Όταν χάνει η αλήθεια

Απόλυτη τοξικότητα στο δημόσιο διάλογο. Από τη μία η κυβέρνηση που βλέπει τις δημοσκοπήσεις και ένα μεγάλο μέρος – ακόμη και ψηφοφόρων της – να την κατηγορεί, από την η αντιπολίτευση που διαγκωνίζεται ποιος θα ξεχωρίσει περισσότερο και τέλος τα άκρα. Τα μόνιμα άκρα που πλέον διαμορφώνουν και ατζέντα.

Μετά την εκλογή Τραμπ η δύναμη του αντισυστημισμού αυξάνεται μέρα με την μέρα. Στην χώρα μας δεν υπάρχει ακριβώς ένας εκφραστής αυτής της αντίληψης. Είναι πολλοί αλλά φέρονται με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια εργαλεία. Η ιδεολογία αλλάζει από το ένα άκρο στο άλλο.

Η τραγωδία των Τεμπών, αυτό το συλλογικό τραύμα της χώρας, πυροδότησε μια άνευ προηγουμένη πολιτική κατά βάση αντιπαράθεση. Αν δεν ήταν τα κόμματα στη μέση δεν θα υπήρχαν και οι αλληλοεπιθέσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά το πολιτικό διακύβευμα κάνει ακόμα και αυτούς που συμφωνούν ότι πρέπει να δικαιωθούν οι 57 ψυχές που χάθηκαν άδοξα, να αλληλοκατηγορούνται με ανοίκιες εκφράσεις, όπως συμβαίνει κατά κόρον πλέον στην κιμαδομηχανή των social media.

Και αν το πολιτικό σύστημα έχει πάψει πια να ενδιαφέρεται εδώ και χρόνια για την Δημοκρατία και το πολίτευμα μας που νοσεί δραματικά, δυστυχώς από την σημερινή νοσηρότητα και τοξικότητα χάνει και η αλήθεια.

Με τέτοιο κλίμα όποια δικαστική απόφαση και να βγει δεν πρόκειται να ικανοποιήσει το σύνολο του πλήθους. Οι πολιτικοί στρατοί θα συνεχίσουν να πολεμούν ο ένας τον άλλον.

Και όλοι εμείς που θέλουμε να αγαλλιάσει η ψυχή των συγγενών των 57 ψυχών αλλά και όσων τραυματιών ζουν κάθε βράδυ τον εφιάλτη, όλοι εμείς που θέλουμε την αποκάλυψη της αλήθειας, δεν πρόκειται να δικαιωθούμε.

ΥΓ Ότι, μα ότι και να συμβεί τις επόμενες ημέρες. Το ραντεβού είναι ένα. Παρασκευή 28/02 στις πλατείες κάθε πόλης της χώρας. Για τους συγγενείς. Για τις 57 ψυχές. Είναι ιερή μέρα.