Δεν αντέχεται…

Από τα βάγκον-λι που αγαπούσα να ταξιδεύω σαν παιδί, μέχρι τα τα εξάκλινα της φοιτητικής εποχής, τα δίκλινα του έρωτα και τα σημερινά (προχθεσινά) «σύγχρονα» τρένα των 4 και κάτι ωρών, το ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα με τρένο ήταν αυτό που πάντα προτιμούσα και σύστηνα.

* Της Δήμητρας Κεχαγιά

«Από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, φτάνεις ωραία και άνετα, στο κέντρο της Αθήνας», έλεγα σε όσους με ρωτούσαν γιατί το προτιμώ.

Το χαιρόμουν, το απολάμβανα, το εμπιστευόμουν. Το έμαθα στην κόρη μου και κάναμε πολλά ταξίδια μαζί.

Είχαμε και ένα σύστημα που ήταν σαν… παιχνίδι. Ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη η μία πήγαινε στις θέσεις που είχαμε κλείσει και η άλλη στο καφέ. Περνούσαμε τις ώρες μας, ανάμεσα στα βαγόνια 1 και 2.

Τα ίδια βαγόνια που προχθές ήταν τη μια στιγμή γεμάτα νιάτα, όνειρα, σέλφις, γέλια, γεμάτα ζωή και την επόμενη…θάνατο.

Κάτι δυνατό, κάτι που με ξεπερνάει, έσπασε μέσα μου.

Είναι η αδιανόητη θέση των ανθρώπων που έχασαν τόσο άδικα (ναι, υπάρχουν και πιο άδικοι θάνατοι) τους δικούς τους, τα παιδιά τους.

Είναι η πεποίθηση πια ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να έχουμε σε τίποτε και σε κανέναν εμπιστοσύνη και σε αυτή τη χώρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Είναι η μανία για κερδοφορία σε μια χώρα που δεν έχει διασφαλίσει ούτε τα βασικά, σε αυτή τη μία και μοναδική σιδηροδρομική γραμμή.

Είναι όλα αυτά που ακούω και βλέπω από χθες τα ξημερώματα και ο θυμός με πονάει.

Είναι που αν δεν τιμωρηθούν όλοι οι υπαίτιοι -κι όχι ένας σταθμάρχης- δε θα ηρεμήσει ποτέ κανένας μας.

Είναι που φοβάμαι ότι δε θα απαιτήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο να τιμωρηθούν και αυτό δεν αντέχεται.

Είναι που δε θα μπορέσουμε ποτέ πια να ταξιδέψουμε με χαρά. Όταν το αποφασίσουμε ξανά, η αγωνία θα είναι εκεί, δίπλα μας, μέχρι να πατήσουμε στο Σταθμό Λαρίσης.

Και να στείλουμε το μήνυμα «φτάσαμε. Όλα καλά».

* Η Δήμητρα Κεχαγιά είναι δημοσιογράφος