. Τι εκφράζουν, ποιους εκφράζουν και τι κομίζουν στον δημόσιο διάλογο; Τι θέλουν και οι ίδιοι από την Θεσσαλονίκη; Πόσο άραγε ζητάμε να τα ακούμε όλα αυτά από κάποιον πριν του σφίξουμε το χέρι ή του χτυπήσουμε την πλάτη και του πούμε «κατέβα, μαζί σου»;

Για παράδειγμα, εμβληματική πλέον η Πλατεία Ελευθερίας, θα γίνει σημαία από τις παρατάξεις – εκτιμώ ότι θα παρουσιάσει κάτι μέχρι τις εκλογές και ο δήμαρχος. Πόσες όμως ακριβείς προτάσεις θα ακούσουμε; Απλά εξαγγελίες; Χωρίς κοστολόγηση; Χωρίς πραγματικό σχέδιο;

Στην Καθαριότητα. Πόσοι είναι υπέρ της καύσης απορριμμάτων και τι αυτό σημαίνει για την πόλη; Τι θα γίνει με τους ιδιώτες; Και βέβαια το μεγάλο επίδικο. Πώς θα καθαρίσει η Θεσσαλονίκη; Ποιο είναι το σχέδιο; Να ακούσουμε μια φορά έναν υποψήφιο δήμαρχο να καταθέτει από πριν ένα πρακτικό σχέδιο για την αποκομιδή των απορριμμάτων, για την καθαριότητα στις πλατείες και τα πάρκα (όσα έχουμε), για τις δημόσιες τουαλέτες.

Ενδεικτικά αναφέρω μόνο δύο από τα δεκάδες θέματα της πόλης που θα πρέπει να τεθούν στο δημόσιο προεκλογικό διάλογο. Και να αναζητούμε απαντήσεις που θα μας καλύψουν. Για να μπορέσουμε να ζητήσουμε από την επόμενη δημοτική αρχή να λογοδοτήσει.

Γιατί δυστυχώς, σαν πολίτες της Θεσσαλονίκης, δεν απαιτούμε προεκλογικά, δεχόμαστε την απίστευτη κενότητα και εξαγγελίες λεζάντας και μετέπειτα ντρεπόμαστε να ζητήσουμε λογοδοσία.

Θέλουμε να το αλλάξουμε; Στο χέρι μας είναι.