Δύο σκέψεις για τον Λεξ – Και για όσους ακούνε τον Λεξ

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Ο Άκης Σακισλόγλου πριν λίγες μέρες μου ζήτησε να γράψω δυο κουβέντες για τον Λεξ. Είπα το “ναι”, γιατί όταν τον είχα αρχισυντάκτη στο Free Press “Διαδρομές”, δε χαμογελούσε με συγκατάβαση, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, όταν πρότεινα θέματα που αφορούν την ραπ κουλτούρα. Οι ίδιοι που σήμερα ψάχνουν με αγωνία για τα sites τους και τα Μέσα τους να πάρουν μια συνέντευξη από τους εκπροσώπους αυτής της μουσικής.

Τις τελευταίες μέρες με έψαξαν από κανάλια τοπικής και πανελλαδικής εμβέλειας, marketing managers ιδιωτικών σχολών, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, εκδότες βιβλίων, στελέχη δισκογραφικών και κάθε λογής άνθρωποι που με άκουσαν να μιλάω για τον Αλέξη, να ανεβάζω κομμάτια του ή με είδαν να τα λέμε στα γρήγορα στο αγαπημένο του καφέ.

Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να έρθουν σε επαφή μαζί του. Άλλοι πάλι να ερμηνεύσουν το “φαινόμενο”, να εξηγήσουν τους στίχους του, να βρουν τη σημειολογία στα εξώφυλλά του ή απλά να καταλάβουν γιατί χτύπησα tattoo στο μέρος της καρδιάς μου τους δύο πρώτους solo δίσκους του.

Με βρίσκω κάθε φορά απρόθυμο να εξηγήσω οτιδήποτε. Ούτε θέλω να μοιραστώ μαζί τους τη χαρά μου και τη συγκίνηση μου για αυτό που έγινε πριν λίγες μέρες στο Καυτανζόγλειο.

Μάλλον γιατί ξέρω, πως αν κάποια στιγμή σβήσουν τα φώτα, θα “σβήσει” και το ενδιαφέρον τους, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες, με κάθε καλλιτέχνη που με τη φωνή και τους στίχους του αγκαλιάζει κόσμο και κοσμάκη που κάθε πρωί σφίγγει τα δόντια για να μη ξεχάσει να χαμογελά μέσα στη μέρα.

Κόσμο που οι αναμνήσεις του έχουν μεταξύ άλλων ψακτικές μπάτσων, ξύλο στη Ναυαρίνου για μια metal μπλούζα, διαλυμένες οικογένειες, φευγιό από το σπίτι που μένουν ξημερώματα για να μην τους πετύχει ο νοικάρης και θολά πάρτι από αλκοόλ και drugs.

«Το ραπ είναι ο πατέρας που δε γνώρισα»

Οι γενιές που μεγάλωσαν με τη ραπ μουσική, που χθες μεγάλωσαν με Ζήτα Νι και Active Member και σήμερα με Λεξ και Anser, είναι οι γενιές που δεν κατάλαβαν ποτέ, γιατί έπρεπε να μεγαλώσουν νωρίς.

Γιατί έπρεπε να αναζητήσουν μόνοι τους το ανδρικό πρότυπο. Γιατί η επιβίωση ήταν προσωπική τους υπόθεση και όχι μίας καλοβαλμένης οικογένειας. Γιατί δεν υπήρχε κανείς να τους προειδοποιήσει για το τι υπάρχει εκεί έξω και γιατί έπρεπε να ακούσουν από τα στιχουργικά τους πρότυπα, ότι δεν είναι μόνοι σε ένα κόσμο μόνο.

Είναι και αυτοί που η χώρα και η πόλη που ζουν τους πάτησε σα μηχανή του κιμά. Που κόλλησαν σε σκατοδουλειές, είδαν φίλους και γνωστούς να φεύγουν όπως όπως, είδαν και τη ζωή τους σε μια μόνιμη λούπα γεμάτη απογοητεύσεις, με τη ζωή να τους προσπερνά, επειδή δεν γνώριζαν γνωστούς που θα μετέτρεπαν σε προνομιούχους.

Για όλα αυτά ο Λεξ και όποιος αγαπά τη μουσική του Λεξ δεν “ψαρώνει” από καλά λόγια. Δε “ψαρώνει” από ανάγνωση των στίχων του από αρχηγούς κομμάτων και trendy πολιτικών. Δεν τυφλώνεται από φώτα καμερών, ούτε από σαγηνευτικές φωνές ραδιοφωνικών παραγωγών.

Η ζωή στα μάτια του Λεξ και των ανθρώπων του είναι μία αστική ζούγκλα που μέρα με τη μέρα συνηθίζεις όλο και περισσότερο την απόρριψη, το ψέμα και την πίεση μιας ζωής γεμάτης απογοητεύσεις. Μιας ζωής όμως και μεγάλο σχολείο, που εκτιμάς διπλά τους ανθρώπους που στέκονται κοντά σου, τους ανθρώπους που σου δίνουν μεροκάματο και ακόμα περισσότερο αυτούς που θα σου δώσουν μια ευκαιρία να πετύχεις την “απόδραση από τα σκατά”.

Έχουν περάσει δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που τον είδα πρώτη φορά ζωντανά στο Ξυλουργείο του Μύλου με εκατό ακόμα νοματαίους.

Πέρασαν και δώδεκα χρόνια από τη συνέντευξη που του είχα κάνει με τα υπόλοιπα “Βόρεια Αστέρια” στην εφημερίδα “Αγγελιοφόρος”, όταν ιδιοκτήτης εταιρείας διανομής δίσκων μου έλεγε έκπληκτος ότι το cd τους “Πέντε Αστέρων”, είχε ξεπεράσει σε πωλήσεις, όλους τους λαϊκούς σταρ της εποχής.

Πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια και από το “Ταπεινοί και Πεινασμένοι”, τον δίσκο που με έκανε να καταλάβω, ότι το να κοιτάς πίσω και να βρίσκεις χάος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο.

Πέρασαν μόλις πέντε μέρες από τη συναυλία του στο Καυτανζόγλειο, που κράτησα σφιχτά το χέρι της κοπέλας μου ακούγοντας τα «Διαστημόπλοια» και την κοίταξα την ώρα που ο Αλέξης έλεγε τον στίχο “Θες να ξυπνάω και να σου λέω καλημέρα; Να έχουμε κέφια σα να μη ζούμε εδώ πέρα”;”, για να συμπληρώσει λίγο μετά “Ώσπου να πέσω από τις σφαίρες των πολυεθνικών”. Έτσι για να μου θυμίσει, πως τη γυναίκα που έχεις δίπλα σου την προστατεύεις και με τη ζωή σου αν χρειαστεί, σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε πόλεμο με αόρατες σφαίρες που άλλοτε περνάνε ξυστά από εμάς και άλλοτε σκάνε πάνω μας.

Ή ώρα πήγε ήδη τρεις. Ίσως αύριο μετανιώσω για κάποια από αυτά που έγραψα αλλά και πάλι καλή καρδιά. Εξάλλου στη μουσική όπως και στη ζωή, κάθε άνθρωπος μιλά διαφορετική γλώσσα ακόμη και αν χρησιμοποιεί τις ίδιες λέξεις.

Καλό ξημέρωμα.

Ο Αλέξανδρος Σαλαμές είναι δημοσιογράφος