Εξπρές Σκοπελίτης: Ανθρώπινες ιστορίες της θάλασσας (ΦΩΤΟ)

Το να ταξιδεύεις με το πλοίο «Εξπρές Σκοπελίτης» στο Αιγαίο είναι από μόνο του μια εμπειρία. Θέλετε για τα χρόνια που ταξιδεύει στις θάλασσες, τις ιστορίες που κουβαλάει, χειμώνα καλοκαίρι, για τη δημοφιλία του κυρίως από τους αλλοδαπούς. Το TheOpinion.gr ταξίδεψε Νοέμβρη μήνα και καταγράφει ιστορίες της θάλασσας που αναδύουν μοναξιά, μεγάλες αντοχές αλλά και μια μελαγχολική γοητεία!

Ρεπορτάζ: Ντέπυ Χιωτοπούλου ([email protected])

Δυο το μεσημέρι, το πλοίο «Εξπρές Σκοπελίτης» λύνει κάβους, σηκώνει άγκυρα και ξεκινάει τον απόπλου από το λιμάνι της Νάξου. Θα ‘πιάσει’ στις Μικρές Κυκλάδες και θα τερματίσει το δρομολόγιο του στα Κατάπολα της Αμοργού, το λιμάνι που βρίσκεται νότια του νησιού, δηλαδή στη βάση του.

Χίλια εννιακόσια πενήντα έξι (1956), ο Δημήτρης Σκοπελίτης ή αλλιώς ο Καπετάν Μήτσος ήταν ο άνθρωπος που ένωσε τη Νάξο και την Αμοργό με τις Μικρές Κυκλάδες. Ξεκίνησε με καΐκι και σταδιακά αλλάζοντας σκαριά, κατέληξε σ’ αυτό που ταξιδεύει στις μέρες μας, και συγκεκριμένα από το 1998 όπως μας ενημερώνει ο εγγονός του αείμνηστου Καπετάν Μήτσου Δημήτρης Σκοπελίτης.

Ο Δημήτρης Σκοπελίτης τα δυο τελευταία χρόνια είναι στο πιδάλιο του ‘Εξπρές Σκοπελίτης’, στο τιμόνι, μετά και την συνταξιοδότηση του Γιάννη Φωστιέρη.

Μέσα στο καράβι είναι συνολικά 13 χρόνια, «καλά είναι, συνήθεια είναι» μας απαντάει ο… λιγομίλητος καπετάνιος.

Το καράβι ταξιδεύει, χειμώνα, καλοκαίρι, καθημερινά εκτός Κυριακής, που παραμένει δεμένο στα Κατάπολα και το πλήρωμά του ξεκουράζεται, ο καθένας κάνει τις δουλειές του, έχει τον χρόνο του.

«Η πιο δύσκολη στιγμή, μέχρι τώρα;» ρωτήσαμε τον καπετάνιο. «Όλα καλά» μας απαντάει χαρακτηριστικά προσθέτοντας «ταξιδεύουμε με μπουνάτσες, τις αποφεύγουμε τις φουρτούνες».

«Πιάνοντας» στις Μικρές Κυκλάδες

Ο «Εξπρές Σκοπελίτης» ταξιδεύει με 12,5 μίλια/ώρα και για την Ηρακλειά – από Νάξο- κάνει μιάμιση ώρα, για τη Σχοινούσα 1 ώρα και 40 λεπτά, για τα Κουφονήσια 2 ώρες και 20 λεπτά, για Δονούσα 4 ώρες, για την Αιγιάλη Αμοργού 5 ώρες και για τα Κατάπολα 6 ώρες.

Σε κάθε λιμάνι, οι κάτοικοι των μικρών νησιών, αναμένουν τον «Σκοπελίτη» με μεγάλη προσμονή. Είναι το ταχυδρομείο τους, είναι η παρέα τους, είναι η ‘ψυχή’ των νησιών τους, και ειδικά τους χειμερινούς μήνες!

Καλύτερη εποχή για να ταξιδεύει το πλήρωμα, είναι το φθινόπωρο και η άνοιξη που είναι πιο ήσυχα, τον χειμώνα είναι πιο δύσκολα, αλλά και το καλοκαίρι είναι δύσκολα που έχει πολύ κόσμο και γενικότερα κίνηση στα λιμάνια.

Η θάλασσα μ’ έχει γεμίσει μοναξιά, μ’ έχει γεμίσει πίκρες

Ο Θανάσης είναι καμαρότος, δουλεύει στο μπαρ του «Εξπρές Σκοπελίτης» τα τελευταία δυο χρόνια. Έχει καταγωγή από τη Βόνιτσα της Αιτωλοακαρνανίας και κάνει αυτό το επάγγελμα 17 χρόνια.

«Είναι σκληρό επάγγελμα, είναι ένα επάγγελμα που λείπουμε από τα σπίτια μας, από τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας, τα βράδια, Σάββατο, Κυριακή, όλο αυτό πρέπει να το ζυμωθείς, ο στεριανός θα δουλέψει 8ωρο, θα πάει σπίτι του, θα βγει με την γυναίκα του, αυτά ο θαλασσινός δεν τα έχει» αναφέρει στο TheOpinion.gr λέγοντας πως τα νέα παιδιά δεν αντέχουν, και  πολύ γρήγορα ξεμπαρκάρουνε, γιατί τους πιάνει κλεισούρα.

«Τελειώνει το δρομολόγιο, αποβιβάζεται ο κόσμος, εγώ πάω στην καμπίνα μου, σβήνεις τα φώτα, εάν κάτσεις να σκεφτείς αρνητικά, φρακάρεις, πρέπει να έχω το μυαλό μου καθαρό, αυτά όλα πρέπει να τα έχεις ζυμώσει μέσα σου για να αντέξεις» λέει ο καμαρότος συζητώντας στο σαλόνι του ‘Εξπρές Σκοπελίτης’.

Τα τελευταία δυο χρόνια ο ‘Εξπρές Σκοπελίτης’ είναι το ‘σπίτι’ του. «Δένεσαι με το καράβι» δηλώνει ο Θανάσης και στην ερώτησή μας για το ποια εποχή προτιμάει όταν ταξιδεύουν μας απαντά «το καλοκαίρι είναι ‘ζούγκλα’, είναι μια τρέλα, είσαι όλη μέρα με ξένους, έχει πολύ κόσμο, είναι μικρό το καράβι, έχει 300 – 350 άτομα. Τώρα, ακόμη έχουμε κίνηση, εάν όμως έχει θάλασσα, μπορεί να ταξιδεύουμε και άδειοι, κουβαλάμε μόνο πράγματα για τα νησιά».

Δηλαδή, με λίγα λόγια, εξαρτώνται από τη θάλασσα, με την οποία πρέπει να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση για να μπορέσουν να αντέξουν.

«Τι είναι για σένα η θάλασσα, Θανάση;» τον ρωτήσαμε. Γέλασε και απάντησε «είναι σαν μια γυναίκα που την αγαπώ ακόμη, όταν θα θέλω διαζύγιο, τότε θα τη σταματήσω» συμπληρώνοντας «κάπου χάνεις, κάπου κερδίζεις, αλλά μ’ έχει γεμίσει μοναξιά, μ’ έχει γεμίσει πίκρες η θάλασσα.»

50 – 80 βαθμούς Κελσίου στο μηχανοστάσιο

Ο Βαγγέλης με καταγωγή από την Ελευσίνα είναι μηχανοδηγός. Έχει προϋπηρεσία 23 χρόνια. Μετά την πολύνεκρη ναυτική τραγωδία με το πλοίο «Σάμινα» (σ.σ. συνέβη 26 Σεπτεμβρίου του 2000, έξω από το λιμάνι της Παροικιάς στην Πάρο, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου») έφυγε στα ξένα, σ’ όλον τον κόσμο.

«Έξω είναι διαφορετική η ζωή, έξω είναι αυτό που λέμε ‘πατριώτης είναι η μοναξιά’, μπορεί να τα έχεις όλα αλλά τα βλέπεις μέσα από τη μοναξιά, και από κει και πέρα εξαρτάται από τον καθένα πόσο θα αντέξει, είναι θέμα διαβίωσης, είναι θέμα κινδύνων, στην καθημερινότητα αυτά που συναντάμε, γιατί οι πρώτοι που θα συναντήσουμε οτιδήποτε σ’ ένα καράβι είναι οι μηχανικοί, αυτοί είναι κάτω από τη θάλασσα» αναφέρει στο TheOpinion.gr ο ένας από τους δυο μηχανοδηγούς.

Όπως μας εξήγησε, τα χρήματα στο εξωτερικό είναι πολύ περισσότερα σε σχέση με την Ελλάδα, 1 προς 5.

«Εδώ κοιμόμαστε, εδώ δουλεύουμε, κάνουμε λίγο υπομονή» μας λέει προσθέτοντας πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μηχανοδηγοί είναι η θερμοκρασία. «Αυτή τη στιγμή έχει 50 βαθμούς, το καλοκαίρι έχει φτάσει και 80, δεν μπορείς όμως να αφήσεις ένα μηχανοστάσιο έτσι» συμπληρώνει.

Η ζωή είναι ένα καράβι

Ο Ανδρέας έχει καταγωγή από την Κάλυμνο και στο «Εξπρές Σκοπελίτης» εργάζεται ως ναύτης τους τελευταίους 11 μήνες. Τον φωνάζουν ‘πρόεδρο’, «του κατώτερου πληρώματος» συμπληρώνει ο νεαρός Κώστας, ο οποίος εργάζεται και εκείνος ως ναύτης, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

«Δεν έχεις προσωπική ζωή, μόνο να φας, να πλύνεις τα ρούχα σου, τουλάχιστον για αυτούς που είναι εκτός έδρας» μας λέει ο Ανδρέας. Όσο για ποια εποχή προτιμάει όταν εργάζεται στο πλοίο, «ο χειμώνας είναι καλύτερα, το καλοκαίρι έχει πολύ ζέστη, πολύ κόσμο, πίεση, στρες, από την άλλη ο χειμώνας έχει τις φουρτούνες του, τις βροχές, με λίγα λόγια, η ζωή είναι ένα καράβι!» προσθέτει.

Το πλοίο ‘πιάνει’ λιμάνι

Την ημέρα που ταξίδευα, ήταν πάνω στο πλοίο καμιά τριάντα επιβάτες. Τέσσερις πέντε αποβιβάστηκαν στην Ηρακλειά, έξι εφτά εργαζόμενοι στη ΔΕΗ στη Νάξο κατέβηκαν για κάποια εργασία στη Σχοινούσα, κάνα δυο στα Κουφονήσια, τέσσερις εκπαιδευτικοί στη Δονούσα.

Η δική μου αποβίβαση έγινε στην Αιγιάλη της Αμοργού, το καράβι θα συνέχιζε για Κατάπολα με δυο Γαλλίδες τουρίστριες και μία Ελληνίδα.

Αποχαιρέτησα τον καπετάνιο Δημήτρη Σκοπελίτη, τον ύπαρχο Χριστόδουλο, τους δυο Βαγγέληδες – μηχανοδηγοί και οι δυο (σ.σ. ο ένας με καταγωγή από την Αρκεσίνη της Αμοργού), τον Γιάννη και τον Αλέξανδρο διαφόρων καθηκόντων, τον Νικόλα που δουλεύει στον «Σκοπελίτη» 14 χρόνια και έχει καταγωγή από την Χώρα Αμοργού, τον Ανδρέα, τον Κώστα, τον Θανάση με την άγκυρα τατουάζ στο λαιμό του.

Και τους ευχήθηκα «καλές θάλασσες» ευχαριστώντας τους παράλληλα για το μάθημα ζωής που μου πρόσφεραν απλόχερα, αυτές τις πέντε ώρες που ταξίδευα μαζί τους!