Γιατί η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι μόνο «μια μάνα που έχασε το παιδί της»

«Η κ. Καρυστιανού έχασε το παιδί της, βάζω τίτλους τέλους εδώ και σκύβω το κεφάλι, δεν έχω να πω τίποτα. Εμένα δεν θα με ακούσετε ποτέ να λέω κακή κουβέντα».

Αυτή ήταν μια από τις ατάκες του Κυριάκου Μητσοτάκη στην περίφημη συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ. Από εκείνη τη μέρα, δεν υπάρχει τηλεοπτική συζήτηση που να μην επαναλαμβάνεται αυτή η ατάκα κυρίως από «κυβερνητικά χείλη», πριν ξεκινήσει ο κλασικός τσακωμός για το ποιος το έχει μεγαλύτερο… το αίσθημα της ευθύνης ντε.

Ακούγοντας το λοιπόν καθημερινά, κάπως έχει αρχίσει να με ενοχλεί το «η Μαρία Καρυστιανού είναι μια μάνα που έχασε το παιδί της», γιατί αρκετές φορές ακούγεται σα να της κάνουν χάρη και κυρίως γιατί δεν είναι μόνο αυτό!

Η Μαρία Καρυστιανού, όπως και η Κατερίνα Τζιάλλα, η Κέλλυ Καμπάκη, η Αλεξάνδρα Μάκου και η Κούλα Αρμουτίδου, δεν είναι μόνο «μάνες που έχασαν τα παιδιά τους» και γι’ αυτό «σκύβουμε το κεφάλι» μπροστά τους.

Είναι παράλληλα πέντε γυναίκες που αγωνίζονται κόντρα σε μια άδικη και πατριαρχική κοινωνία και που βρήκαν τη δύναμη να υψώσουν το ανάστημα τους και τη φωνή τους, για τα παιδιά τους που δολοφονήθηκαν, αλλά και για όλους εμάς που μείναμε πίσω και θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση τους…

… στη θέση της Μάρθης που μπήκε στο πιο ασφαλές μέσο για να γυρίσει σπίτι της και δε γύρισε ποτέ, μαζί με άλλους 56 ανθρώπους!

… στη θέση του Αδαμάντιου που σκοτώθηκε από έναν οδηγό που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα και οι ποινές που αντιμετώπισε ήταν «χάδι»

… στη θέση της Εμμανουέλας που σκοτώθηκε από έναν οδηγό χωρίς καν δίπλωμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εγακταλείφθηκε αιμόφυρτη

… στη θέση της Γαρυφαλλιάς που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της γιατί όπως είπε ο ίδιος «χάλασε η φάση, ήταν η κακιά στιγμή και τη σκότωσα»

… στη θέση της Ελένης, που βιάστηκε και δολοφονήθηκε από δυο αχρείους στη Ρόδο

Σε αυτές τις γυναίκες λοιπόν χρωστάμε το καλύτερο μέλλον που επιχειρούν να μας χαρίσουν, δε «σκύβουμε απλά το κεφάλι» και τους επιτιθέμεθα υπογείως με κάθε ευκαιρία!

Δεν είναι μόνο μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους, είναι αγωνίστριες, πέρα και πάνω από κάθε πολιτικό χώρο που προσπαθούν να τους «χρεώσουν»! Κι όπως είχε γράψει και ο Ανδρέας Κάλβος, «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».