Τελικά, ήταν τόσο κακό το τραγούδι του Light

Ποιος να το ήξερε πως θα ξανά γράφαμε για μουσική και αυτή την εβδομάδα. Γράφει η Νικολέτα Τσορμπατζόγλου.

Τελικά, ήταν τόσο κακό το τραγούδι του Light

Νομίζω μέχρι και οι πέτρες ξέρουν για ποιους στίχους λέμε και σε ποιο τραγούδι αναφερόμαστε, όλος ο κόσμος το άκουσε και το σχολίασε. 

Ήρθε η ώρα μου, να πω και εγώ την δική μου άποψη πάνω σε αυτό το άσμα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πως οι στίχοι ήταν προσβλητικοί και δεν θα έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει καν. Αλλά το πρόβλημα μου είναι πως η κοινωνία τώρα ξύπνησε με τους τραπερς και με τα τραγούδια τους. Τόσο καιρό δεν ακούτε τον μισογυνισμό και την ομοφοβία που ξερνάνε μέσα από τους στίχους τους.

Όλοι τους, όχι μόνο ο Light. Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να αναφερθούμε στα άτομα με ειδικές ανάγκες για να αγανακτήσει η κοινωνία. Όσο κλείνουμε τα μάτια μας και αφήνουμε μικρά παραθυράκια σε στίχους που προσβάλουν μειονότητες αλλά περνάνε στην ιδιοσυγκρασία μας και είναι αποτυπωμένες σαν « έλα μωρέ μια πλάκα κάνουμε» ή « έλα ρε συ μην τα παίρνεις τόσο σοβαρά» τόσο θα δίνεται χώρος να εμφανίζεται περισσότερο μίσος στο τραγούδι, στην τηλεόραση, στο θέατρο. Μπορεί να έχετε θέμα με την woke κουλτούρα αλλά μήπως το να υπάρχει έλεγχος και να κρατάμε υπόλογους τους άλλους όταν είναι μισογύνηδες και ομοφοβικοί δεν μας κάνει ευαίσθητους αλλά μας βοηθάει να οριοθετούμε ένα πεδίο έκφρασης στο οποίο θα νιώθουμε όλοι ασφαλής και δεν θα έχουμε επεισόδια όπως το τραγούδι «Polo» του Light. 

Μήπως ο Light βρήκε ελεύθερο πεδίο και «πυροβόλησε», μήπως το θέμα το έχει η κοινωνία που τραμπουκίζει  και μισεί ότι έχει να κάνει με το woke αλλά γυρίζει κλαίγοντας σε αυτό; Δεν ξέρω.