Γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες ταινίες σαν το «Υπάρχω» (VIDEO)

Από όταν ανακοινώθηκε η ταινία, ο πρωταγωνιστής μέχρι και σήμερα, όλοι μιλάνε για το «Υπάρχω», την αυτοβιογραφική ταινία για τον  λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη. 

Από την παιδική του ηλικία, μέχρι και την τελευταία του ζωντανή  εμφάνιση σε μαγαζί, η ταινία μας δείχνει όλη την ζωή του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή. Μια όχι και τόσο εύκολη ζωή, καθώς σε μικρή ηλικία είδε τον πατέρα του  να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του, ήταν ο άντρας στο σπίτι και φρόντιζε πάντα την μητέρα του και τον μικρό του αδελφό. Παρά τις κακουχίες ο Θεός του χάρισε το ταλέντο που τον έκανε να φτάσει πολύ ψηλά και να μείνει «ζωντανός» μέχρι και σήμερα.

Η ταινία ξεκινάει με τον  Στέλιο Καζαντζίδη (Χρήστο Μάστορα) να  δίνει συνέντευξη σε νεαρό δημοσιογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην οποία αφηγείται επεισόδια από τη ζωή του, όπως τη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε από παρακρατικούς εθνικόφρονες, τον αδελφό και την μητέρα του, τη δύσκολη νεανική ζωή του, τις σχέσεις του με την Καίτη Γκρέυ (Κλέλια Ρένεση) και τη Μαρινέλλα (Ασημένια Βουλιώτη), τις κόντρες του με τις δισκογραφικές, την απόσυρσή του από τα νυχτερινά κέντρα και την επιστροφή στη δισκογραφία με τον δίσκο Υπάρχω.

Η ύπαρξη τέτοιων ταινιών μας θυμίζει την ιστορία και την ζωή μεγάλων καλλιτεχνών που σημάδεψαν την κουλτούρα μας και μας βοηθάει να δούμε την εποχή του τότε μέσα από έναν άλλο φακό. Είναι πολύ σημαντικό να ακούσεις την ταινία και τα λόγια του Καζαντζίδη στο γιατί ο κόσμος τον αγαπάει τόσο πολύ, ώστε να καταλάβεις την δομή της ελληνικής κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ο πρώτος τραγουδιστής σε κάθε εποχή έχει αντίκτυπο στην κοινωνία και ταυτίζεται με αυτήν σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ο ξενιτεμένος, γεμάτος κακουχίες, Πόντιος πρόσφυγας ήταν πολύ λογικό να πιάσει τον παλμό της κοινωνίας και να ταυτιστεί με μία ολόκληρη περίοδο. Πέρα από το ταλέντο του, η λαϊκότητα του, η ανάγκη του για ηρεμία αγνοώντας τα κέρδη άλλα βάζοντας πάνω από όλα την ευτυχία του ήταν ο τρόπος που συνδεόταν με τον απλό ταλαίπωρο Έλληνα.

Φυσικά το ταλέντο του ήταν υπέρμετρο αλλά η ταινία σε βοηθά να δεις και άλλες πτυχές της ζωής και της επιτυχίας του. Εμένα αυτό μου έμεινε και από τα ερωτικά του δράματα και από τις αρχικές του κακουχίες. Το ότι παρέμεινε ένας απλός άνθρωπος και συνδέθηκε με τον μέσο Έλληνα. Σημαντική ήταν και η υπογράμμιση μέσα από την σκηνοθεσία του  Γιώργου Τσεμπερόπουλου και το σενάριο της Κατερίνας Μπέη, η αδικία που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν μέχρι και σήμερα η δισκογραφικές. Τα πόσα λίγα ποσοστά λαμβάνουν οι τραγουδιστές, οι συνθέτες, οι μουσικοί και οι στιχουργοί σε σχέση με τους επιχειρηματίες και τους μετόχους των δισκογραφικών αλλά και τους αγώνες που έκανε ο  ίδιος ο Καζαντζίδης.

Θα κλείσω με αυτό που δυστυχώς πηρέ περισσότερη προσοχή από όλη την ταινία και δεν είναι άλλο από την ερμηνεία του Μάστορα. Δεν είμαι κατάλληλη να κρίνω και θα το πω ως απλή θεατής. Με εξέπληξε. Απέδωσε πάρα πολύ καλά τον ρόλο, δεν ένιωθες πως βλέπεις τον τραγουδιστή Χρήστο Μάστορα να προσπαθεί να υποδυθεί τον Καζαντζίδη αλλά έναν πολύ ταλαντούχο ηθοποιό. Η φωνή του πλησίαζε πάρα πολύ και δεν μιμήθηκε τον μεγάλο ερμηνευτή. Ειδικά στο τέλος με το πλάνο που έγινε η εναλλαγή του προσώπου του Μάστορα με μια φωτογραφία του Καζαντζίδη η μετάβαση έγινε πολύ αρμονικά χωρίς να το καταλάβεις, αποδεικνύοντας πόσο κοντά έφτασε με την ερμηνεία του ο ποπ τραγουδιστής.