Μάνια Παπαδημητρίου στο TheOpinion: «Η τραγωδία είναι ένα θέατρο λόγου, δεν είναι θέατρο ταύτισης»

Η Μάνια Παπαδημητρίου, με αφορμή την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

3 Ιουλίου 2023, 09:08

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος», σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Θανάση Σαράντου, κάνει πρεμιέρα αύριο, στο Θέατρο Κήπου, στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Καλοκαιριού. Η παράσταση θα επαναληφθεί και την Τετάρτη, 5 Ιουλίου.

Μία από τις κορυφαίες αρχαίες τραγωδίες, «υπόδειγμα της τέλειας τραγωδίας» κατά τον Αριστοτέλη, ο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή έρχεται στη Θεσσαλονίκη, στις 4 και 5 Ιουλίου, στο Θέατρο Κήπου.

«Είναι μια παράσταση απλή. Δεν είναι παλιομοδίτικη, αλλά δεν έχει από αυτούς τους μοντερνισμούς που αλλάζουν το έργο και δεν καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Βγαίνει πολύ καθαρά το κείμενο, η μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη είναι πολύ καλή. Έχει εξαιρετική χρήση μουσικής, που πάντα αναδεικνύει τον λόγο. Κι επειδή, για ‘μένα, η τραγωδία είναι λόγος, αυτό το βρίσκω πολύ σωστό εκ μέρους του Θανάση Σαράντου.

Μακάρι η “αναμέτρηση” με τον εξωτερικό χώρο -γιατί παίζαμε σε εσωτερικό- να προσθέσει στην παράσταση», σημειώνει η Μάνια Παπαδημητρίου στο TheOpinion.

Η ίδια η ηθοποιός, μάλιστα, ευελπιστεί, από τη νέα σεζόν, να ξαναέρθει στη συμπρωτεύουσα, υποδυόμενη αυτήν τη φορά την Αθηνά Παναγούλη. Δίνοντας, έτσι, συνέχεια στο θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ…», για να μιλήσει μέσα από ένα έργο πολύ σημαντικό «για την κατάσταση που περνάμε και σήμερα και, κυρίως, για τους νοσταλγούς επικίνδυνων μορφωμάτων· την ακροδεξιά στροφή κάποιων ανθρώπων».

Οιδίπους Τύραννος,

«Είναι ένα καταπληκτικό “θρίλερ” το έργο αυτό, το πιο ωραίο αστυνομικό όλων των εποχών»

Στην παράσταση «Οιδίπους Τύραννος», η Μάνια Παπαδημητρίου ερμηνεύει την Ιοκάστη και τον Τειρεσία. Αναφέρει στο TheOpinion:

«Αυτό συνέβαινε και στην αρχαιότητα. Οι υποκριτές ήταν τρεις, έπαιζαν κι άλλους ρόλους. Το πρόσωπο που έπαιζε τον Τειρεσία, έπαιζε και την Ιοκάστη, γιατί δεν συναντώνται ποτέ επάνω στη σκηνή αυτά τα δύο πρόσωπα.

Για ‘μένα, αυτό ήταν μία πρόκληση. Επίσης, μου αρέσει πάρα πολύ ο ρόλος του Τειρεσία. Την Ιοκάστη την έχω ξαναπαίξει στην παράσταση της κυρίας Πατεράκη, το 2008. Οπότε, ήταν μια ευκαιρία να “αναμετρηθώ” με κάτι καινούριο.

Τα δύο αυτά πρόσωπα είναι οι δύο όψεις της πραγματικότητας. Ο Τειρεσίας λέει την αλήθεια, γιατί βλέπει την αλήθεια ενώ είναι τυφλός. Η Ιοκάστη, ενώ η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια της, αρνείται να τη δει. Είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν θέλει, για να μην χαλάσει την ευτυχία της και το αφήγημα που έχει φτιάξει με τον Οιδίποδα, με τον οποίο ήδη έχει κάνει οικογένεια. Έχει κάνει έρωτα με τον γιο της κι έχει γεννήσει και παιδιά. Κι αυτό είναι το μίασμα εξαιτίας του οποίου κινδυνεύει η πόλη απ’ τον λοιμό. Ο Τειρεσίας την λέει την αλήθεια, αλλά με έναν τρόπο που, ο Οιδίποδας, ο οποίος δεν έχει ζήσει την ιστορία, δεν μπορεί να καταλάβει τι του λέει. Κι η αλήθεια δεν μαθεύεται ποτέ.

Είναι ένα καταπληκτικό “θρίλερ” το έργο αυτό, το πιο ωραίο αστυνομικό όλων των εποχών. Γιατί, ενώ είναι γνωστό από πριν στους θεατές ποιος είναι ο δολοφόνος, εκείνος ο ίδιος ψάχνει απεγνωσμένα τον δολοφόνο και το μαθαίνει τελευταίος».

«Η αρχαία τραγωδία έχει μέσα ακραίες μορφές, που δεν συναντώνται στην καθημερινή ζωή»

Δύο χαρακτήρες, λοιπόν, όπου ο ένας εθελοτυφλεί. Κι ο άλλος, ενώ είναι τυφλός, βλέπει. Η Μάνια Παπαδημητρίου θα μπορούσε να ταυτιστεί με κάποιον από αυτούς; Απαντά στο TheOpinion:

«Ποτέ ο ηθοποιός δεν ταυτίζεται με τους ρόλους της αρχαίας τραγωδίας. Αυτή είναι η άποψή μου κι αυτό υπηρετώ. Η αρχαία τραγωδία έχει μέσα ακραίες μορφές, που δεν συναντώνται στην καθημερινή ζωή. Κομμάτια τους μπορεί να συναντηθούν. Η τραγωδία είναι ένα θέατρο λόγου, όπου πάνω στη σκηνή αναπαριστώνται σύμβολα. Δεν είναι θέατρο ταύτισης.

Πλευρές υπάρχουν σε όλους μας. Γι’ αυτό και το έργο αρέσει πολύ και στους νέους. Γιατί το “διαβάζουν” με έναν πιο ψυχαναλυτικό τρόπο. Αυτό είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας και, κάπως, ταυτίζονται. Ποιος είμαι; Από πού προέρχομαι; Ποιες είναι οι προοπτικές μου;».

Και συμπληρώνει: «Στην πραγματικότητα, για ‘μένα, είναι ένα πολιτικό έργο το οποίο δεν μιλάει μόνον για την προσωπική αυτογνωσία του ανθρώπου. Αλλά για την αυτογνωσία του ηγέτη, ο οποίος κουβαλά επάνω του την τύχη μιας ολόκληρης πόλης, ενός ολόκληρου λαού. Κι αυτό είναι που κάνει τον ήρωα, τραγικό. Η τραγικότητά του, δηλαδή, δεν είναι αυτό που έπαθε. Αλλά ότι, εξαιτίας αυτού, κινδυνεύει μια ολόκληρη πόλη και πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και το κάνει».