Ολοένα και πιο συχνά η κοινωνία συγκλονίζεται από την τέλεση μίας γυναικοκτονίας. Συζητήσεις επί συζητήσεων, αναλύσεις για το πως και το γιατί, σοκαριστικά στοιχεία για το background του θύματος και του θύτη.
Μέχρι να καταλαγιάσει η οργή, το μούδιασμα που νιώθει καθένας ο οποίος συγκλονίζεται και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης και για το γεγονός πως εν έτη 2024 μιλάμε για άνδρες οι οποίοι δολοφονούν θυληκότητες για να επιβάλουν δύναμη και εξουσία, μία νέα σημειώνεται.
Θυμάμαι να θέλω να γράψω για τη Γεωργία, το πρώτο θύμα του απύθμενου μένους που τρέφει μερίδα των αντρών για το 2024, και σε πλήρη σύγχυση, θυμό και απογοήτευση -ίσως και με μία δόση κυνισμού- να σκέφτομαι «την επόμενη φορά».
Λυπάμαι και ντρέπομαι για αυτή μου τη σκέψη, αλλά πολύ περισσότερο λυπάμαι και ντρέπομαι που υπήρξε επόμενη γυναικοκτονία.
Αναρωτιόμουν ολόκληρα μερόνυχτα γιατί τώρα, τι οδήγησε σε αυτή την έκρηξη βίας ενάντια στις θηλυκότητες του κόσμου; Πόσο ξαφνικό είναι όλο αυτό;
Αναμφισβήτητα υπάρχουν ειδήμονες ικανοί να εξηγήσουν τα πως και τα γιατί της εικόνας που παρουσιάζει η κοινωνία σήμερα, για την απερίγραπτη παρακμή που βιώνουμε.
Πιστεύω, όμως, ακράδαντα πως οι γυναικοκτονίες που σημειώθηκαν και -δυστυχώς- θα σημειωθούν είναι προδιαγεγραμμένα εγκλήματα και πως ίσως όλοι μας θα πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας για μία διαιώνιση συμπεριφορών και πρακτικών που συντηρούσαν και -ως φαίνεται- έκαναν ακόμη πιο ισχυρό τον κύκλο βίας ενάντια στις γυναίκες.
Πρέπει να μιλήσουμε για εκείνες τις χρόνιες συμπεριφορές οι οποίες, μολονότι κάποτε θεωρούταν «κουλ», σήμερα επιφέρουν την κατακραυγή της -πλειοψηφίας- της κοινωνίας, από τις ζήλιες λόγω «έρωτα» και το «ξύλο πάνω στα νεύρα» έως τα «εγκλήματα πάθους» .
Αλλά και για εκείνους που αν και ήταν -πιθανώς και να είναι- μέρος του προβλήματος, δηλώνουν συγκλονισμένοι από την έκρηξη της βίας κατά των γυναικών και εάν μετέπειτα αποκτήσουν κόρες, θα έχουν ακόμη ένα «όπλο στη φαρέτρα τους» για να πείσουν για το ποιόν τους.
Βία. Ψυχολογική, σωματική, λεκτική.
Από το να περπατάς στο δρόμο και να ακούς χυδαία σχόλια, μέχρι τα «ΟΧΙ» που ακούστηκαν και ποτέ δε σεβάστηκαν.
Από νύχτες διασκέδασης που κατέληξαν σε εκμετάλλευση, μέχρι τους «ηθικολόγους» που κρίνουν αυστηρά τα «θύματα», ακόμη κι αν στο πνεύμα της «ανδρικής αλληλεγγύης» κάνουν πλάτες στους φίλους τους για να προβούν σε επαίσχυντες πράξεις.
Από το «άδειο» βλέμμα του συντρόφου όταν συνειδητοποιεί πως σου άσκησε υπέρμετρη πίεση και πως το «ΟΧΙ» σου ήταν αληθινό, μέχρι την πρώτη βιαιοπραγία και το χιλιοειπωμένο μετέπειτα «συγγνώμη».
Και φυσικά για όλους εκείνους που αν και θεωρούσαμε «ανθρώπους μας» δεν προσπάθησαν καν να καταλάβουν και «γύρισαν την πλάτη».
Για τα κορίτσια που έφυγαν από το χέρι ανθρώπου που εμπιστεύονταν ή εμπιστεύτηκαν και για όσες είναι ακόμη εδώ και παλεύουν με τους δαίμονές τους. Δαίμονες επίκτητους από την αρρώστια της κτήσης και της επιβολής εξουσίας,
Για τις πληγές που επουλώθηκαν μετά από πολλή προσπάθεια στο πέρασμα του χρόνου και για εκείνες που παραμένουν ανοικτές και με το πρώτο «πείραγμα» αιμορραγούν όπως την πρώτη ημέρα.
Για όσα ζήσαμε και για όσα μας στέρησαν.
Για εκείνες των οποίων τα ονόματα μάθαμε και για εκείνες που παρέμειναν «ανώνυμες».
Για εσένα και για εμένα.