Γυναικοκτονία: Μια μικρή λέξη με τόσα θύματα – Πες το επιτέλους με το όνομα του

Σαν να μην έφυγαν ποτέ θα είναι όλες εκείνες οι γυναίκες που σκοτώθηκαν από τα χέρια των ανθρώπων που επέλεξαν να εμπιστευτούν περισσότερο στην ζωή τους.

Καρολάιν, Ελένη, Γαρυφαλλιά και τώρα η έγκυος Γεωργία, όσο πάει η λίστα μεγαλώνει και δυστυχώς δεν θα σταματήσει σύντομα. Είναι κι άλλα θύματα, καθημερινά που εμείς δεν ξέρουμε.

Ο έρωτας της ζωής σου, ο άνδρας που είναι δίπλα σου, ο πατέρας των παιδιών σου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλούς χαρακτηρισμούς αλλά σε όλους αυτούς αρμόζει μόνο ένα, ΤΕΡΑΣ.

Με όλη την κυριολεκτική σημασία της λέξης κι έφτασε η ώρα επιτέλους να αναγνωρισθεί κι η ορολογία που χαρακτηρίζει τον τύπο του εγκλήματος, ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ, ναι πείτε το με το όνομα του.

Όλοι αυτοί οι φόνοι έγιναν επειδή οι νεκρές υπήρξαν γυναίκες και νομικά πρέπει να αναγνωριστεί πλέον ο όρος και να μην φοβόμαστε να το πούμε.

Ποιος δεν παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις στην υπόθεση της Καρολάιν; Κι οι περισσότεροι έπεσαν από τα σύννεφα μόλις αποδείχτηκε η αλήθεια;

Ο γυναικοκτόνος δεν έχει ταυτότητα, ηλικία και μορφωτικό επίπεδο, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και το επόμενο θύμα θα μπορούσε να είναι κάποια από εμάς.

Ναι φοβάμαι, τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να συμβεί σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο η ακόμη κι σε μένα την ίδια.

Πως γίνεται να φοβόμαστε την αγάπη; Είναι το πιο αθώο και όμορφο συναίσθημα που έχουμε στην ζωή μας; Τι θρέφει το θηρίο και βγάζει τέτοιος μίσος ώστε να σκοτώσει έναν άνθρωπο; Τι;

Γιατί το άτομο που υποτίθεται πως θα μας προστάτευε είναι ο ίδιος ο θύτης που ξεγελάει ακόμη και τις αρχές, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την Κική Κούσογλου από τη Βέροια και τον τρόπο που ο δολοφόνος της έβγαινε με θράσος στην τηλεόραση για μήνες.

Αδειάσαμε μέσα μας και από την επικαιρότητα συνηθίσαμε το τέρας, δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση.

Δεν ξέρω ειλικρινά τι μας ξημερώνει, το μόνο που γνωρίζω πως σε καμία και σε κανέναν δεν αξίζει αυτό, το μόνο που έχουμε είναι ένας τον άλλον. Θα το επαναλαμβάνω μέχρι να το καταλάβει κι ο τελευταίος άνθρωπος.

Οι νομοθέτες οφείλουν να θεσπίσουν αυστηρότερες ποινές σε τέτοια εγκλήματα γιατί το χρωστάνε στις νεκρές, το αίμα τους φωνάζει, ουρλιάζει γιατί πρέπει να θέλουν να μας προστατέψουν όλες.

Καμία μόνη, τέλος η ανοχή, δεν πάει άλλο, το άλλο έχει παρέλθει καιρό τώρα.

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ είναι το όνομα κι δεν περιμένει άλλη αναβολή.

Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η κοινωνιολόγος Νταϊάνα Ράσελ (Diana E. H. Russel), ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο.

Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η εγκληματολόγος Τζιλ Ράντφορντ (Jill Radford) και η κοινωνιολόγος Νταϊάνα Ράσελ (DianaE. H. Russell).

«Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκημα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα  ‘’τιμής’’, και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον όρο ‘’εγκλήματα πάθους’’.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας.

Αυτός είναι ο όρος και ο τρόπος γνωστός, κάπου εκεί σε μια γωνιά του παραδείσου όλες μαζί ενωμένες ψάχνουν τρόπους να στείλουν το δικό τους μήνυμα σε εμάς, σε κάθε μία από εμάς, μίλα, πριν να είναι αργά.