Βασίλης Βασιλείου στο TheOpinion: «Το “Μαιευτήριο” μού αφύπνισε ένα μπεκετικό σύμπαν»

Ο ηθοποιός Βασίλης Βασιλείου, με αφορμή την παράσταση «Μαιευτήριο», μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

14 Οκτωβρίου 2024, 08:57 UPD: 14 Οκτωβρίου 2024, 14:19

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Το «Μαιευτήριο» του Θανάση Τριαρίδη, η νέα παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου Πρόταση σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή, κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Τ την Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου.

Το «νέο αίμα» ηθοποιών της Εταιρείας Θεάτρου Πρόταση δημιουργούν μία ακόμα «γέφυρα» θεατρικής γνωριμίας με τα κείμενα του Θανάση Τριαρίδη· κείμενα, που είναι «ελεύθερα» στο διαδίκτυο και διαθέσιμα, ώστε να «εμπλακεί» μαζί τους κάθε αναγνώστης.

Ο Βασίλης Βασιλείου είναι ένας από τους οκτώ πρωταγωνιστές του «Μαιευτηρίου» του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή. Μοιράζεται στο TheOpinion πτυχές από την εν γένει γνωριμία του με τον χώρο και τη συνεργασία του με την εν λόγω θεατρική ομάδα, το έργο καθώς και τον ίδιο τον συγγραφέα.

«Έκανα το τηλεοπτικό μου ντεμπούτο στη σειρά “Σέρρες”»

Κατάγομαι από την Κύπρο και τα τελευταία δέκα χρόνια ζω στη Θεσσαλονίκη. Ήρθα να σπουδάσω, έχω τελειώσει τη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά, και «ξέμεινα»· είμαι ερωτικός και οικονομικός «μετανάστης».

Με το θέατρο ασχολούμαι από την ηλικία των επτά. Η μητέρα μου ήταν γραμματέας στο Θέατρο Σκάλα, στη Λάρνακα, όπου και περνούσα πάρα πολλές ώρες. Έκανα το τηλεοπτικό μου ντεμπούτο στη σειρά «Σέρρες», σε δύο επεισόδια. Κάτι μικρό, αλλά πολύ «μαγικό».

Τον Στέλιο Βραχνή έχω την τύχη να τον γνωρίζω από τη σχολή. Ίσως είναι από τους λίγους ανθρώπους, ο οποίος έχει δει, σχεδόν, όλα όσα έχω κάνει. Κι εγώ, αντίστοιχα, προσπαθώ να τον παρακολουθώ. Κάπως έτσι προέκυψε η πρώτη μας συνεργασία, φέτος, στο «Μαιευτήριο».

«Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι το ίδιο άτομο»

Στο «Μαιευτήριο» υποδύομαι τον Ζ, τον τρίτο άντρα που μπαίνει στο έργο. Η δυσκολία του ρόλου έγκειται στο γεγονός ότι, το κοινό, έχει ήδη δει δύο άντρες που φέρουν, πάνω κάτω, τα ίδια πράγματα. Και καλούμαι να τα επαναφέρω σαν να «γεννιούνται» τώρα, σαν να τα βλέπει ο θεατής για πρώτη φορά.

Η αλήθεια είναι πως, σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, θα μπορούσαν να είναι το ίδιο άτομο. Σκηνικά, δεν μπορείς να φανταστείς αυτό που έχει σκεφτεί ο Στέλιος· είναι πολλά παράλληλα σύμπαντα μαζί. Φέρνει το έργο ακριβώς στο τώρα, σε μια εμπόλεμη ζώνη. Είναι επιλογή του καθενός σε τι είδους πόλεμο επιλέγει να «πολεμήσει» ή και όχι.

Το «Μαιευτήριο» μού αφύπνισε ένα μπεκετικό σύμπαν, το οποίο είχα ξεχάσει ότι αγαπούσα πολύ. Και λειτουργεί πολύ περίεργα καθώς εμείς οι ίδιοι, καθημερινά, μπαίνουμε σε μια τέτοια «φόρμα»· ρουτινιάζουμε, κάνουμε σχεδόν τα ίδια πράγματα, περιμένουμε μήπως και υπάρξει κάτι πολύ μικρό που θα μας «ξυπνήσει». Αλλά και να συμβεί αυτό, δεν είμαστε σίγουροι αν πραγματικά το θέλουμε. Το ίδιο θεωρώ πως συμβαίνει και στο «Μαιευτήριο».

«Μπορούμε να “βλέπουμε” λίγο πιο μακριά»

Πιστεύω ότι, ο Θανάσης Τριαρίδης, προσεγγίζει τα πράγματα με τα «μάτια» των νέων. Γι’ αυτό ασχολούμαστε τόσο με τα έργα του.

Για μας, αυτό το «αποτύπωμα» είναι πάρα πολύ σημαντικό· δηλαδή, τι κάνουμε τώρα στη ζωή μας και πού πάμε. Μέσα από το έργο του Θανάση Τριαρίδη, μπορούμε να «βλέπουμε» λίγο πιο μακριά.