Τιμολέων Τιραμόλας: Ο Κλόουν της προσφοράς και της αλληλεγγύης στο TheOpinion

Είναι η ιστορία ενός κλόουν, όχι απλώς κάποιου, αλλά εκείνου που την έκανε Τέχνη.

Συνέντευξη: Άλκηστις Σπυρέλλη

Είναι η ιστορία ενός οικονομολόγου που πότε δεν αναρωτήθηκε τι θα ήθελε βαθιά να κάνει στη ζωή του. Η απάντηση ήταν μπροστά του και έμελλε να γίνει τέχνη και επάγγελμα.

Ξεκινώντας από τα εφηβικά ασυμβίβαστα και προχωρώντας σε μια γεμάτη αντιφάσεις ενηλικίωση ακροβατώντας μεταξύ χιούμορ, πλάκας, γέλιου και ύπαρξης. Μιας καίριας πρόκλησης για ζωή και επιβίωση συνάμα, περασμένης μέσα από βιώματα που στέκουν στην ψυχή και αναζητούν διέξοδο, έκφραση, ανταπόκριση.

Μια «φάρσα»-κέρασμα σφινακίων, ως βοηθός σερβιτόρου στο ιστορικό Ντορε του Λευκού Πύργου, στάθηκε η αφορμή  για τη διέξοδο, για την αρχή της ιστορίας του Τίμου, του χαρακτηρισμένου πια στην καρδιά μικρών και μεγάλων Τιμολέοντα Τιραμόλα, για την παράσταση στη ζωή και στις στιγμές τους. Η παρουσία του στα «μεγάλα» καθενός τον σφράγισε και συνεχίζει, μέσα από τα καλέσματα αυτά, να ανεβαίνει στη σκηνή κι αυτή να τον κρατά εκεί γερά για να κάνει εμβληματικότερες, τις στιγμές χαράς και αγάπης των απλών καθημερινών συνανθρώπων.

Συνάντηση με πρόσωπα-κλειδιά, την κατάλληλη στιγμή μπορούν να αλλάξουν ή να μεταβάλλουν καθοριστικά τη ροή της προσωπικής ιστορίας καθενός…

Μια τέτοια, λοιπόν, ήταν η συνάντηση του Τίμου με τον εκπληκτικό παιδαγωγό, άνθρωπο της πόλης μας και των παιδιών της, Τάσο Γλαντζή που τον πρωτοκάλεσε στην παιδική πολιτεία ZOOP στο Φάληρο, τότε, για να αναλάβει την ψυχαγωγική απασχόληση των παιδιών το διάστημα της παραμονής τους στον χώρο.

Η αρχή είχε γίνει.

Η επιτυχημένη πορεία ως σήμερα είναι χαραγμένη, θαρρείς, στα πρόσωπα των παιδιών που τον αναγνωρίζουν πια από τη φωνή γιατί τον είχαν κοντά τους στις δικές τους στιγμές που εκείνος τις έκανε αξέχαστες.

Μπορείς μέσω αυτής της δουλειάς να αντιληφθείς τους χαρακτήρες των παιδιών; Είναι πράγματι αντικατοπτρισμός της οικογένειας αυτό που φέρουν;

Αντιλαμβάνεσαι τους χαρακτήρες σίγουρα. Σαφώς μπορεί, δεδομένης της ιδιαίτερης συνθήκης μέσα στην οποία συναντώ εγώ τα παιδιά, να γίνει λάθος, να παρεξηγήσω μια συμπεριφορά για παράδειγμα. Τα παιδιά εξάλλου έχουν διαφορετικές συμπεριφορές. Όχι πολλαπλά πρόσωπα αλλά διαφορετικές συμπεριφορές αναλόγως με τα περιβάλλοντα. Κάποιο παιδί που στο σπίτι δημιουργεί προβλήματα, στο σχολείο ή σε κάποιο άλλο περιβάλλον μπορεί να είναι άψογο. Ή ανάποδα, ένα παιδί που από φόβο μπορεί στο οικείο περιβάλλον να είναι τέλειο,  μπορεί να πηγαίνει κάπου αλλού, σε ένα παιδικό πάρτυ εν προκειμένω και να κάνει τα πάντα άνω κάτω γιατί απλούστατα το βλέπει ως διέξοδο ή /και γνωρίζει ότι οι γονείς το έχουν “παρκάρει” εκεί και ότι τώρα την ευθύνη την έχει άλλος, ξένος. Επομένως, όλο αυτό είναι σαφής αντανάκλαση του οικογενειακού περιβάλλοντος και τι αυτό πρεσβεύει. Υπάρχει, όμως, ξαναλέω και η πιθανότητα να πέφτουμε έξω σε μια εκτίμηση, λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης και του μικρού χρονικού διαστήματος που εγώ βλέπω το παιδί. Χωρίς να αναιρείται το κλίμα που μπορεί να εισπράτει κανείς, η ατμόσφαιρα, που λέμε, ενός χώρου! Ένα σπίτι στην Καλαμαριά ή στο Πανόραμα, για παράδειγμα, με ένα σπίτι στην Ευκαρπία έχουν τις διαφορές τους, με εμένα να είμαι πάντα λίγο πιο δοσμένος προς τα δυτικά, τα λαϊκά στρώματα, να αγαπώ λίγο περισσότερο εκείνα τα κοινά. Χωρίς να είναι ιδεοληψία αυτό. Είναι πραγματικά πολύ πιο εύκολα και αγαπητά κοινά και για εμένα η εξήγηση είναι απλή. Δεν έχουν ή δεν μπορούν να έχουν κάθε μέρα κλόουν! Όπως  ακριβώς συμβαίνει και με τα παιδιά της επαρχίας που αγαπούν κάθε στιγμή ιδιαίτερα, ξεχωριστά!

Πώς διαχειρίζεσαι, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζεις συμπεριφορές «χορτασμένων», ανικανοποίητων παιδιών; Είναι αυτό ένα ακόμη άγχος για εσένα στην προετοιμασία της παράστασης;

Παλαιότερα ναι, μπορεί να με άγχωνε μια τέτοια περίπτωση. Όσο, όμως περνούν τα χρόνια και η εμπειρία γίνεται μεγαλύτερη, ξέρω ότι θα πρέπει να καταβάλλω πολύ περισσότερη προσπάθεια και να ξοδέψω πολλή ενέργεια για να βγει η παράσταση και να μην αφήσω κενό για να βαρεθούν, να μην «κάνει κοιλιά» που λένε. Χρειάζεται να δημιουργήσεις μια παράσταση με τρομερές εναλλαγές, με συντομότερη πρόζα, ας πούμε, και περισσότερη μουσική και χορό, ώστε να υπάρχει εκτόνωση.

Για να σου δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό περάδειγμα, θα σου πω ότι χρειάζεται να έχουμε υπόψιν μας πώς λειτουργούν σε κάθε επόμενη γενιά οι ταινίες και οι σειρές κινουμένων σχεδίων. Σκέψου ότι άλλα πράγματα κέντριζαν το ενδιαφέρον των παιδιών παλαιότερα και άλλα πρέπει να γίνουν για να το κεντρίσουν τώρα. Ειναι ζήτημα προσλαβανουσών παραστάσεων κάθε εποχής. Έτσι, λοιπόν κι εμείς που κάνουμε αυτήν την δουλειά πρέπει να προσαρμόζουμε τον τρόπο και τα αστεία μας στις επιταγές κάθε εποχής και μάλιστα απευθυνόμενοι στα παιδιά που είναι πράγματι οι χαρακτηριστικότεροι εκπρόσωποι κάθε γενιά και των αντιλήψεών της.

Θεωρείς ότι τα παιδιά «φαίνονται» πιο έντονα πάνω στην τρέλα της γιορτής, ξεδιπλώνουν πραγματικά τα συναισθήματα και τις προσωπικότητές τους πιο εύκολα και πιο έντονα σε συνθήκες ελευθερίας και ξεφαντώματος;

Εγώ γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δε θα δω ένα παιδί εντός των ορίων του. Έχω τη δυνατότητα μέσω της δουλείας μου να δω μόνο τη μία πλευρά, το ξεφάντωμα δηλαδή. Έτσι, δεν μπορώ να έχω μέτρο σύγκρισης. Οπότε, σαφέστατα μπορεί και να κάνω λάθος.

Από την άλλη, γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν δύο τύποι παιδιών, το παιδί «πρωταγωνιστής» και το συνεσταλμένο παιδί, μιλώντας για τους δύο τύπους προσωπικοτήτων που προβάλλουν πιο έντονα την ώρα της εκδήλωσης, Μαζί με τις πιο ήπιες, ενδιάμεσες προσωπικότητες δημιουργούν το σύνολο του δικού μου κοινού. Σε αυτό το σημείο έρχεται το σχόλιό μου για τους γονείς που συνήθως νιώθουν ότι πρέπει να πιέσουν το παιδί να διασκεδάσει όπως εκείνοι φαντάζονται καλύτερα τον τρόπο διασκέδασης με έναν κλόουν, μη σεβόμενοι τις διαφορετικές προσωπικότητες και την ανάγκη του παιδιού τους κάθε στιγμή. Έτσι μπορεί να σπρώξουν στη σκηνή να χορέψει το συνεσταλμένο παιδί ή να κάνουν παρατήρηση σε ένα παιδί που το διασκεδάζει μπροστά μπροστά με την ψυχή του ως παιδί “πρωταγωνιστής”. Όλα αυτά είναι όσα καλούμαστε εμείς να διαχειριστούμε σε ένα κάλεσμα, σε μια εκδήλωση και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε σε όλους ότι κάθε άνθρωπος περνάει καλά με τον δικό του τρόπο και αυτό ακριβώς είναι που οφείλουμε να σεβόμαστε. Αν θέλει να καθίσει πίσω πίσω, ακόμη και ως οικοδεσπότης, να του επιτρέψουμε να καθίσει πίσω πίσω και σιγά σιγά να του δώσουμε το χρόνο της εξοικείωσης με την δημιουργημένη από εμάς ατμόσφαιρα. Και αντίστροφα, σε ένα παιδί “πρωταγωνιστή” να δείξουμε ότι όλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να εξελίσσονται βάζοντας στο επίκεντρο ένα μόνο άτομο, απλώς επειδή είναι ο οικοδεσπότης. Δε θα τον σηκώνουμε πάντα πρώτο για νούμερο, ας πούμε, όπως ίσως θα περίμενε, αλλά θα μοιράζουμε τον χρόνο κάνοντας και τους υπόλοιπους να αισθανθούν μέρος της εκδήλωσης. Εξάλλου, ας μην ξεχνούμε ότι ένας κλόουν του Θεάτρου και της πρόζας βασίζει πολύ τα νούμερά του στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Πρέπει, λοιπόν, να επιδιώκουμε να μη λειτουργούμε με τα αναμενώμενα, αυτή θα είναι η επιτυχία κάθε ξεχωριστής παράστασης, η ΕΚΠΛΗΞΗ!

Σε αυτή την κοινωνική συγκυρία, με τη δεδομένη περιρpέουσα ατμόσφαιρα, θεωρείς ότι η ψυχαγωγία είναι πολυτέλεια ή μια έντονη ανάγκη των ανθρώπων, μια διέξοδος από τη σκληρότητα, στην οποία οφείλουμε να υπακούμε; 

Κοίταξε, θα σου απαντήσω ότι για τη δουλειά μου και τη διαφήμισή της χρησιμοποιώ πολύ τα κοινωνικά δίκτυα, στη ζωή μου και μάλιστα είμαι από αυτούς που έχουν το μικρόβιο του κοινωνικού πολιτικού σχολίου, δεν μπορώ να μένω αμέτοχος, ειδικά αυτόν, τον τελευταίο αρκετό καιρό αισθάνομαι πολύ περίεργα να προβάλλω τη δουλειά μου, να μιλώ για χαρές, γέλια και κλόουν τη στιγμή που ο κόσμος γύρω καίγεται και πνίγεται. Αυτομάτως έρχεται στο μυαλό μου αυτό που είχα διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν και νομίζω απαντά εύγλωττα στο ερώτημα αυτό, ότι στις απεγνωσμένες ημέρες της Κατοχής, τα Θέατρα λειτουργούσαν κι ήταν για όσους το μπορούσαν μια κάποια διέξοδος!Υπήρχε Θέατρο!

Επίσης, να σου πω ότι όσο το κοινό μου είναι τα παιδιά, εγώ θα είμαι εδώ γι’ αυτά, γιατί δεν έχουν και ΔΕ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχουν τις προσλαμβάνουσες των ενηλίκων, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να τα κρατούμε κλεισμένα σε “γυάλινο κόσμο”. Πρέπει, όμως, θεωρώ να προστατεύονται, ειδικά από τις ειδήσεις. Επομένως, μιλώντας για παιδιά, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε και που εισπράττω ότι το έχουν απόλυτη ανάγκη!

Ακόμη κι αν μιλάμε για τους μεγάλους, όμως, και για εκεινους εγώ θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη και μάλιστα μεγάλη για κάτι που θα φέρει, έστω για λίγο, την αποφυγή της πραγματικότητας. Να πας, για παράδειγμα να δεις μια καλοστημένη Επιθεώρηση ή να πας να δεις τον Αλκίνοο να σου λέει “Ερχομαι απ’ τη λάσπη και τα χαλάσματα”! Απόλυτη ΑΝΑΓΚΗ!!!

Μου δίνεις πολύ ωραία πάσα… 

Μια κοινωνία δίχως αλληλλεγγύη και ενσυναίσθηση είναι μια χαμένη κοινωνία! Εφόσον μιλούμε για παιδιά, η αφετηρία είναι εκείνα, τι ενήλικες μπορεί να δημιουργήσει; (Έχουμε στα χέρια μας την επόμενη γενιά!!!)

Βαρύ και πολυσύνθετο το ερώτημα!

Αν θεωρήσουμε ότι για εμάς τους ενήλικες της γενιάς αυτής κάπου χάθηκε το πράγμα, αν και δεν πιστεύω ότι χάθηκε τελείως! Κάπου ολισθαίνει και οπισθοδρομεί αλλά πάντα κάπου φτάνει!

Είμαι άνθρωπος της Ελπίδας και πιστεύω ότι με πολλή δουλειά, ίσως, κάτι θα περισώσουμε.

Θέλω να σου πω, ωστόσο, ότι πάντοτε με απασχολεί πώς μια κοινωνία έφτασε σε ένα τέλμα και μέσα στον χρόνο, ποιες ήταν εκείνες οι λειτουργίες που την οδήγησαν σ’ αυτό κι αν τελικά πάμε μπροστά ή πάρα πολύ πίσω! Αν μιλήσουμε για την ελληνική κοινωνία, ξέρουμε ότι πρόκειται για μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, αιώνες πίσω αν το δούμε, που απλώς παλεύει να κατακτήσει κάποια από τα αυτονόητα(την ψήφο των γυναικών, την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά κλπ.) Είναι αυτό μια πρόοδος; Σαφώς είναι!

Η υιοθεσία για τα ομόφυλλα ζευγάρια;(που ξεσηκώνει διαρκώς τόσες αντιδράσεις από πολλές πλευρές!) Σαφώς ΔΕΝ είναι!

Θέλω να πω ότι πηγαίνουμε διαρκώς ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω, με αποκορύφωμα την τελευταία 15ετία που εγώ θεωρώ ότι έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω, σε πολλά ζητήματα. Πήγαν να γίνουν πράγματα και ήταν σαν η κοινωνία μας να μην τα άντεξε, σαν να επιζητούσε την οπισθοδρόμηση. Φυσικά οι απανωτές κρίσεις(οικονομική, υγειονομική κλπ.) εννοείται ότι δεν βοήθησαν καθόλου για το αντίθετο! Σε πάρα πολλά επίπεδα, όλα αυτά κατάφεραν να “αλώσουν” την κοινωνία, να τη σκοτεινιάσουν, σχεδόν ολοκληρωτικά. Δε μιλάμε για πολιτικές κατευθύνσεις τώρα. Εδώ έχουν αλωθεί συνειδήσεις! Έχουμε φτάσει σε σημείο να μη μπορούμε πλέον να ιεραρχήσουμε τα σημαντικά! Εννοώ ότι εδώ ο κόσμος κάιγεται, πνίγεται, βουλιάζει κι οι άλλοι αντί να είναι στους δρόμους για όλα αυτά, είναι για τις καινούριες ταυτότητες. ΌΛΟ ΛΑΘΟΣ δηλαδή!!!

Εσύ, από το δικό σου μικρό μέρος, μέσω των παραστάσεων και του δικού σου λόγου σε αυτές (τη φιλοσοφία ενός αστείου) πιστεύεις ότι κάτι μπορείς να μάθεις στα παιδιά, να αλλάξεις ίσως λιγάκι μια λαθεμένη αντίληψη, μια λάθος στάση απέναντι στα πράγματα;

Είμαι άνθρωπος που, όπως σου είπα, δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος. Παίρνω θέση και αυτό αναπόφευκτα «κοστίζει», γιατί σε χαρακτηρίζει. Έτσι, υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν για όσα πρεσβεύω και άλλοι που το εκτιμούν και ακολουθούν εμένα και τη δουλεία μου. Αυτό ισχύει!

Τώρα, όμως, για να σου πω ότι μέσα στο 2ωρο μιας δικής μου παράστασης μπορώ να διαμορφώσω συνειδήσεις, δεν μπορώ, είναι πολύ δύσκολο! Το σίγουρο είναι ότι κάθε παράσταση και συγκεκριμένα οι δικές μου, μπορούν να πάνε προς κάποια κατεύθυνση, αναλόγως και με το τι μπορεί απροσδόκητα να προκύψει ως ανάκγη εκείνη τη στιγμή. Θεωρώ, και το ακολουθώ στις παραστάσεις μου, μία ατάκα, για παράδειγμα, να δημιουργήσει έναν σπόρο που θα φυτευτεί στα παιδικά μυαλά και θα ανθίσει έτσι. Όμως, δε θα το μάθούμε πραγματικά ποτέ! Η επιμονή μου, μέσα από το χιούμορ ή τα σχόλια να θίγω καταστάσεις ή να βάζω ερωτήματα υπάρχει και πλέον(ύστερα από αρκετή ψυχανάλυση!)έχω καταλήξει ότι δε γίνεται, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, διότι όλα αυτό είναι μια εσωτερική δική μου ανάγκη. Δε θέλω, όμως, σε καμία περίπτωση, να τρέφω αυταπάτες ότι εγώ μέσα από μια παράσταση θα αλλάξω τον κόσμο!

Θα δώσει αυτήν την απάντηση με γέλια αυτοσαρκασμού και ταπεινότητας, ενός ανθρώπου που πατά γερά στα πόδια του και διαθέτει τη γνώση των περιορισμών και των δυνατοτήτων της δουλειάς του. Για να συνεχίσει, με τα πάντοτε ωραία και πολύ αντιπροσωπευτικά, βιωματικά παραδείγματά του…

Είναι ένα περιστατικό που μου αρέσει πολύ να το διηγούμαι…

Πριν χρόνια δούλευα στο Καλαμίτσι, στο κάμπινγκ όπου είχα την απογευματινή ελεύθερη απασχόληση των παιδιών για ένα τρίωρο και συνήθως ακολουθούσε βραδινή ταινία. Ήταν κάτι  μεταξύ κατασκήνωσης και παιδότοπου, με μία θεματική κάθε μέρα. Τα παιδιά τρελαίνονταν, το γούσταραν πάρα πολύ και οι γονείς, όπως καταλαβαίνεις, με λάτρευαν γιατί ήμουν για εκείνες τις ώρες το αποκούμπι και η χαλάρωσή τους μαζί!

Μια μέρα έρχεται ένα κορίτσι στην απασχόληση που φορούσε εξωστοματικό μηχάνημα, σιδεράκια και μου λέει, -«Εγώ δεν μπορώ να παίξω από σήμερα γιατί έχω αυτό» και μου το δείχνει πολύ στενοχωρημένη (λες κι εμείς θα παίζαμε μποξ, ας πούμε!) και της απαντώ εντελώς αυθόρμητα -«Ε έλα μ’ αυτό!» και φεύγω.

Το κορίτσι ήρθε κανονικά στη βραδιά μας! Την επόμενη χρονιά, βρίσκομαι στο ίδιο κάμπινγκ και κάνω μια βόλτα. Στη βόλτα μου περνάω έξω από τη σκηνή της οικογένειας, τους χαιρετώ και με πολύ μεγάλη χαρά με προσκαλούν οι άνθρωποι για έναν καφέ επί τόπου. Μου εξομολογήθηκαν στο καφέ εκείνο ότι η περσινή μου αντίδραση και η συμπερίληψη του παιδιού στη δράση εκείνης της βραδιάς ήταν η αιτία να αποβάλλει το παιδί τους φόβους της αποδοχής από συνομήλικους, φίλους και συμμαθητές για τα καινούρια σιδεράκια. Κύλησε όλη η σχολική της χρονιά πολύ ομαλά και το επόμενο καλοκαίρι, φύλαγαν την ατάκα μου, για να μου πουν -«Α ρε Τίμο, μας έσωσες μ’ εκεινη την αντίδρασή σου πέρσι!» Μέχρι τότε, το παιδί ήταν αποκλεισμένο, δεν πήγαινε πουθενα και συμμετείχε σε ελάχιστα πράγματα.  Με την αντιμετώπιση, όμως, εκείνη λύθηκαν όλα στο μυαλουδάκι του.

Θέλω να πω, ότι κάτι τόσο αυτονόητο, που δεν το θυμάσαι καν την επομένη, μπορεί να είναι απολύτως λυτρωτικό για την ψυχή ενός ανθρώπου. Και σε χαροποιεί αυτό, σε συγκινεί!

Να το δούμε και λίγο αντίστροφα; Εσύ διδάσκεσαι από τα παιδιά;

Θα έπρεπε και νομίζω ναι!

Είμαι σε θέση να πω ότι αυτό συμβαίνει πολλές φορές και όσο κι αν ακούγεται κλισέ είναι όλα αυτά που μπορείς να μάθεις από μια “παρθένα προσωπικότητα”, από ένα υγιέστερο, σίγουρα, από εσένα χαρακτήρα.  Μία δική μας παράσταση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια έντονη alert κατάσταση, μια και μιλάμε για one man show συνήθως, επομένως μια δύσκολη συνθήκη στην οποία δεν μπορείς να είσαι θεατής, ώστε να έχεις την ευκολία να αντιληφθείς οπωσδήποτε μια αντίδραση ή μια ατάκα παιδιού η οποία μπορεί να είναι συγκλονιστική τη στιγμή που λέγεται.

Αυτά, όμως, που μου μένουν και συνήθως επιλέγω να τα μοιράζομαι στα social media είναι οι ωραίες ατάκες και τα πετυχημένα αστεία των παιδιών που σε μεγάλο βαθμό φανερώνουν πολλές φορές την οξυμένη αντιληπτική ικανότητα και τα αντανακλαστικά τους.

Μην ξεχνάς ότι για να μπορέσεις να δώσεις κάτι στον άλλον πρέπει να έχεις εισπράξει, μιλώντας πάντοτε για συναισθήματα και γι’ αυτό για μια αυθόρμητη αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται συνήθως με τα παιδιά! Θέλω να σου πω, δε, ότι η αγάπη των παιδιών και η αποδοχή εκφράζεται πολύ έντονα και άμεσα. Αυτό που περιγράφει ένας νηπιαγωγός ή ένας δάσκαλος στο τέλος της χρονιάς, εγώ το εισπράττω και το ζω πολύ με τα παιδιά, μια μεγάλη αγκαλιά για ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, από έναν άνθρωπο, ένα παιδί που σε γνωρίζει ελάχιστα. Είναι σπουδαίο πράγμα!

Η απόλυτη επιβράβευση, βέβαια, είναι όταν σου λένε,- “Είσαι πολύ αστείος κλόουν”! Με αυτό ξέρεις ότι κάτι έχει πάει καλά και είναι η δύναμή σου για τη συνέχεια.

Το κομμάτι της κοινωνικής προσφοράς και οι δράσεις αλληλεγγύης σε χαρακτηρίζουν. Μίλησέ μου λίγο για την πλευρά αυτή. Είναι ο ανθρωπισμός που μετράει έναντι όλων των υπολοίπων στη ζωή; 

Εντάξει, δεν μπορώ να σου πω ψέματα. Είναι αυτονόητο για ‘μένα όλο αυτό, όπως και το να είμαι μέσα σε αυτό. Να είμαι κομμάτι του. Νιώθω ότι το ζήτημα της αλληλλεγγύης είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ζωής μου και αυτό που εν πολλοίς με έχει καθορίσει.

Πάντα μέσα στο δικό μου το μυαλό υπάρχει πρώτα και πριν απ’ όλα ο Άνθρωπος κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο!

Του θυμίζω τις δράσεις και το τρέξιμο του ’15 για τη βοήθεια και τη φιλοξενία προσφύγων, λέγοντας ότι οι περισσότεροι το είχαν ως ακατανόητο και πάρα πολύ δύσκολο τότε, για να συμφωνήσουμε τελικά, γυρίζοντας λίγο πίσω τον χρόνο σ’ εκείνες τις τραγικές ημέρες, ότι για όσους συμμετείχαν ενεργά και το έζησαν από μέσα ήταν κάτι παραπάνω από εύκολο.

Ήταν μια διαδικασία προσφοράς και αυτολύτρωσης ταυτόχρονα, θα επισημάνει, με εικόνες και παραστάσεις που μένουν ως σήμερα χαραγμένες στην ψυχή.

Το ίδιο και με το  διήμερο παιδικό Φεστιβαλάκι της περασμένης άνοιξης για ιερό σκοπό που γνώριζε καλά ο ίδιος και οργάνωσε με χαρακτηριστικό μεράκι μαζί με εθελοντές γονείς και παιδαγωγούς, εμπνέοντας και κάνοντας όλους να το ζήσουν σαν ένα πραγματικό παιδικό event που ξεσήκωσε για δύο ημέρες την πόλη.

Έτσι…

Είναι ο Τίμος των λίγων και ο Τιμολέων Τιραμόλας των πολλών που πολύ ευχαρίστως χαρίζεται στα μάτια των παιδιών που τον περιμένουν με λαχτάρα και πληρώνεται από τους μεγάλους για το δόσιμο της ψυχής του που δεν το τσιγκουνεύεται διόλου.

Αυτή είναι η ζωή και η δουλειά του και το ένα δε γίνεται χωρίς το άλλο για έναν επιτυχημένο και ευτυχισμένο Άνθρωπο.

* Θα μοιραστεί τα ωραία της σκέψης και της δουλειάς του με τον κόσμο που ενδιαφέρεται να το ζήσει από μέσα, στο βιωματικό Σεμινάριο υπό τον τίτλο: “Η Τέχνη του κλόουν για όλους” που οργανώνει μαζί με τον Ισπανό Δάσκαλό του, εξαίρετο Παιδαγωγό και Καθηγητή Θεάτρου Δρόμου και Κουκλοθεάτρου, Koldo Vio.

Χώρος σεμιναρίου: “Οικόπολις-μια παράλληλη πόλη”, Πτολεμαίων 29Α.