Αντί να ντρέπεται ο θύτης να κυκλοφορήσει έξω, να φοβάται το θύμα;

Ακολουθείς τα βήματα ενός γνωστού σου προσώπου που σε οδηγεί σε ένα απομονωμένο μέρος, ξαφνικά σε πλησιάζει κι ξεκινά να σε ακουμπά σε μέρη του κορμιού σου χωρίς τη συναίνεση σου, νιώθεις αβοήθητη, νιώθεις βρώμικη, θέλεις να αντιδράσεις, να φωνάξεις, να τρέξεις άλλα έχεις κοκαλώσει από τον φόβο μετά αρχίζουν οι απειλές και η φρίκη συνεχίζει. 

Αυτό το κείμενο αφορά όλα τα φύλα, όλες τις ηλικίες, όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαίρεση όπως δυστυχώς επιβεβαιώνουν περιστατικά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας σχεδόν καθημερινά.

Όλοι έμμεσα η άμεσα γνωρίζουμε κάποιο θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης η κακοποίησης κι αντί να καταδικάζουμε τον θύτη δείχνουμε με το δάχτυλο το θύμα. Αν το θύμα δε, είναι γυναίκα τα σχόλια είναι εμετικά, “Τώρα θυμήθηκε να το καταγγείλει;”, “Αυτήν φταίει, ντυνόταν προκλητικά” και άλλα εκατοντάδες που σε κάνουν να ντρέπεσαι για το ανθρώπινο γένος.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν εμπλέκονται ανήλικοι, φανταστείτε λέει να είστε στην τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων, να έχετε φίλους που παίζετε μαζί και να γελάτε. Αλλά αυτός ο φίλος να καταλήγει ο χειρότερος εφιάλτης σου κακοποιώντας σε, με απειλές και χρήση αιχμηρού αντικειμένου και όλα αυτά να καταγράφονται σε βίντεο, το οποίο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αλλά κι ανάμεσα σε μαθητική κοινότητα γυμνασίου. Ξέρω μιλάω για ένα ακραίο σενάριο, που στα όρια της λογικής μοιάζει επιστημονική φαντασία. Μπορώ να το επεκτείνω, πως θα σας φαινόταν να βλέπατε τον κακοποιητή σας ελεύθερο και χαρούμενο αφού έχετε κάνει επίσημη καταγγελία στην αστυνομία και μάλιστα με στοιχεία ιατροδικαστικής εξέτασης αλλά και τα ίδια τα βίντεο;

Και αντί να ντρέπεται ο θύτης να κυκλοφορήσει έξω, να φοβάται το θύμα; Ξέρω, ξέρω δεν γράφω βιβλίο εδώ, αλλά αν εσείς οι ίδιοι εμπλεκόσασταν σε μια τέτοια υπόθεση τι θα κάνατε;

Σε αυτό το σημείο θα προχωρήσω σε μια δική μου εμπειρία, πραγματική που έλαβε χώρα όταν ήμουν ακόμη στην εφηβεία από κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο. Ήμουν, δεν ήμουν 14-15 χρονών και συνήθιζα να κάνω παρέα με αγόρια, εμείς τότε δεν ξέραμε από τέτοια περιστατικά. Έτυχε μια φορά να βάλει κάποιος dvd με ακατάλληλο περιεχόμενο ενώ ήμασταν οι δύο μας και μετά άρχισε να αγγίζει ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματος του, βγάζοντας το σε εμφανές σημείο, λέγοντας μου την ατάκα, “Αν θέλεις κι εσύ μπορείς να το κάνεις, είναι φυσιολογικό”. Έφυγα άμεσα από το σπίτι του, δεν ήξερα πως να αντιδράσω, στο δικό μου μυαλό υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν το ανέφερα σε γονείς, ούτε σε κάποιον ενήλικο, παρά μόνο σε δύο φίλους που φυσικά δεν με πίστεψαν και το έκαναν βούκινο σε όλη την παρέα χρησιμοποιώντας το περιστατικό για πλάκα. Μετά από χρόνια το ίδιο άτομο, ενώ συνομιλούσαμε με μηνύματα, άρχισε να γίνεται προκλητικό ώσπου που είχε το θράσος να μου προτείνει αν θέλω να πάω να του κάνω το ίδιο, που είχε κάνει τότε μπροστά μου.

Η διαφορά είναι πως όταν μου έστελνε αυτά τα μηνύματα ήμουν σαφώς σε μεγαλύτερη ηλικία κι αυτήν την φορά αντέδρασα, τον διέγραψα κι έκοψα κάθε επαφή μαζί του και μάλιστα έδειξα την συνομιλία μας σε κοντινό του πρόσωπο εξηγώντας την κατάσταση. Ο ίδιος προσπάθησε να δικαιολογηθεί τονίζοντας πως έκανε πλάκα. Κάθε φορά που τον βλέπω μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η εικόνα και με τα τωρινά μου βιώματα θέλω απλώς να τον χαστουκίσω. Δεν ξέρω ακόμη και τώρα ποιος θα με πιστέψει αλλά έχω ακόμη εκείνα τα βρώμικα μηνύματα του, όχι για να αποδείξω κάτι αλλά για να θυμάμαι πως από την αρχή έπρεπε να αντιδράσω.

Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και τις περισσότερες φορές φοβόμαστε και τις αντιδράσεις των γύρω μας, στη δική μου περίπτωση το  κατάντησαν ανέκδοτο, σε άλλες περιπτώσεις κατηγορούν το θύμα και σε άλλες ο δράστης αφήνεται ελεύθερος να κυκλοφορεί ανάμεσα μας, ενώ κιόλας έχει καταδικαστεί.

Μιλάω ανοιχτά για το συγκεκριμένο θέμα πρώτη φορά και δεν το κάνω για λόγους εντυπωσιασμούς ούτε για να κερδίσω τη συμπάθεια κάποιου αλλά για να αποδείξω πως δεν φοβάμαι, πρέπει να κατονομάζουμε δυνατά τέτοια περιαστικά.

Και η κοινωνία κοιμάται και ξεχνά, γιατί είναι πιο εύκολο να αφήνουμε πίσω μας τα άσχημα συμβάντα, να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αλλά πλέον αυτό το χαλί έχει καταλήξει ένα πελώριο βουνό με τόσα μυστικά που κρύβει και θα πέσει να μας πλακώσει. Έχουμε την ικανότητα να μην μαθαίνουμε από τα λάθη μας κι αυτά επαναλαμβάνονται κάθε μέρα για να μας θυμίζουν την αμυδρή μας μνήμη.

Έχουμε να κατηγορήσουμε κι άλλα θύματα, να ελευθερώσουμε κι άλλους δράστες μέχρι να έχουμε όλοι από μια παρόμοια εμπειρία. Κι αντί να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και να τα καθοδηγήσουμε προς τον σεβασμό, τα αφήνουμε σε αυτήν την κοινωνία για να γίνουν έρμαια αυτής της άσχημης συνήθειας.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως ακριβώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, ξέρω μονάχα πως ένιωσα τότε που σε σχέση με άλλες υποθέσεις η δική μου ήταν “πταίσμα”. Πάντα θα είμαι με το θύμα γιατί ο θύτης νομίζει πως θα βγει αλώβητος από αυτήν την περίπτωση αλλά όσο υπάρχουν άτομα που αντιδρούν, θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

Όλες οι φωνές πρέπει να ακούγονται και να προστατεύονται, κι αυτή η αλλαγή αρχίζει από μέσα μας για να εξαπλωθεί προς τα έξω, να γίνουμε μια ασπίδα προστασίας που θα προτρέπει και θα πατάσσει αυτά τα φαινόμενα.