Ποια φυσική ψυχοτρόπος βοηθάει στην υποχώρηση της κατάθλιψης
Η μελέτη δείχνει ότι τα 2/3 των ασθενών ήταν σε ύφεση πέντε χρόνια μετά τη θεραπεία.
theopinion
Η εμπειρία της θεραπείας με βάση την ψιλοκυβίνη είχε μακροχρόνια επίδραση σε ορισμένους συμμετέχοντες σε μια πιλοτική μελέτη. Σύμφωνα με μια έκθεση στο “Journal of Psychedelic Studies”, τα 2/3 των ασθενών ήταν ακόμη σε ύφεση 5 χρόνια μετά τη θεραπεία. Μερικοί μάλιστα κατάφεραν να σταματήσουν τη φαρμακευτική αγωγή.
Πολλοί άνθρωποι αποδίδουν το γεγονός στο παραισθησιογόνο ψιλοκυβίνη, που περιέχεται σε ορισμένους μύκητες, μια επεκτατική επίδραση στη συνείδηση. Ακόμη και οι ασθενείς που ρώτησε ο Alan Davis από το Ohio State University στο Columbus 5 χρόνια μετά τη θεραπεία τους δήλωσαν ότι η θεραπεία είχε αλλάξει την οπτική τους (“mindset”) για τη ζωή.
Η εμπειρία με το φάρμακο, την οποία έζησαν σε δύο συνεδρίες υπό την επίβλεψη ψυχοθεραπευτών, οδήγησε σε αυξημένη ενσυναίσθηση, ευγνωμοσύνη, αποδοχή του εαυτού και αυτοπεποίθηση, σύμφωνα με τον Davis.
Οι αλλαγές στην συναισθηματική ζωή είχαν επίσης θετική επίδραση στη σχέση τους με την ασθένειά τους. Πολλοί δήλωσαν ότι σήμερα αποδέχονται την κατάθλιψη ως μέρος της ζωής τους και την θεωρούν ως μια περιστασιακή και προσωρινή εμπειρία με την οποία μπορούν να ζήσουν.
Αυτή η εντύπωση επιβεβαιώθηκε στις έρευνες που πραγματοποίησε ο Davis σε 18 από τους 24 συμμετέχοντες στη μελέτη. Η κατάθλιψη συνέχισε να είναι σημαντικά μειωμένη στους περισσότερους ανθρώπους.
Πριν από τη θεραπεία, ο μέσος όρος της βαθμολογίας HAMD (“Hamilton Depression Rating Scale”) ήταν 22,75 βαθμοί, κάτι που υποδηλώνει μέτρια κατάθλιψη. Κατά μέσο όρο, 5,37 χρόνια αργότερα, η βαθμολογία ήταν 8,25 βαθμοί. Από 7 βαθμούς και κάτω δεν υπάρχει κατάθλιψη.
Σύμφωνα με τον Davis, το 67% των συμμετεχόντων βρισκόταν σε ύφεση της κατάθλιψης μετά από πέντε χρόνια. Το ποσοστό αυτό ήταν ακόμη υψηλότερο από ό,τι μετά από ένα χρόνο, όταν το 58% ήταν σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένο από συμπτώματα κατάθλιψης.
Ωστόσο, εν τω μεταξύ, 11 ασθενείς είχαν πάρει αντικαταθλιπτικά φάρμακα, ενώ εφτά συνέχιζαν τη φαρμακευτική αγωγή και κατά τη διάρκεια της επανεξέτασης.
Τέσσερις συμμετέχοντες είχαν πάρει εν τω μεταξύ ψυχεδελικά φάρμακα με δική τους πρωτοβουλία, αλλά δεν είχαν καλή εμπειρία.
Ο Davis αποδίδει αυτό το γεγονός στην έλλειψη συνοδευτικής ψυχολογικής θεραπείας, την οποία είχαν λάβει όλοι οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια της μελέτης.
Ένας ασθενής είχε δοκιμάσει θεραπεία με κεταμίνη, η οποία επίσης ανακουφίζει γρήγορα τα συμπτώματα, αλλά μόνο για λίγες εβδομάδες.
Στο αναισθητικό αποδίδεται επίσης ένα ορισμένο δυναμικό εθισμού, το οποίο δεν υπάρχει στην ψιλοκυβίνη, όπως διαβεβαιώνει ο Davis. Συνολικά έξι ασθενείς είχαν συμμετάσχει σε ψυχοθεραπεία. Τρεις συμμετέχοντες δήλωσαν ότι δεν χρειάζονται πλέον φάρμακα από τη στιγμή που ξεκίνησαν την ψυχοθεραπεία με ψιλοκυβίνη.
Παραμένει ασαφές πώς είναι η κατάσταση των 6 ατόμων που δεν συμμετείχαν στις εξετάσεις παρακολούθησης. Ακόμα και αν είχαν υποτροπιάσει, τα συμπτώματα σε ολόκληρη την ομάδα ήταν μικρότερα από ό,τι πριν από τη θεραπεία, γράφει ο Davis.
Συνολικά, 11 από τους 24 συμμετέχοντες δήλωσαν ότι δεν είχαν παρατηρήσει αρνητικές συνέπειες της θεραπείας από τη μελέτη.
Τρεις ασθενείς ανέφεραν εκ των υστέρων ότι δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένοι για την αυξημένη συναισθηματική ευαισθησία που συνοδεύει την ψυχεδελική θεραπεία.
Δύο ασθενείς θεώρησαν προβληματική τη διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής πριν από τη θεραπεία με ψιλοκυβίνη και τον χρόνο αναμονής.
ΠΗΓΗ: Ιατροnet/ Journal of Psychedelic Studies