Χωρίς ενότητα δεν υπάρχει ελπίδα

Οι δημοσκοπήσεις αυτή την περίοδο δεν είναι καθόλου ευνοϊκές για το ΠΑΣΟΚ. Είναι εικόνα της στιγμής και εποχικό φαινόμενο ή μήπως είναι απότοκο εσωτερικών προβλημάτων;

Η γενικότερη ένταση και η μεγάλη αντισυστημικοτητα που φέρνουν τα Τέμπη, θα ήταν ένα πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε αξιωματική αντιπολίτευση αλλά όχι για το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.

Το ΠΑΣΟΚ της θεσμικής αντιπολίτευσης που θέλει να ασκήσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όχι της επικοινωνίας, όχι των ψεύτικων υποσχέσεων, όχι των μεγάλων λόγων και των αλμάτων. Αλλά αυτής της βήμα – βήμα κτίσης με στέρεη βάση για την οικοδόμηση του εναλλακτικού προγράμματος εξουσίας απέναντι στη ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ βαλτώνει και από το κατακερματισμένο τοπίο στην αντιπολίτευση. Με τόσες πολλές επιλογές και σημειωτέον χωρίς τεράστιες διαφορές στα προγράμματα, ακόμα και βάσει πιθανοτήτων θα ήταν πολύ δύσκολο όλος ο κόσμος που δεν θα ήθελε τη ΝΔ να συνασπιστει γύρω από το ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα όταν αυτό και μετά τις εσωκομματικές του εκλογές δεν εκπλήσσει με την πολιτική του τακτική.

Υπάρχουν όμως ευθύνες εντός ΠΑΣΟΚ για την σημερινή δημοσκοπική εικόνα; Όποιος μιλάει με στελέχη του ΠΑΣΟΚ διακρίνει αυτούς που συνεχίζουν και ασκούν κριτική στον Νίκο Ανδρουλάκη καθημερινά, αυτούς που κρατούν αποστάσεις και από τις δύο πλευρές και την ηγετική ομάδα στην Τρικούπη που λειτουργεί και πάλι με τη λογική κλειστού κόμματος. Για ότι και να κατηγορεί η μία την άλλη πλευρά, δικαίως ή αδίκως, αυτή η έλλειψη ενότητας λειτουργεί ως τροχοπέδη. Δεν είναι αποκρουστική γιατί δεν φτάνει στα άκρα όπως στον ΣΥΡΙΖΑ επί Κασσελάκη – άσχετα αν ορισμένοι θα το ήθελαν – αλλά είναι πολύ προβληματική για να εμπνεύσεις.

Όταν επιτίθενται στον πρόεδρο σου και δεν υπάρχει ομόνοια να αποκρούσουν όλα τα στελέχη τα χτυπήματα, όταν βάλλεται το κόμμα σου και εσύ νομίζεις ότι βάλλεται μόνο η ηγεσία, όταν οι προσωπικές ατζέντες υπερτερούν τότε γιατί να σε εμπιστευτεί ο κόσμος;

Προσωπικά έχω τονίσει πολλές φορές ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ξεχάσει πως ήταν ως μεγάλο κόμμα. Πάντα είχε διάφορες, πάντα υπήρχαν στρατόπεδα, αλλά υπήρχαν και όρια γιατί ο στόχος ήταν κοινός και ήταν η εξουσία. Σήμερα ο στόχος είναι η Τρικούπη και όχι το Μαξίμου. Όταν θα αλλάξουν νοοτροπία ίσως καταφέρουν να πείσουν και την κοινωνία.