Ντέγιαν Πέτκοβιτς: Η ιστορία του Σέρβου που μάγεψε τους Βραζιλιάνους (vids)
theopinion
){kind=icon}
Δεκαετία του 1970 στη Γιουγκοσλαβία. Ένα παιδάκι παίζει στους δρόμους του Μάιντανπεκ, κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία. Όπως είπε ο πατέρας του: «Πρώτα άρχισα να τρέχω για την μπάλα και μετά έμαθα να περπατάω». Στη πόλη που μεγαλώνει και στα γύρω μέρη ζουν λιγότεροι από 20.000 άνθρωποι, ένα μέρος γνωστό για τον χαλκό και τα ορυχεία του που εκβιομηχάνισε ο Τίτο. Ο μικρός Ντέγιαν δεν σκέφτεται μια καριέρα στις φάμπρικες όμως. Στόχος του είναι να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Όπως κάθε άλλο παιδάκι, ονειρεύεται να ξεχωρίσει, να παίξει στην αγαπημένη του ομάδα, τον Ερυθρό Αστέρα ή για άλλους την Παρτιζάν. Γιατί όχι να γίνει διάσημος και να πάρει μεταγραφή σε κάποια μεγάλη ομάδα της Ευρώπης, για παράδειγμα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Το ίδιο όνειρο έχουν χιλιάδες παιδιά στη Γιουγκοσλαβία. Ελάχιστοι θα τα καταφέρουν. Για παράδειγμα ένας τέτοιος ήταν ο Πέτζα Μιγιάτοβιτς, σχεδόν συνομήλικος του ήρωα του σημερινού μας κειμένου. Του Ντέγιαν Πέτκοβιτς που κατάφερε κι αυτός το ίδιο. Η μεγάλη διαφορά και ιδιαιτερότητα όμως είναι ότι ο Πέτκοβιτς δεν έγινε ίνδαλμα κάπου στην Ευρώπη, αλλά πολύ πολύ μακριά, στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Οι γονείς του γνωρίστηκαν στο Μάινταμπεκ, όπου και δούλευαν. Συγκοινωνιολόγος ο πατέρας του, τεχνικός σε κατασκευές η μητέρα του. Ο κύριος Πέτκοβιτς ήταν από το Νις και έτσι ο μικρούλης Ντέγιαν περνούσε πολύ συχνά εκεί τα Σαββατοκύριακά του παίζοντας μπάλα με ξαδέρφια και λοιπούς συγγενείς. Το ίδιο έκανε βέβαια και στο Μάιντανπεκ, αναγκάζοντας τούς γείτονες να κλείνουν τα παντζούρια για να γλιτώσουν από τα σπασμένα παράθυρα. Οι γονείς του μάλλον ησύχασαν όταν οι άνθρωποι της τοπικής ομάδας ανακάλυψαν το ταλέντο του. Τουλάχιστον τώρα θα έπαιζε σε γήπεδα. Και πράγματι έπαιζε και μάλιστα εξαιρετικά, ξεχωρίζοντας σε ένα τοπικό ντέρμπι με την ομάδα του Νις. Ο μεγάλος αδερφός του Μπόμπαν έπαιζε ήδη στη Ραντνίνσκι και ο Ντέγιαν γρήγορα τον συνάντησε εκεί. Χάρη στον αδερφό του προσαρμόστηκε γρήγορα και χάρη στο γεγονός ότι είχε μεγάλη σωματική ανάπτυξη, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Εξαιτίας της σωματοδομής του, βγήκε και το παρατσούκλι που τον ακολουθούσε στη Γιουγκοσλαβία. Ο “Ράμπο”.