Έθνος σε πένθος! Και μετά θυμός…

Το μούδιασμα αφήνει την θέση του στον θυμό. Και είναι έκδηλος παντού. Για τις ευθύνες όλων. Για την Ελλάδα του 2023.

Σε μια απώλεια η θλίψη είναι το συνηθισμένο συναίσθημα. Οι ψυχολόγοι λένε ότι εξ’ αρχής δεν βιώνεται γιατί επικρατεί ένα μούδιασμα στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου που πενθεί. Ο μηχανισμός άμυνας που επιστρατεύει το σώμα μας για να διαχειριστεί την απότομη και αυξημένη ροή επώδυνων συναισθημάτων στην συνείδηση.

Μετά το μούδιασμα έρχεται και ο θυμός. Θυμός που προκαλείται για να ξεσπάσει τα καταπιεσμένα συναισθήματα ο οργανισμός. Συνειδητά και ασυνείδητα.

Όσο σφοδρή ήταν η σύγκρουση των τρένων το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου, τόσο συγκλονισμένη ήταν το πρώτο 24ωρο η ελληνική κοινωνία. Σήμερα ξύπνησε κάπως μουδιασμένη. Με μια απέραντη θλίψη παντού. Δεν μύριζε θάνατο μόνο στα Τέμπη αλλά και στις ψυχές, στa timeline, στις τηλεοράσεις, παντού. Παντού θάνατος.

Η πλειοψηφία κάθεται ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ. Κοκκάλωσε για ακόμη μια φορά από μια καταστροφή. Κάποιοι λίγοι, ελάχιστοι, άρχισαν να κατηγορούν για την υπερπληροφόρηση. Δεν μπορούσαν μια μέρα χωρίς survivor μάλλον.

Υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που δεν έκατσε σπίτι ούτε χθες. Όταν έγινε αντιληπτό ότι μέσα στο τρένο ήταν ο φίλος, ο συμφοιτητής, ο γείτονας, ο συμμαθητής, η κολλητή, η αδερφή του τάδε , η αρραβωνιαστικιά του δείνα. Μέσα από τα τσατ οργανώθηκε ένα αυθόρμητο κάλεσμα της νεολαίας. Και βρέθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό. Γιατί οι νέοι είχαν ζήσει την ταλαιπωρία των τρένων. Και έβαλαν τον εαυτό τους στη θέση των θυμάτων. Θα μπορούσαν να ήταν κι αυτοί εκεί. Πώς την γλύτωσαν τις προηγούμενες φορές;

Και απέναντι τους, απέναντι σε νέα παιδιά με κεριά και λουλούδια στα χέρια το κράτος έβαλε τα ΜΑΤ. Πόσο λάθος εικόνα. Πόσο τεράστιο το χάσμα ανάμεσα στην μια γενιά από την άλλη;

Και σήμερα, στο δεύτερο κάλεσμα υπό βροχή, χιλιάδες στους δρόμους. Η καλλιτεχνική κινητοποίηση, προστέθηκε στη μηχανοκίνητη πορεία της ΒΙΟΜΕ και όλοι μαζί βροντοφώναξαν μέχρι τον ΟΣΕ «Δεν ήταν ατύχημα».

Είναι εξοργιστικό να θέλουν να παρουσιάζουν κάποιοι την υπόθεση ως αποτέλεσμα ανθρώπινου λάθους. Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν η αφορμή της τραγωδίας να παρουσιάζεται ως αιτία. Το λάθος του σταθμάρχη, τραγικό και ολέθριο σίγουρα, ήταν η αφορμή για την μετωπική σύγκρουση των τρένων. Αιτία όμως ήταν η κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου. Η απουσία δικλείδων ασφαλείας, ηλεκτρονικών συστημάτων και φωτοσήμανσης.

Δεν είναι δυνατόν στην εποχή του GPS και των smartphone ο ελληνικός σιδηρόδρομος να στηρίζεται σε μπακαλοτέφτερα και μανιβέλες.

Δεν είναι δυνατόν να προωθείτε το επιχείρημα ότι το 70% του δικτύου έχει σύστημα τηλεδιοίκησης. Το 99,9% να ήταν καλυμμένο, σε εκείνο το 0,1% δεν έπρεπε να γίνονται δρομολόγια. Έχετε ακούσει κανένα αεροδρόμιο να λέει μόνο για το 70% των πτήσεων υπάρχει το ραντάρ του πύργου ελέγχου; Για το υπόλοιπο 30% απλά πάμε με το μάνουαλ και ότι βλέπει ο πιλότος;

Ξημερώνει το τρίτο 24ωρο και δεν έχουμε καμία σύλληψη υπεύθυνου εταιρίας, προϊσταμένου για το δίκτυο, υπεύθυνου για την κατάσταση των ηλεκτρονικών συστημάτων. Πλοίο βουλιάζει και στο εδώλιο πάει και ο πλοιοκτήτης. Αεροπλάνο πέφτει και αναζητούν ευθύνες για την συντήρηση του από τον ιδιοκτήτη της εταιρείας. Εδώ ακόμα τίποτα. Για όλα ο σταθμάρχης.

Αλλά είναι που έδωσε εντολή ο Ντογιάκος. Αυτόν που ακόμα να μας πει για τους ωτακουστές και παράνομους παρακολουθητές. Και ως δια μαγείας μπήκε υπουργός ο Γεραπετρίτης. Τυχαίο; Δε νομίζω. Ο έμπιστος. Το δεξί χέρι. Που έχει αποδείξει ότι μπορεί να βγάλει τη δουλειά εις πέρας.

Υγ. Φαντάζεστε ο Πρωθυπουργός να κάνει εκλογές στις 9 Απρίλη, τη μέρα που θα πενθούμε τα σαράντα των παιδιών και σε όλη τη χώρα θα έχει μνημόσυνα; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Θα φάνε τόσο μαύρο όλα τα κόμματα που η αποχή θα ξεπεράσει κάθε ρεκόρ.