Υρώ Λούπη στο TheOpinion: «Μιλάμε συνέχεια για τα αυτονόητα, δεν προχωράει μπροστά ο κόσμος»

Η συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης «Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου, σε διασκευή Ροδής Στεφανίδου και Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία, παρουσιάζεται στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.

«Το έργο “ακουμπάει” σε κάθε άνθρωπο. Θα το πάρει μαζί του, θα σκεφτεί και θα προβληματιστεί με αυτό. Ελπίζω να έρθει να το δει πολύς κόσμος», σχολιάζει η Υρώ Λούπη για τη θεατρική παραγωγή «Η αγάπη άργησε μια μέρα», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου.

Και πράγματι, η διαθεσιμότητα των εισιτηρίων εξαντλείται με ταχείς ρυθμούς.

«Είναι μία σημαντική παράσταση ακόμα και για τους γονείς· για το πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου και με τι αξίες τα γαλουχείς, ποιο είναι το αποτέλεσμα όταν “στραγγαλίζεις” μια προσωπικότητα, όταν τη “λιώνεις” κάτω από την αμείλικτη πατριαρχία που, δυστυχώς, υπάρχει και στις μέρες μας», συμπληρώνει η ηθοποιός στο TheOpinion.

Υρώ, ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά της παράστασής σας, «Η αγάπη άργησε μια μέρα», είναι το γεγονός ότι ξεκίνησε το «ταξίδι» της από την περιφέρεια…

Ακριβώς! Για εμάς, τους ηθοποιούς, αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Θέλουμε να ερχόμαστε σε επαφή με το κοινό και στην περιφέρεια, εκτός των μεγάλων πόλεων. 

Αυτή η σύμπραξη του ΚΘΒΕ με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης ήταν, πραγματικά, «μαγική». Εμείς, από μόνοι μας, δεν μπορούμε να διοργανώσουμε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι κάτι που οι φορείς πρέπει να κάνουν και, αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή, το έκαναν. 

Καταρχάς, οι άνθρωποι «διψούν» πολύ για καλές παραστάσεις και τον χειμώνα. Συνήθως, τους επισκεπτόμαστε το καλοκαίρι στο πλαίσιο μιας περιοδείας. Μας «αγκάλιασαν», είμαι τρομερά συγκινημένη με το κοινό αυτών των πόλεων, το οποίο σχεδόν «ανέπνεε» μαζί μας, γέμιζε μεγάλα θέατρα ξανά και ξανά, έκλαιγε στο τέλος της παράστασης. Μας στέλνουν, ακόμη, πολλά μηνύματα. 

Θεωρώ ότι, η Λιλή Ζωγράφου, είναι μία σπουδαία και σημαντική συγγραφέας. Αν και διανοούμενη, μέλημά της ήταν να μπορεί να διαβάσει ο απλός άνθρωπος το κείμενό της. Οι ηρωίδες και οι ιστορίες της «χτυπούν στη ραχοκοκαλιά» της ύπαρξης του κάθε θεατή και αυτός βρίσκει πολλά κοινά σημεία, ταυτίζεται με πολλά πράγματα. 

Οι ιστορίες της είναι βγαλμένες από τη δική μας ζωή, από τη ζωή όλων των ανθρώπων. Τα σπουδαία και μεγάλα έργα είναι φοβερά επίκαιρα και «μιλούν» στην ψυχή του θεατή, στο «εδώ και τώρα»· δεν είναι, δηλαδή, «μουσειακά» κομμάτια. 

Δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα, ως ανθρωπότητα, να σταματήσουμε να δίνουμε διαχρονική χροιά σε πλευρές της λογοτεχνίας και της ιστορίας. Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την πατριαρχία ή τις κοινωνικές συμβάσεις, που σκιαγραφούνται στο έργο, και να σου απαντήσω ότι ούτε τα έχω βιώσει ούτε τα έχω δει ή ακούσει, απλώς κάποτε τα διάβασα σε ένα πολύ ωραίο βιβλίο…

Πραγματικά, μας το εύχομαι! Αν και όλες οι ευχές μας, προς αυτήν την κατεύθυνση, νομίζω ότι «πέφτουν στο κενό». 

Κάθε μέρα έχουμε μια νέα γυναικοκτονία, κάθε μέρα έρχεται στην επιφάνεια και μια κακοποίηση. «Κλαίει», πια, η ψυχή μας! Μιλάμε συνέχεια για τα αυτονόητα και αυτό είναι τόσο εξουθενωτικό, δεν προχωράει μπροστά ο κόσμος. 

Η Λιλή Ζωγράφου κάνει μια διαδρομή για να καταλάβει τις ρίζες της πατριαρχίας· πώς φτάσαμε, όταν μιλάμε για τιμή, να εννοούμε μόνο την παρθενιά της γυναίκας και το πόσο κλειδαμπαρωμένη θα είναι, πώς η γυναίκα έγινε αντικείμενο κτήσης κάποιου άνδρα που όριζε το παρόν, το μέλλον και την αναπνοή της. Η ίδια είχε ως στόχο ζωής, αγωνιζόταν για τη χειραφέτηση της γυναίκας. 

Στη συγκεκριμένη παράσταση, ενσαρκώνεις δύο κεντρικούς ρόλους: της Ερατούς και του Τονίνο. Επομένως, αυτοί οι δύο χαρακτήρες δεν συναντώνται επί σκηνής.

Όχι, δεν συναντώνται. Η σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι, σύμφωνα με τη διασκευή που έχει κάνει μαζί με τη Ροδή Στεφανίδου, περιλαμβάνει πολλούς ρόλους. Κάποιες από εμάς, μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας, παίζουμε και ανδρικούς.

Μέλημά μας είναι να διηγηθούμε την ιστορία της Λιλής Ζωγράφου, όχι απλώς να παίξουμε ρόλους. Γι’ αυτό έχουμε διαλογικά, μονολογικά και αφηγηματικά μέρη, γιατί, πρωτίστως, μας ενδιαφέρει αυτή η ιστορία. 

Μόλις πρωτοήρθες σε επαφή με το έργο, μπήκες στον πειρασμό να ανατρέξεις στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά;

Όχι. Η παράσταση δεν έχει καμία σχέση με τη σειρά, είναι μία «σκληρή» παράσταση. Δεν κάνουμε κάποια «έκπτωση», δεν εξωραΐζουμε τίποτα, δεν υπάρχει καλλιέπεια στις υποκριτικές μας. 

Πρόκειται για μία άλλου τύπου «ματιά», προσπαθούμε να «πιάσουμε» τη Λιλή. Και αυτή η ιστορία είναι μία πολύ «σκληρή» ιστορία. 

Υρώ, η αγάπη στη δική σου ζωή ήρθε τη στιγμή που έπρεπε; 

Ποτέ δεν είχα ως στόχο να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, αυτό ήταν λυμένο μέσα μου. Από την άλλη, όμως, ήθελα μια καλή σχέση κι έναν σύντροφο ζωής. Δεν με ενδιέφερε να βαδίσω μοναχικά τον δρόμο μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι, νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη χαρά στο να μοιράζεσαι πράγματα. 

Δεν σου κρύβω ότι πέρασα κι εγώ μια περίοδο απελπισίας, ότι ποτέ δεν θα βρω αυτόν τον σύντροφο που θα ήθελα να έχω στη ζωή μου. Αλλά, τελικά, ήρθε και ήρθε για τα καλά, έστω κι αν άργησε…

Πληροφορίες

«Η αγάπη άργησε μια μέρα», της Λιλής Ζωγράφου

Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη – Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 & 21.00, Κυριακή στις 19.00

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Διάρκεια: 130 λεπτά

Περισσότερες πληροφορίες: ntng.gr

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 231 520 0200

Συντελεστές

Διασκευή – Δραματουργική επεξεργασία: Ροδή Στεφανίδου, Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνικά – Κοστούμια: Δανάη Πανά

Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου  

Βίντεο: Άντα Λιάκου 

Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης

Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

Κατασκευή σκηνικού: Νίκος Λαβαντσιώτης, Τάκης Συνδουκάς

Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

Διανομή

Υρώ Λούπη

Ιωάννα Παγιατάκη

Λίλιαν Παλάντζα

Πολυξένη Σπυροπούλου

Δανάη Σταματοπούλου

Άννη Τσολακίδου

Μαρία Χατζηιωαννίδου