Υρώ Μανέ στο TheOpinion: «Οι γυναίκες είναι στο στόχαστρο ανέκαθεν»

Η Υρώ Μανέ είναι μία από τις «Οκτώ Γυναίκες» και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

Εικόνα: Αντρέας Νικολαρέας

19 Ιουλίου 2024, 09:11

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Με τη σκηνοθετική υπογραφή του Χρήστου Σουγάρη, η «μαύρη» κωμωδία μυστηρίου του Ρομπέρ Τομά, «Οκτώ Γυναίκες», έρχεται στο Θέατρο Κήπου στις 22 & 23 Ιουλίου.

Πρόκειται για μια ηθοποιό που, όπως παραδέχεται κι η ίδια, δεν μας συνηθίζει σε περιοδείες. Όταν, όμως, το κάνει, η υποκριτική της στόφα μας αποζημιώνει με το παραπάνω.

Η Υρώ Μανέ, φέτος το καλοκαίρι, μοιράζεται τη θεατρική σκηνή με άλλες επτά κυρίες του καλλιτεχνικού στερεώματος (Γιώτα Φέστα, Τάνια Τρύπη, Φωτεινή Ντεμίρη, Ευγενία Δημητροπούλου, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ευγενία Ξυγκόρου, Μαρίζα Τσάρη) και όλες μαζί έρχονται αντιμέτωπες με έναν φόνο και η καθεμιά ξεχωριστά με τα πιο «σκοτεινά» της μυστικά…

Μια έπαυλη. Ένα πτώμα. Οκτώ γυναίκες. Κανένα άλλοθι. Εσύ, μπορείς να βρεις τη δολοφόνο;

Κυρία Μανέ, καθώς σας πετυχαίνουμε εν εξελίξει της περιοδείας των «Οκτώ Γυναικών», πώς βιώνετε όλη αυτήν την εμπειρία του ταξιδιού και ειδικά με τόσο υψηλές θερμοκρασίες;

Είμαστε στην αρχή. Εγώ δεν είμαι πολύ συνηθισμένη, για να είμαι ειλικρινής, σε περιοδείες. Δεν έχω κάνει πολλές, είναι η τέταρτη. Την κάνω, γιατί και το έργο μου αρέσει πολύ και η παρέα αλλά και η περιοδεία δεν είναι πολύ μεγάλη. Είναι αυτό που μπορώ να υποστηρίξω.

Έχει πολλή ζέστη, πράγματι. Πήγαμε προς Βόρεια Ελλάδα και λέγαμε ότι θα δροσιστούμε, αλλά δεν συνέβη αυτό. Έχει αλλάξει πάρα πολύ η κλιματολογική συνθήκη και αυτό έχει συμπαρασύρει και τον Βορρά και τον Νότο, δυστυχώς για όλους μας. Από κεί και πέρα, όταν υπάρχει καλό κλίμα, με λίγο χιούμορ και καλή διάθεση όλα ξεπερνιούνται.

Βέβαια, λυπάμαι πάρα πολύ. Πήγαμε στην Αριδαία κι ενώ είχαμε τόσο κόσμο -που σημαίνει ότι ο κόσμος θέλει τόσο πολύ να δει θέατρο- οι υποδομές ήταν χάλια· από τις τουαλέτες, που δεν υπήρχε τουαλέτα για τους ηθοποιούς, μέχρι την απουσία ενός καμαρινιού με μια στοιχειώδη υποδομή, να υπάρχει, δηλαδή, ένα air condition. Μου έκανε τρομακτικά αρνητική εντύπωση. Δεν φροντίζει καθόλου ο δήμος, εκεί πέρα, τον πολιτισμό από ό, τι κατάλαβα…

Για να είμαι δίκαιη, και στα Γιάννενα που πήγαμε σε ένα πολύ μεγάλο θέατρο με παράδοση στις περιοδείες, κι εκεί δεν υπήρχε ούτε ένας ανεμιστήρας. Έπρεπε να φροντίσει η παραγωγή.

Αυτά πρέπει με κάποιον τρόπο να τα «φωτίσουμε», να τα κάνουμε ορατά στον κόσμο και στους δημοτικούς άρχοντες και να φροντίσουν για το καλύτερο. Γιατί ο κόσμος «διψάει» για πολιτισμό.

Είναι στοιχειώδης υποδομή για μένα. Δεν ζητάμε κάτι παράλογο. Μάλλον δεν το ζητάμε, το θεωρούμε αυτονόητο. Καλό είναι να τα ακούσει κάποιος αυτά.

Διαπιστώσεις που, όντως, πρέπει να ακούγονται. Ωστόσο, κάνατε λόγο για μια όμορφη παρέα, μια γυναικεία παρέα…

Έτσι είναι, το λέει και ο τίτλος. Είμαστε «Οκτώ Γυναίκες», ωραίες κι ενδιαφέρουσες σκηνικά. Εγώ υποδύομαι τη Γκαμπί. Είμαι η οικοδέσποινα του σπιτιού, ενός πλούσιου σπιτιού λίγο «αποκλεισμένου» από την πόλη.

Η Γκαμπί έλκει την καταγωγή της από πιο ταπεινά στρώματα, αλλά το γεγονός ότι έχει παντρευτεί έναν πλούσιο άντρα, τον Μαρσέλ, την κάνει να είναι πλέον μια «κυρία των τιμών». Έχει δύο κόρες, και την ημέρα που επιστρέφει η μεγάλη της η κόρη στο σπίτι, βρίσκεται δολοφονημένος ο άντρας και πατέρας των παιδιών της.

Είναι μια γυναίκα περισσότερο εγωκεντρική, περισσότερο προσανατολισμένη προς τα «θέλω» της και φαίνεται ότι ζει σε έναν γάμο συμβατικό και καθόλου ενδιαφέροντα.

Στην πορεία, παρουσιάζεται και η αδερφή του άντρα της. Στο σπίτι ζουν η αδελφή και η μητέρα της Γκαμπί καθώς και η οικονόμος. Οπότε, συμπληρώνεται ένα πάζλ πολύχρωμο και πολύ ωραίο.

Όλες είναι, η μία μετά την άλλη, υποψήφιες δολοφόνοι. Και όλες αρχίζουν να κατηγορούν η μία την άλλη, για να ελαφρύνουν τη θέση τους και να μην υπάρχουν επιβαρυντικά στοιχεία. Κι έτσι «φωτίζονται» διάφορες πτυχές του χαρακτήρα της καθεμιάς, με έναν τρόπο πολύ χαριτωμένο.

Στο τέλος, αυτές οι γυναικείες δυνάμεις θα ενωθούν κάπως; Ή θα συνεχίσουν να πορεύονται χωριστά, υπερασπιζόμενη η καθεμιά τον εαυτό της;

Το τέλος το αφήνω στην ερμηνεία του θεατή. Ένα έργο που το ξέρουμε όλοι, ξαφνικά το είδαν και φίλοι μας αλλά και ο κόσμος, γενικά, με έναν πολύ «φρέσκο» και ανανεωμένο τρόπο.

Και με μια «ματιά» πολύ ωραία σε όλη αυτήν την περίοδο που διανύουμε με το MeToo, με τις γυναικοκτονίες, με το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι στο στόχαστρο ανέκαθεν. Είναι μια πολύ ωραία αντρική «ματιά» του Χρήστου του Σουγάρη προς αυτήν την κατεύθυνση που, νομίζω, ότι θα ‘πρεπε να είναι· δηλαδή, να μην βλέπουμε τις γυναίκες ως όντα που τσακώνονται μεταξύ τους. Θα δουν κάτι άλλο οι θεατές κι αυτό, θεωρώ, αρέσει κιόλας.

Το θέμα «γυναίκα», πια, «χτυπάει καμπανάκι». Ήταν αυτός ένας λόγος για να πείτε και το «ναι» στο έργο;

Μπορώ να σας πω ότι, στην αρχή, ένιωσα λίγο περίεργα με την πρόταση. Ένιωσα μια ανασφάλεια κι ένα ερωτηματικό με το γεγονός ότι, την περίοδο αυτήν, θα ανεβάσουμε ένα έργο που βάζει τις γυναίκες στο στόχαστρο και τις καθιστά υπόλογες για κάποιον φόνο. Ανέπτυξα έναν προβληματισμό γύρω από τη σκέψη του πώς θα το δεχτεί το κοινό…

Η οπτική του Χρήστου Σουγάρη είναι αυτή που με έκανε να πω ότι με ενδιαφέρει το έργο. Οι γυναίκες μπορεί να είναι τα άτομα που μπαίνουν στο στόχαστρο, γιατί, στερεοτυπικά, από αιώνες υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση και άρα δημιουργείται ένα κλίμα εναντίον τους, αλλά δεν είναι μονόδρομος αυτό που συμβαίνει. Και ακριβώς έτσι «βγαίνει» το φινάλε…

Και όλα διαδραματίζονται σε ένα σκηνικό λαβυρίνθου…

Μ’ αρέσει που το αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Πάντα έχω τέτοιες απορίες, για το πώς, δηλαδή, θα το δει ο κόσμος.

Είναι ένα σκηνικό λαβυρίνθου και είναι ωραίο, γιατί, ενώ το έργο διαδραματίζεται στον εσωτερικό χώρο, ο Σουγάρης το έβγαλε έξω. Κι έχει κάνει υπέροχη δουλειά η Ελένη η Μανωλοπούλου με αυτόν τον λαβύρινθο.

Σαν να είναι αυτές οι γυναίκες κλεισμένες μέσα σε όλο αυτό και δεν μπορούν να διαφύγουν με έναν τρόπο. Έχει μια δική του σημειολογία, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Υπάρχουν πράγματα που σηματοδοτούν κάτι, σε κάνουν να προβληματίζεσαι. Έχεις και θέμα συζήτησης, που λέμε.

Κυρία Μανέ, μετά από είκοσι έξι χρόνια, σας φωνάζουν ακόμη…«Φλώρα»; Κι αν ναι, ανταποκρίνεστε στο άκουσμα;

Είναι ένα κομμάτι της πορείας μου πάρα πολύ αγαπημένο. Οπότε εννοείται ότι, αν με φωνάξουν «Φλώρα», θα γυρίσω.

Τώρα, στην επαρχία που πηγαίνουμε, έρχεται κόσμος και μου μιλάει και για τα «Εγκλήματα». Και το δέχομαι με πολλή αγάπη.

Η σειρά είναι πραγματικά πάρα πολύ σύγχρονη και γι’ αυτό παρακολουθείται ξανά, με κέφι και χαρά. Σημαίνει ότι κατέγραψε κάτι πολύ διαχρονικό και έχει μείνει πια σταθερή αξία, όπως οι παλιές καλές ελληνικές ταινίες.