Θέμα Theopinion: Το 10o THESSALONIKI PRIDE σε εικόνες – Μια πολύχρωμη μέρα στο σκοτάδι

Φαντάσου για λίγο να υπήρχε ένας κόσμος όπου κανέναν δεν θα ενδιέφερε τι φοράς.

Κανέναν να μην ενοχλούσε και να μην ένοιαζε βασικά η περίμετρος της περιφέρειάς σου (και μάλιστα πολιτικό και δη γυναίκα). Να ήσουν ελεύθερος να επιλέξεις ποιόν ή ποιά βάλεις στο κρεββάτι σου και αυτό να μην σε στιγμάτιζε.

Σκέψου στο ταξίδι αυτό της φαντασίας να μην είχαν σκοτώσει ομοφοβικοί φασίστες τον Ζακ και να ζούσε ακόμη. Να μην αναγκάζονταν να τρέχει κυνηγημένος στα στενά και να φωνάζει για να σωθεί κανένας Ζακ με πόδια τρεμάμενα. Κανείς νοικυραίος θεατής που δεν τολμά να μαρτυρήσει το μαρτύριο του διπλανού σπιτιού, να μην τολμούσε να ρίξει λάσπη και οχετό σε όποιον τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να τα βάλει με το σύστημα.

Ακόμη φαντάσου να μπορούσαμε να έχουμε κοντά μας κάθε ένα άνθρωπο, κάθε γυναίκα που μαχαιρώθηκε, στραγγαλίστηκε, βιάστηκε και κακοποιήθηκε «από πολλή αγάπη».

Όλες αυτές οι καταστάσεις αποτελούν την οδυνηρή καθημερινή πραγματικότητα στη χώρα, για όσους ακόμη αναρωτιούνται αν υπάρχει λόγος να λαμβάνουν χώρα κινητοποιήσεις εξωστρέφειας και μαζικής παρουσίας, διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Ακόμη χρειάζεται να διεκδικούμε αυτονόητες ουσιαστικά ανθρώπινες αξίες, αποδοχή και δικαιώματα ελευθερίας κόντρα στην υποκρισία της δήθεν φιλεύσπλαχνης κοινωνίας. Ακόμη μια τέτοια απάντηση δόθηκε το Σάββατο 25 Ιουνίου στην Θεσσαλονίκη στο 10ο Pride. Κι αυτό γιατί η προσφυγοπούλα Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη αγκαλιά στη διαφορετικότητα, μα στα σπλάχνα της κρύβεται το φίδι κι αυτό γεννά και άλλα μικρά φιδάκια που ύπουλα ορμάνε και σε κάθε δαγκωσιά χύνουν το δηλητήριο του φασισμού. Τρυπώνουν παντού αυτά τα φίδια. Στα σχολεία, στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, περιμένουν κρυμμένα στη γωνία πολυσύχναστου δρόμου.

Γέμισαν οι δρόμοι λοιπόν με χιλιάδες χρώματα και χαμόγελα πλημμύρισαν το κέντρο της πόλης. Αγκαλιές, φιλιά, χορός, σώματα με ρυθμό από τύμπανα έγιναν ένα με το κύμα του Θερμαϊκού.

Άκουσα κορίτσι που κράταγε πανό να λέει «ωχ η μάνα μου» και γυρνώντας με αγωνία να δω την αντίδραση της μάνας, εντόπισα μέσα στο πλήθος μια αγκαλιά ανοιχτή κι ένα διάπλατο χαμόγελο. Φωτογράφισα απόκοσμα μάτια, μελαγχολικά να κρατούν το όνομα του Ζακ στα χέρια και να είναι μελαγχολικά απόμακρα απ΄ το πανηγύρι καθώς το σύνθημα έγραφε « Η επόμενη Zackie ζει ανάμεσά μας». Είδα και όλοι είδαμε και πολλοί βουρκώσαμε με μια γιαγιά πανέμορφη με κρυστάλλινα μάτια να αγκαλιάζει, να στέλνει φιλιά και να χορεύει με τους άγνωστους νέους δίπλα της. Ένας νέος άνδρας βούτηξε στην αγκαλιά της γιατί είχε ανάγκη από αγάπη όπως όλοι μας. Είδα τους κωφούς φίλους μου να στέκονται δίπλα στα κρουστά για να νιώθουν τον παλμό στο στήθος τους, να διεκδικούν κι εκείνοι μια κοινωνία ισότητας και αποδοχής.

Ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο σκέπαζε κι ένωνε τους ανθρώπους που ο ένας κοντά και δίπλα στον άλλον ένιωθαν ελεύθεροι.

Μα είδα και το φίδι, ήταν εκεί όπως πάντα στημένο ύπουλα στη σκιά του. Το μίσος και η μισανθρωπιά, ο δολοφονικός φόβος ενάντια σε κάθε τι διαφορετικό. Μια μεγάλη παρέα μικρών παιδιών στην κατάληξη της παρέλασης στον Λευκό Πύργο προκαλούσαν κι έβριζαν χυδαία. Έκαψαν κι έφτυσαν τη σημαία του Pride κάνοντας χειρονομίες φωνάζοντας και προκαλώντας τους «πούστηδες» όπως έλεγαν. Ένα μικρό πιτσιρίκι όρμηξε σε μένα επειδή είχα τη φωτογραφική μηχανή και ένα άλλο μου έπιασε το χέρι φωνάζοντας πως παρανομώ – εγώ! επειδή φωτογράφισα τη φωτιά στη σημαία, αναποτελεσματικά και οι δύο.

Ήρθαν οι αστυνομικές δυνάμεις καθυστερημένα, άρχισαν κάποια από τα μικρά να κλαίγονται, κάτι μας θυμίζει αυτό φυσικά. Παρακάτω έγινε και μια προσαγωγή. Ακολούθησαν πυροτεχνήματα και συναυλία σαν να μην συνέβη τίποτα. Όμως το γεγονός, όχι της επίθεσης και της συμπλοκής , μα του νεαρού της ηλικίας των παιδιών, ήταν δεν ήταν Ά Λυκείου, δύσκολο να υπολογίσει κανείς σε τέτοιες συνθήκες, ήταν δυνατό και αρκετό για να προβληματίσει και να επιβεβαιώσει το σκοτάδι που ζούμε και αυτό που έρχεται. « Μα τη Παναγία θα τον σκοτώσω» είπε ένας απ΄την παρέα για κάποιον απ΄ την παρέλαση. Αλήθεια, έχουμε αντιληφθεί πόσο έχουμε συνηθίσει το τέρας και πόσο αρχίσαμε να του μοιάζουμε ;

Γνωρίζουμε τι σημαίνει να καις ένα σύμβολο και ποιοι έκαιγαν στην πυρά τις ιδέες που πήγαν μπροστά στον κόσμο ; Θυμόμαστε ποιοι έγραψαν τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης και όχι τόσο μακρινής ιστορίας ;

Πάντως εμείς δεν ξεχνάμε τον Άλκη, τον Παύλο, τον Ζακ. Όχι δεν ξεχνάμε κανέναν ούτε και τους φασίστες που τους όρμηξαν και τους δολοφόνησαν. Και αν κάποιοι γονείς θα ένιωθαν υπερήφανοι για τα απαίδευτα παιδιά τους που ήταν γεμάτα μίσος, εμείς θα επιμένουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με παιδεία, ελευθερία, σεβασμό στο διαφορετικό και αγάπη στον Άνθρωπο. Και όποιος ξανά – νικήσει.

Κείμενο – φωτογραφίες: Αφροδίτη Μιχαηλίδου