Αγροτικό δράμα σε δύο πράξεις: Από τους κλειστούς δρόμους στην υποκρισία
Γιάννης Καλαϊτζίδης
Πρωινό Τετάρτης λοιπόν, ξεκινάω οδικώς από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Φτάνω στα Μάλγαρα, και προς στιγμήν τα πνεύματα μοιάζουν ήρεμα, σχεδόν ύποπτα ήσυχα. Μέχρι που, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, η γνώριμη εικόνα ξετυλίγεται: «Μπλόκα… Η επιστροφή», με πρωταγωνιστές τους ίδιους παλιούς γνώριμους: τους αγρότες, τις κυβερνήσεις και μια κοινωνία να αναρωτιέται ποιος κοροϊδεύει ποιον.
Αυτές τις μέρες, οι δρόμοι της Ελλάδας έχουν γίνει η θεατρική σκηνή όπου τα τρακτέρ παίζουν τον ρόλο των μεγάλων πρωταγωνιστών. Οι αγρότες μας, αυτοί οι αιώνιοι «ήρωες» των μπλόκων, βγήκαν ξανά στους δρόμους για να διεκδικήσουν – τι άλλο; – τα δίκαιά τους. Και βέβαια, μην γελιόμαστε, ίσως και μερικά από τα άδικα τους, γιατί σε αυτή τη χώρα, η γραμμή ανάμεσα στο δίκαιο και στο «ξέρω το παιχνίδι των επιδοτήσεων» είναι λίγο θολή.
Τι έχουμε λοιπόν; Μια κυβέρνηση που υψώνει το λάβαρο του «νόμου και τάξης», λέγοντας στους αγρότες να κάνουν υπομονή και να μην κλείνουν τους δρόμους. «Θα πληρωθείτε μόλις τελειώσουν οι έλεγχοι», λένε, ενώ στο μεταξύ η χώρα κόβεται στα δύο, οι οδηγοί βράζουν και οι πολίτες αναρωτιούνται γιατί πάλι να πληρώνουν το μάρμαρο.
Και από την άλλη, οι αγρότες μας, αυτοί οι παλιοί γνώστες των συνεταιρισμών και των επιδοτήσεων, εμφανίζονται σαν να μην είχαν ιδέα για το πάρτι που γινόταν τόσα χρόνια. Ξαφνικά, όλοι είναι αθώοι και αδικημένοι, κι ας ξέρουμε ότι κάποιοι από αυτούς, όχι όλοι, αλλά κάποιοι, έπαιζαν το σύστημα σαν βιολί.
Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι ένα γνωστό déjà vu: μια χώρα που χάνει την υπομονή της, μια κοινωνία που κουράζεται από τα ίδια και τα ίδια, και ένα δίκαιο αίτημα που χάνεται μέσα στην ειρωνεία του σκηνικού. Ίσως, λοιπόν, αντί να βλέπουμε το ίδιο έργο κάθε χρόνο, να ήρθε η ώρα να αλλάξουμε σενάριο. Γιατί όσο οι πρωταγωνιστές παίζουν τον ίδιο ρόλο, το κοινό απλώς κουράζεται. Και η χώρα, δυστυχώς, μένει πάντα κομμένη στα δύο.