Τσίπρας: Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί

Να πάρουμε μέτρα «για να μην επαναληφθεί εν τέλει το ίδιο με ένα άλλο κορίτσι, ή αγόρι, σε μια άλλη γειτονιά η πόλη ή στο διπλανό μας σπίτι», τονίζει σε κείμενό του ο Αλέξης Τσίπρας σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για την υπόθεση με το δωδεκάχρονο κορίτσι στον Κολωνό.

«Το θύμα, ο δράστης, η αστυνομία, η Δικαιοσύνη, έχουν τη θέση τους στο σκοτεινό αυτό πίνακα. Αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε μια επιδερμική ματιά, όσο έκπληκτη και δικαιολογημένα οργισμένη κι αν είναι». Σημειώνει ότι «το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί. Και έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να το προστατεύσουμε», προσθέτει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.

«Η Πολιτεία τα τελευταία χρόνια είναι καθώς φαίνεται απασχολημένη περισσότερο στην εμπορία ανθρώπων παρά στην προστασία τους», προσθέτοντας πως ανήλικοι εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, νοικοκυριά είναι παραδομένα στην απόγνωση της φτώχειας.

Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας υπογραμμίζει, «οι υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης, προστασίας των παιδιών, είναι από αναιμικές έως ανύπαρκτες». «Δομές υπό διάλυση πώς να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κοινωνική διάλυση;», ρωτά. «Καμιά δυνατότητα, συχνά και καμιά διάθεση, να δουν, να κατανοήσουν, να συνδράμουν, για να μην οδηγήσει τουλάχιστον η δυστυχία στο έγκλημα», συνεχίζει, σημειώνοντας ότι «το κοινωνικό κράτος έχει κηρυχτεί επισήμως περιττή πολυτέλεια, εχθρός της ανάπτυξης, εκκολαπτήριο τεμπελιάς».

Ο ίδιος επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι «το χειρότερο, ίσως απ’ όλα» είναι ότι «από το κράτος, από την εξουσία, εκπορεύεται ένα κλίμα αγριανθρωπισμού και ηθικής έκπτωσης», αναφέροντας πιο συγκεκριμένα ότι «από τις πράξεις τους εκπορεύεται και προσλαμβάνεται από ένα μέρος της κοινωνίας ως κανονικότητα η προστασία του επίορκου, του κλέφτη που φορά κουστούμι, του άρπαγα, ακόμα και του βιαστή, αν έχει τους κατάλληλους φίλους, αν ανήκει στους λίγους και εκλεκτούς, αν διαθέτει ερείσματα στην εξουσία, ή ασκεί εξουσία». «Τα “δικά τους παιδιά”», προσθέτει, «έχουν κάθε δυνατότητα πρόσβασης στο δημόσιο και τα ταμεία του. Κάθε δυνατότητα καλών σπουδών, βολέματος σε καλοπληρωμένες θέσεις και ενός μέλλοντος που στηρίζεται στο παρόν των γονιών τους», ενώ «τα άλλα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, ιδιαίτερα όσα ανήκουν στα πιο φτωχά στρώματα, αφήνονται ουσιαστικά στην τύχη τους» και «στην καλύτερη περίπτωση προορίζονται για το στρατό της κακοπληρωμένης εργασίας και της ανεργίας».