Η Θεσσαλονίκη και ο «μαϊντανισμός» ως πολιτική ιδεολογία

Άρθρο στο TheOpinion του Θανάση Π. Τζάπου, Μηχανολόγου Μηχανικού

Το πολιτικό κενό της πόλης θεωρείται δεδομένο για όποιον έχει ρεαλιστική επαφή με τα πράγματα.

Η έλλειψη ανθρώπων που κάνουν «κάτι» στη ζωή τους και ταυτόχρονα ασχολούνται με άποψη και μαχητικότητα, στα πλαίσια συγκεκριμένων αρχών και αξιών, με τα κοινά είναι πιο έντονα αισθητή από ποτέ.

Η Θεσσαλονίκη διαχρονικά γέννησε μεγάλες προσωπικότητες, όλων των χρωμάτων και σε όλους τους γεωγραφικούς πολιτικούς χώρους. Ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν της.

Η αποστροφή προς την πολιτική όμως κατά τα μνημονιακά χρόνια, το γεγονός ότι πολλά νέα και καλά μυαλά έφυγαν στο εξωτερικό και το δεδομένο ότι αν δεν έχεις οικογένεια που ήδη ασχολείται ή δεν έχεις το μικρόβιο, δύσκολα μπαίνεις σε έναν τόσο ανθρωποφάγο χώρο ο οποίος αν δεν είσαι ανταγωνιστικός, δαιμόνιος και χοντρόπετσος μάλλον απλά θα σε εκμεταλλευτεί, δημιούργησε κενά. Κενά τα οποία καλύπτονται αναγκαστικά από ότι περισσέψει και από ότι είναι διαθέσιμο. Από ότι επιπλέει.

Κάποτε τα στελέχη, όλων των χρωμάτων και όλων των κομμάτων, πάλευαν.

Πάλευαν για ιδέες. Κάποιοι για συντηρητικές ιδέες, άλλοι για πιο φιλελεύθερες, άλλοι για τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό. Άλλοι απλά για κοινωνική δικαιοσύνη ή ελευθερία. Γινόντουσαν ζυμώσεις, συζητήσεις, προέκυπταν συμπεράσματα, εξέφραζαν απόψεις. Είχαν μια πηγαία «κάψα» για τα πιστεύω τους.

Σήμερα απλά κόβουν βασιλόπιτες πλάι στους ίδιους και στους ίδιους «συναγωνιστές», πηγαίνουν σε γκαλά και σε κοσμικές εκδηλώσεις, χαμογελάνε, βγάζουν σέλφι με υπουργούς για να δείξουν στο κοινό τους στα σόσιαλ μίντια ότι έχουν γνωστούς στην κεντρική πολιτική σκηνή, «χαϊδεύουν» τα στελέχη που βρίσκονται κάτω από τους υπουργούς μπας και τους βάλουν σε καμία επιτροπή, αντί να τους πουν την ωμή αλήθεια που εκλαμβάνουν από τον απλό κόσμο. Ή μήπως δεν έχουν την εικόνα της ωμής αλήθειας που πηγάζει από τον απλό κόσμο;

Ο απλός κόσμος τα πρωινά είναι στις δουλειές του. Εργάζεται σκληρά για να ζήσει, να θρέψει τις οικογένειές του, είναι στα καφενεία, στις ταβέρνες, στη Νέα Παραλία για περπάτημα στις στιγμές χαλάρωσής του, εκεί είναι ο κόσμος, εκεί πιάνεις τον παλμό του, εκεί κατανοείς τι τον απασχολεί, τι τραβάει, που θέλει να πάει στο μέλλον.

Τα στελέχη τα πρωινά είναι σε εκδηλώσεις (δεν δουλεύουν;), τα μεσημέρια είναι σε εκδηλώσεις, τα απογεύματα είναι σε εκδηλώσεις και τα βράδια ίσως να είναι σε κομματικά ποτά και κεράσματα. Μια μόνιμη περιδίνηση των ίδιων και των ίδιων ανθρώπων, ένα echo chamber, ένα εικονικό περιβάλλον το οποίο μεταξύ τους δημιουργούν και το οποίο έχει ως στόχο είτε να ψαρέψουμε σταυρούς από το κομματικό στρατόπεδο -και μόνο από αυτό- για τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, είτε να δείξουν μια προσφορά προς το κόμμα για να πάρουν θέση, είτε απλά να ικανοποιήσουν το εσωτερικό τους κενό δείχνοντας στα σόσιαλ μίντια ότι είναι αναγνωρίσιμοι και ότι «κάτι κάνουν» πέραν της αεργίας, συχνάζουν με υψηλά ιστάμενους «φίλους» τους προσφέροντας το απολύτως τίποτα στην κοινωνία. Άλλα και στο κόμμα διότι αναπαράγουν απλά τα πρωινά non paper του κόμματος μεταξύ τους, στους ίδιους και στους ίδιους και χαριεντίζονται μακριά από τον απλό κόσμο και την κοινωνική αλήθεια.

Έτσι έχουμε την ιδεολογία του τίποτα, την ιδεολογία του κενού, την ιδεολογία του μαϊντανού που περιφέρεται, να επικρατεί στα πολιτικά πράγματα της πόλης. Να παλεύει για την σέλφι και να πιέζει για μια αναμνηστική φωτογραφία με τον υπουργό, τον οποίο θα ξανά δει στην αμέσως επόμενη εκδήλωση και θα του πει ξανά «μην αλλάξεις, είσαι υπέροχος, όλα πάνε άψογα» πιέζοντας μόνο για την πολυπόθητη σέλφι διότι μόνο αυτό μπορεί.

Ελπίζοντας…