Ο Τσίπρας δεν τα άλλαξε όλα, κράτησε ισορροπίες και έχασε. Η ανάλυση του εκλογικού πατατράκ του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ; Με ρωτάνε αρκετοί συνάδελφοι και πολίτες λόγω της ενασχόλησής μου με το ρεπορτάζ του κόμματος. Απαντώ ότι το αποτέλεσμα έχει και αφορμές αλλά και ριζικές αιτίες. Η πανωλεθρία είναι πολυπαραγοντική. Και εξηγούμαι.
Πρώτο και κύριο ήταν η απώλεια μηνύματος στην προεκλογική περίοδο. Τι μας έμεινε; Το «να φύγει ο Μητσοτάκης». Απλά ψήφος αντίδρασης. Αλλά στα επόμενα ερωτήματα «Και ποιος να έρθει; Και πώς να έρθει; Με ποια κόμματα μαζί» εκεί οι απαντήσεις είτε δεν υπήρχαν, είτε διέφεραν από στέλεχος σε στέλεχος.
Γιατί πολύ νωρίς η ΝΔ είχε βάλει στην δική της φαρέτρα την σύγκριση με την διακυβέρνηση Τσίπρα. Δεν ήταν μόνο τα μνημόνια και η εφαρμογή τους που δεν άρεσαν το 2015-2019. Δεν ήταν μόνο το Όχι που έγινε Ναι και γείωσε την μεγάλη ανάταση των κινημάτων στη χώρα. Η πλειοψηφία των πολιτών αυτό που θυμάται από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι οι παλινωδίες, τα ήξεις-αφίξεις ενώ κανένας επαγγελματίας ή μισθωτός δεν μπορεί να ξεχάσει τις ημέρες όπου έκλεισαν οι τράπεζες αλλά και την μεγάλη φοροεπιδρομή για να βγουν τα πλεονάσματα.
Στην ανάλυση για τη νίκη ΝΔ-Μητσοτάκη έγραψα για το πως ο πρόεδρος της ΝΔ έστησε έναν προσωποπαγή μηχανισμό του ενός ανδρός αρχή. Στον αντίποδα, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο. Με τις καταβολές της Αριστεράς, της ελευθερίας λόγου και την νοοτροπία συνελεύσεων οι προσωπικές στρατηγικές και οι ανεκδιήγητες δηλώσεις θόλωσαν την στρατηγική που είχε ο Αλέξης Τσίπρας και το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ παίζει ρόλο και το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μεγάλων ΜΜΕ φωτίζει κάθε λάθος δήλωση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ενώ καταπίνει καμήλες σε αντίστοιχες της ΝΔ. Σε αυτό το σκηνικό λοιπόν, ήταν πολύ φυσιολογικός ο ορυμαγδός μετά το αυτογκολ Κατρούγκαλου. Αλλά ότι τους αποδεχόμαστε όλους, και τον Πολάκη και τον Αντώναρο, και την Ακρίτα και τον Γεροτζιάφα δεν είναι διεύρυνση. Πιο πολύ σε αχταρμά μοιάζει.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμώ ότι έβλεπε την στασιμότητα του κόμματος (κανένας μας – και των δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων δεν έβλεπαν κατάρρευση) και προσπάθησε ανεπιτυχώς και τελικώς εκ του αποτελέσματος λανθασμένα να αλλάξει σε ένα μήνα τέσσερις διαφορετικούς κυβερνητικούς στόχους. Από την προοδευτική διακυβέρνηση, στο όχι ή ναι της κυβέρνησης των ηττημένων, μετά της ανοχής και τέλος του ειδικού σκοπού.
Προσωπικά όμως εκτιμώ ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας που φέρνει τη σταδιακή απώλεια δυνάμεων από το 2015 είναι ότι ο κόσμος άλλαξε αλλά όχι οι τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Από τις δεύτερες εκλογές τότε χάνει διαρκώς ψηφοφόρους και έφτασε στη σημερινή κατάρρευση. Και δεν ξέρουμε και τι μέρα θα μας ξημερώσει την 26η Ιουνίου. Φτάνει πια με την τοξικότητα και τον διχαστικό λόγο, δεν ζούμε στις πλατείες του 2010, ούτε στην πόλωση του δημοψηφίσματος το 2015.
Δεν φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι. Δεν μπορούν όλοι να συμφωνούν. Υπάρχει και η διαφορετική άποψη. Και δεν γίνεται να επιτίθεσαι τόσο χυδαία στον κάθε Σαββόπουλο. Η επαφή με την κοινωνία έχει χαθεί. Και μένουν μόνο τα τρολ να κάνουν retweets μεταξύ τους.