Η Πλατεία Ελευθερίας – πρέπει να – είναι asset, όχι parking

Το σίριαλ της Πλατείας Ελευθερίας είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της σύγχρονης Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που – δεν – αναζητά να βρει ταυτότητα, που αυτοϋποβαθμίζεται και που φαίνεται σαν να πασχίζει να είναι άχρωμη και αδιάφορη, βουτηγμένη στη μιζέρια και στον επαρχιωτισμό, πόλη με κουφάρι μητρόπολης και πυξίδα χωριού.

Και αυτό, γιατί είναι αδιανόητο μια μεγάλη πόλη να συζητά αν θα διαλέξει μεταξύ μοντέρνας πλατείας με ανάδειξη ιστορικών τοπόσημων και αλάνας με πεταμένα αυτοκίνητα στο πιο κεντρικό σημείο της. Δεν είναι λογικό και δε συμβαίνει πουθενά στον κόσμο, παρά μόνο σε επαρχιακές πόλεις. Η Πλατεία Ελευθερίας θα μπορούσε να γίνει ένα σύμβολο της ταυτότητας και της εξωστρέφειας της πόλης, αλλά έχει καταντήσει ένα σύμβολο επαρχιωτισμού και μιζέριας.

Η Πλατεία Ελευθερίας ήταν το εξωστρεφές κέντρο υποδοχής της πόλης, που καλωσόριζε ανθρώπους και εμπορεύματα, κουλτούρες και αγορές και ενσωμάτωνε τις εισροές, σε μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα της πόλης που δεν υπάρχει πια. Ο ορίζοντάς της στη θάλασσα αλλά και στο χιονισμένο Όλυμπο θα μπορούσε από μόνος του να είναι η αιτία ώστε να αξιοποιηθεί καταλλήλως, παράγοντας τις αντίστοιχες εμπορικές, τουριστικές και ψυχαγωγικές αξίες.

Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό. Η Πλατεία Ελευθερίας αποτελεί τον τόπο όπου ξεκίνησε το Κίνημα των Νεότουρκων, που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία της σύγχρονης Τουρκίας, αλλά και εξ’ αντανακλάσεως επηρέασε πολιτικές εξελίξεις και στην Ελλάδα. Πρόκειται δηλαδή για σημαντικό χώρο για τους σημερινούς Τούρκους, παρά το γεγονός πως αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας είναι εκείνο που προσπαθεί να κλείσει ο Πρόεδρος Ερντογάν.

Η Πλατεία Ελευθερίας, ωστόσο είναι σημαντικό τοπόσημο και για την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, των Εβραίων συνολικά και οικουμενικός τόπος μνήμης, αφού εκεί συγκεντρώθηκαν από τους ναζί, οι Θεσσαλονικείς Εβραίοι και κατόπιν μπήκαν στα τρένα με προορισμό το Άουσβιτς, με την κατάληξη που όλη η Ευρώπη έζησε ανατριχιαστικά.

Ταυτόχρονα ήταν πάντα εμπορικό κέντρο και κοσμοπολίτικη περιοχή της Θεσσαλονίκης, με σημαντικά κτίρια, όπως οι τράπεζες και το μέγαρο Στάιν. Η γεωγραφική τοποθεσία της, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ενιαία οντότητα με την πρώτη προβλήτα του λιμανιού, τα Λαδάδικα και τον πεζόδρομο της Καλαποθάκη, περιοχές με έντονο χαρακτήρα, στο εμπόριο και στη νυχτερινή ζωή.

Θα προσέλκυε τουρίστες από τους λαούς που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην πόλη και ειδικότερα στην Πλατεία και θα ήταν ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας για τους περαστικούς και τους Θεσσαλονικείς, που θα βίωναν καθημερινά το αίσθημα της ιστορικής συνέχειας. Θα αποτελούσε μέρος της ταυτότητάς τους.

Καλά όλα αυτά, όμως αυτό το εμπορικό, τουριστικό, ιστορικό και ταυτοτικό asset της πόλης, η επαρχιώτικη νοοτροπία που την διοικεί, όχι απλά δεν το αξιοποιεί, αλλά το πετάει στα σκουπίδια, κάνοντας το χώρο αυτό … υπαίθριο πάρκινγκ.

Ο σύγχρονος αστικός χαρακτήρας υποδεικνύει λιγότερα αυτοκίνητα στο κέντρο, περισσότερος δημόσιος χώρος και δημιουργία εμπορικής και πολιτιστικής υπεραξίας από την παραμικρή πηγή ιστορικού πλούτου. Το να φέρεσαι βάναυσα στην ταυτότητα της πόλης και να την υποβαθμίζεις στο «πιο μεγάλο χωριό της Ελλάδας», δεν είναι αυτό που απαιτεί η σύγχρονη εποχή.

Διαβάστε περισσότερα: Πάρκινγκ και πάλι η Πλατεία Ελευθερίας