Σειρά από αναλύσεις έχουν γραφτεί για τα αίτια και την εκτιμώμενη χρονική διάρκεια του πληθωριστικού κύματος που αντιμετωπίζει η διεθνής οικονομία.
Άλλες διαβλέπουν προσωρινό και παροδικό χαρακτήρα στην αύξηση του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, άλλες βλέπουν πιο βαθιές τις ρίζες του προβλήματος και τοποθετούν την έξοδο από αυτή την περίοδο λίγο πιο μακριά. Σε κάθε περίπτωση, οι αυξήσεις των τιμών αντιμετωπίζονται σοβαρά από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ανά τον κόσμο, γιατί αφορούν τόσο την πλευρά της παραγωγής, όσο και αυτή της κατανάλωσης.
Δεν είναι καθόλου αμελητέο το γεγονός πως οι ετήσιες απώλειες ενός νοικοκυριού εξαιτίας της ακρίβειας, έχουν υπολογιστεί στο αστρονομικό επίπεδο των τριών περίπου βασικών μισθών. Σίγουρα δηλαδή δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα της πλάκας, αυτονόητα διαχειρίσιμο και αδιάφορο για την πλατιά πλειοψηφία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.
Το βλέπει καθημερινά όποιος πάει σε ένα σούπερ μάρκετ, μια λαϊκή αγορά ή θέλει να παραγγείλει πρώτες ύλες για την επιχείρησή του. Το ζουν στο πετσί τους, είτε θέλουν, είτε δεν θέλουν όλοι οι πολίτες, σαφώς με αντίστροφα προοδευτικό τρόπο. Οι πιο φτωχοί, επιβαρύνονται περισσότερο, διότι όταν ο μήνας βγαίνει οριακά, τα 50 ευρώ μηνιαία επιβάρυνση είναι δυσβάσταχτα.
Όπως και στην περίπτωση της πανδημίας, έτσι και στην περίπτωση της ακρίβειας, η πατρίδα μας έχει την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια ενός πρώην στελέχους του ΛΑΟΣ που πήρε μεταγραφή για τη Νέα Δημοκρατία στις αρχές αυτής της δεκαετίας. Αυτό για λόγους σημειολογικούς, αλλά πιθανώς και ουσιαστικούς, έχει μια αξία να αναφερθεί.
Το μοτίβο είναι παρόμοιο. Προσπαθούμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε το πρόβλημα, όταν το δούμε φαντασιωνόμαστε τη μικρή διάρκειά του και την άμεση λύση του, ποντάρουμε στην επικοινωνιακή διαχείρισή του και όχι στη θεραπεία του και αφειδώς διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα με αστήριχτες δηλώσεις και επιλογές. Δυστυχώς, στην περίπτωση της ακρίβειας, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να κρέμεται από τα χέρια του Άδωνι Γεωργιάδη.
Ενός ανθρώπου που και δεν ξέρει και δεν τον ενδιαφέρει να ξέρει. Δεν γνωρίζω αν θέλει. Τον ενδιαφέρει να υπάρχει, να φαίνεται και να κάνει παιχνίδι. Το αποδεικνύει η καθημερινότητα, όταν δεν κάνει θλιβερούς μονολόγους σε εκπομπές που σχεδόν … συμπαρουσιάζει και αντιμετωπίζει αντίλογο. Όπως συνέβη σήμερα σε εκπομπή, όπου έπεσε πάνω στους Δημάρχους Νεάπολης – Συκεών, κ. Διανιηλίδη και Χαλανδρίου, κ. Ρούσσο.
Δυστυχώς, η διακυβέρνηση μιας χώρας, η διεθνής οικονομία, η διαχείριση της κοινωνικής αδικίας είναι πολύ πολύπλοκα ζητήματα για να εμπιστευόμαστε τη λύση τους σε ανθρώπους που μετρούσαν σε τηλεοπτική μετάδοση αποστάσεις στα καθίσματα της εστίασης για να δείξουν πως έχουν σχέδιο για την πανδημία. Και αν ήταν μόνο αυτό, θα μιλούσαμε για μια άτυχη στιγμή και θα το ξεχνούσαμε. Όμως δεν είναι.
Ο κ. Γεωργιάδης έχει στα χέρια του το χαρτοφυλάκιο των ελέγχων στην αγορά, των εμπορικών και βιομηχανικών πολιτικών. Δεν είναι όλα στα χέρια του, για να μην τον αδικούμε. Συνυπεύθυνο είναι και το Υπουργείο Οικονομικών. Φάνηκε άλλωστε σήμερα που ο Υπουργός «της Αναπτύξεως» μίλησε για μειώσεις στον ΦΠΑ και πάρα πολύ άμεσα τον … άδειασε ο Χρήστος Σταϊκούρας, Υπουργός Οικονομικών.
Η ακρίβεια είναι εδώ επίμονα. Αυτό σημαίνει πως κάθε μήνα οι πολίτες χρειάζονται όλο και περισσότερα χρήματα για να διατηρήσουν το ίδιο επίπεδο ζωής, που δεν το λες και πλουσιοπάροχο. Ρεύμα, θέρμανση, τρόφιμα είναι βασικές ανάγκες που η κάλυψή τους γίνεται κάθε μήνα και πιο δύσκολη. Και που δυστυχώς βρίσκεται στα χέρια ενός ανθρώπου που νομίζει ότι είναι πλάκα, όπως αποδεικνύει η διαβόητη δήλωση περί selfie στο σούπερ μάρκετ.
Σε μια σοβαρή οικονομία, θα είχαν σχεδιαστεί πολιτικές από την πρώτη στιγμή που θα υπήρχαν προβλέψεις για αύξηση τιμών. Έστω, όταν θα είχαν διαφανεί οι πρώτες στον ορίζοντα. Όμως, έχουν περάσει μήνες, τα νοικοκυριά ματώνουν και η ελληνική κυβέρνηση αύξησε τον κατώτατο μισθό στο υπέρογκο … 2% και δύο κορυφαίοι Υπουργοί της δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν για την αναγκαιότητα της παρέμβασης στον ΦΠΑ. Ταυτόχρονα, οικονομικοί αναλυτές βλέπουν τις πληθωριστικές πιέσεις να διαρκούν για δύο ακόμα χρόνια, ενώ εδώ μιλάμε για τους επόμενους 2-3 μήνες. Ακριβώς, όπως και στην πανδημία.
Οι λογαριασμοί και η λίστα του σούπερ μάρκετ δεν μπορούν να περιμένουν τον κ. Γεωργιάδη μέχρι να συνειδητοποιήσει πως εκτίθεται καθημερινά από τον ίδιο του τον εαυτό. Το 2022, η ελληνική οικονομία θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα της ακρίβειας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.