Γιατί είναι εμβληματική η 28η Φεβρουαρίου

Όχι, η 28η Φλεβάρη δεν είναι 26η Γενάρη. Οι πλατείες θα ξαναγεμίσουν, το διακύβευμα για δικαιοσύνη και αλήθεια θα είναι το ίδιο, αλλά η ημέρα είναι διαφορετική. Είναι εμβληματική η 28η Φεβρουαρίου.

Την Παρασκευή συμπληρώνονται δύο χρόνια από το τραγικότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ελλάδα. Από το έγκλημα των Τεμπών.

Ήταν 23:21 το βράδυ εκείνης της Τρίτης. Όταν τα δύο τρένα, το επιβατικό και το εμπορικό συγκρούστηκαν μετωπικά. 57 νεκροί, δεκάδες τραυματίες ο αιματηρός απολογισμός.

Κανένα άλλο κάλεσμα, καμία άλλη διαδήλωση, κανένα άλλο συλλαλητήριο μέσα στην χρονιά δεν έχει την ίδια βαρύτητα με αυτό. Ειδικά όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, ειδικά όταν τα 8/10 της κοινωνίας βλέπει συγκάλυψη.

Την Παρασκευή άλλοι θα απεργήσουν, άλλοι θα κλείσουν τα μαγαζιά τους, άλλοι δεν θα δουλέψουν καθόλου και όλοι αυτοί θα κατέβουν στις πλατείες. Σε κάθε πόλη της χώρας. Σε 280 σημεία σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Είναι η θλιβερή επέτειος, πάμε σε ένα μνημόσυνο. Χωρίς μπλε, πράσινες και κόκκινες σημαίες. Χωρίς κομματικά πανό. Άλλοι σιωπηλοί, άλλοι με το βλέμμα ταπεινό, άλλοι με συνθήματα για δικαιοσύνη. Όλοι όμως με σεβασμό στους νεκρούς, στο πλευρό των γονιών τους, των αδερφών τους, των φίλων τους.

Προφανώς υπάρχει και πολιτικό διακύβευμα. Πάντα σε κάθε κοινωνικό γεγονός υπάρχει πολιτική χροιά ή πολιτικό ανάγνωσμα. Αλλά αυτό για την εμβληματική μέρα είναι μικροπολιτική. Αισχίστου είδους κιόλας.

Όπως κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ενστερνίστηκε ότι στις 26 Γενάρη κατέβασε όλην αυτήν την λαοθαλασσα, έτσι δεν θα μπορεί να το κάνει και τώρα. Και είναι πραγματική ύβρις για όποιον ταυτίσει την παρουσία του κόσμου σε αυτό το μνημόσυνο, σε αυτή τη θλιβερή επέτειο, με την αντιπολίτευση.

Διαβάζω για κέρδη, προσδοκίες και ζημίες, για το αν θα ταυτιστεί ο δίπλα με τον παραδίπλα, οι απλοί πολίτες με τα στελέχη των κομμάτων, οι απεργοί με τους αντιεξουσιαστές. Τι κέρδη και τι προσδοκίες; Είναι η τραγική επέτειος των δύο χρόνων. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Δύο χρόνια χωρίς δικαιοσύνη για τους 57 που χάθηκαν και για τους δεκάδες επιζώντες που ζουν ακόμη τον εφιάλτη της σύγκρουσης. Για αυτούς θα πάμε στις πλατείες. Έχουμε χρέος σαν κοινωνία να πάμε.

Είναι χρέος μας να είμαστε στις πλατείες την Παρασκευή. Κοινωνικό χρέος, προσωπικό χρέος, ηθικό χρέος, πολιτικό χρέος. Για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά μας . Για να έχουν ένα πολύ καλύτερο κράτος, ένα πολύ καλύτερο μέλλον. Με δικαιοσύνη, με αλήθεια, με καλύτερο σιδηρόδρομο.