Με αυτά τα λόγια για τον Θανάση Γιώγλου η κυρία Αιμιλία Κουγιουμτζή ξεκινά τον εισαγωγικό πρόλογο του βιβλίου του, για τον τεράστιο Σταύρο Κουγιουμτζή με τίτλο «Άσε με πάλι να σου πω…» από τις εκδόσεις Μετρονόμος.
Ο Γιώγλου είναι κομμάτι της πολιτιστικής ζωής της Καλαμαριάς, πολυσχιδής στην δράση του στα μουσικά βήματα του τόπου και τακτικός συνεργάτης του ogdoo.gr. Είναι το δεύτερο του βιβλίο, το οποίο περιλαμβάνει έρευνα και κόπο σχεδόν είκοσι χρόνων από εκείνον, που η κυρία Αιμιλία αποκάλεσε «γιο» της, σε μια γιορτή συγκίνησης και μοιρασιάς που τίμησαν με την παρουσία τους άνθρωποι της τωρινής και παρελθούσας αυτοδιοίκησης, της αντιπολίτευσης, ραδιοφωνικοί παραγωγοί και φίλοι στο δημοτικό θέατρο «Μελίνα Μερκούρη». Το πρώτο εκδόθηκε το 2019 επίσης από τον Μετρονόμο με τίτλο «Το πάθος και το λάθος – Κρυφές ιστορίες της ελληνικής δισκογραφίας».
Όσο και αν συνηθίζεται να τιμώνται οι σπουδαίοι άνθρωποι μετά το φευγιό τους από τον εδώ κόσμο, ο Σταύρος Κουγιουμτζής μοιάζει να μην μας άφησε ποτέ. Τόσο γιατί το έργο του, αν και πηγάζει από μια συγκεκριμένη εποχή του λαϊκού τραγουδιού συνδεδεμένη με μεγάλους δημιουργούς και καλλιτέχνες όπως τον Μάνο Ελευθερίου, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Γιώργο Νταλάρα, είναι διαχρονικό και χωρίς ημερομηνία λήξης, όσο κι επειδή οι άνθρωποι που τον αγάπησαν δεν τον ξέχασαν ποτέ. Ειδικά η Καλαμαριά, στην οποία κατέφυγε κάποια στιγμή επιλεγμένης σιωπής της ζωής του και διέμεινε μέχρι το τέλος της. Πριν λίγο καιρό μάλιστα, το κλειστό θεατράκι του 1ου Λυκείου στην οδό Χηλής, του Φροντιστηρίου Τραπεζούντας, μετονομάστηκε προς τιμήν του, Σταύρος Κουγιουμτζής.
Τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή ακούγονταν ανελλιπώς στο σπίτι μου κι από πάρα πολύ μικρή με συγκινούσε βαθιά ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για αυτά που τον απασχολούσαν . Το «Όλα καλά και όλα ωραία» ακόμη με καθηλώνει ό,τι κι αν κάνω εκείνη τη στιγμή και ίσως είναι δική του η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα ποτέ μου, στην κατάμεστη πλατεία Αθύτου πριν πάρα πολλά χρόνια, όταν πρόεδρος, προ σχεδίου Καποδίστρια, ήταν ο γλύπτης Βασίλης Παυλής. Τότε, θυμάμαι παράτησα ως παιδί την παρέα μου και τρύπωνα ανάμεσα στον κόσμο για να δω εκείνον που με αγνότητα έγραφε όλο για λουλούδια και πουλιά. Εκεί βρίσκονταν και ο μετέπειτα δάσκαλός μου στο πανεπιστήμιο και μαέστρος Χρυσόστομος Σταμούλης, ο οποίος την επόμενη ημέρα της κηδείας του Κουγιουμτζή, αν όχι την ίδια, στην μικρή αίθουσα στον 4ο όροφο της σχολής μας δεν μας έκανε μάθημα, παρά κάναμε παρέα τον δικό μας αποχαιρετισμό, σε μια μικρή αυτοσχέδια συναυλία. «Θα ΄ταν 12 του Μάρτη»…
Έγραφε λοιπόν για τα πουλιά ο Κουγιουμτζής, δίχως να το συνειδητοποιεί, από το πρώτο κιόλας τραγούδι που παρουσίασε, «Το περιστεράκι». Έπρεπε να του το επισημάνει κάποιος φίλος του για να εντοπίσει την βαθύτερη αιτία, σε κάποιο γεγονός του παρελθόντος και να πει πως τελικά, γράφει ασυναίσθητα γι’ αυτά, ίσως γιατί τα ζηλεύει που εύκολα δραπετεύουν και πηγαίνουν όπου επιθυμούν, σε ό,τι αγαπούν. Πάνω από 60 τραγούδια του καταγράφονται, διαβάζουμε στο βιβλίο, που φιλοξενούν πουλιά και μεταξύ άλλων πολλών βασικών θεμάτων που αγγίζει ο Θανάσης Γιώγλου, συναντούμε και πληροφορίες λιγότερο γνωστές όπως για παράδειγμα τις μελοποιήσεις του στο έργο του Παπαδιαμάντη και του Χριστιανόπουλου.
Παράλληλα με το πολύτιμο δισκογραφικό και φωτογραφικό υλικό, το συγκεκριμένο πόνημα εμπλουτίζεται από άρθρα της εποχής, συνεντεύξεις, κείμενα της γυναίκας του Αιμιλίας, των παιδιών του Δώρας και Μαρίας αλλά και συνεργατών, που μιλούν για εκείνον και το έργο του και συγκεντρώνει για εμάς ο συγγραφέας.
Στην παρουσίαση – συναυλία καλεσμένοι ομιλητές εκτός της κυρίας Αιμιλίας, ήταν ο τραγουδοποιός Στάθης Παχίδης και ο στιχουργός Φίλιππος Γράψας. Θα είχαμε την χαρά να δούμε και τον Γιώργο Κούδα ο οποίος τελικά δεν μπόρεσε. Όλοι τους στάθηκαν στην σεμνότητα του Κουγιουμτζή, τη αγέρωχη στάση του απέναντι σε ένα σύστημα από το οποίο ποτέ δεν καταδέχτηκε να εξαρτηθεί και βέβαια στην κινητήριο δύναμη του Θανάση Γιώγλου, που είναι αποκλειστικά η αγάπη του για το τραγούδι και τους δημιουργούς του, ευτυχώς για εμάς, κι έχει ως αποτέλεσμα ένα πολύ πλούσιο αρχείο, μέρος του οποίου είναι το βιβλίο. Ο ίδιος ο συγγραφέας μοιράστηκε ανάμεσα σε πολλά, και την πρώτη γνωριμία του με τον συνθέτη και την οικογένειά του σε ένα δισκοπωλείο της περιοχής, που αργότερα έγιναν κάτι παραπάνω από δική του οικογένεια.
Στο συναυλιακό κομμάτι της βραδιάς παρακολουθήσαμε, την ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Καλαμαριάς υπό τη διεύθυνση του Χρήστου Βερνάρδου και τους Μανώλη Χατζημανώλη και Δήμητρα Αντωνακούδη. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν η παρουσίαση τριών νέων τραγουδιών αφιερωμένων στο Σταύρο Κουγιουμτζή. Το πρώτο με τίτλο «Φως στις καρδιές» μας το παρουσίασε στο πιάνο ο δημιουργός του, Παύλος Τσακαλίδης. Το δεύτερο σε στίχους Λάκη Τεάζη, αφιερωμένο στον Κουγιουμτζή και στον Δημήτρη Μητροπάνο, μελοποίησε και τραγούδησε ο Χρήστος Βερνάρδος και τέλος τις «Ανθισμένες Πασχαλιές» των Βαγγέλη Τζίτζη και Μπάμπη Ανδριανόπουλου τραγούδησε ο Θανάσης Γιώγλου. Το «Να ΄τανε το ΄21» τραγούδησε κλέβοντας την παράσταση η Σωτηρία – Κατερίνα, κόρη του Θανάση και «μικρότερη μαθήτρια του ωδείου», μαζί με τον μπαμπά της. Στη συνέχεια ο Ανδρέας Καρακότας και η Σίσσυ Πολυδώρου τραγούδησαν με την Λαϊκή Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ματσίγκου και λίγο πριν το τέλος δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύσει στο πιάνο ο Γιώργος Καζαντζής.
Πρόκειται για ένα βιωματικό βιβλίο, έργο ζωής για τον συγγραφέα, έναν άνθρωπο της Καλαμαριάς η οποία, όπως είπε ο Ελευθερίου «με τα άγια χώματα της προσφυγιάς», αγάπησε και κήδεψε τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τον δημιουργό που αυτοπροσδιορίζονταν «μισός λαϊκός μισός λόγιος». Ωστόσο είναι παράλληλα ένα κειμήλιο, μια σημαντική καταγραφή του έργου ενός πολύ σημαντικού πρωταγωνιστή του ελληνικού τραγουδιού.
Ακολουθούν φωτογραφίες: