Θέμης Θεοχάρογλου στο TheOpinion: «Η Holly Grace είναι το alter ego μου»

Ο Θέμης Θεοχάρογλου σκηνοθετεί την «Πράγα» του Javier de Dios και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

14 Δεκεμβρίου 2023, 08:32 UPD: 14 Ιανουαρίου 2024, 22:57

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Η «Πράγα» του Javier de Dios, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία Θέμη Θεοχάρογλου, επιστρέφει στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από την Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου.

Ο Θέμης Θεοχάρογλου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και η Drag καλλιτέχνις Holly Grace.

Κι αν φαντάζει, εξαρχής, κάπως περίπλοκο όλο αυτό, δεν είναι. Ο ίδιος έχει καταφέρει να διαχωρίσει τους «ρόλους», δείχνοντας την αφοσίωση που αρμόζει στον καθένα ξεχωριστά…καθώς θέλει όλα τα πράγματα να βρίσκονται σε μια τάξη γύρω του!

Για δεύτερη συνεχή χρονιά, λοιπόν, ο Θέμης Θεοχάρογλου ετοιμάζεται να αφήσει το σκηνοθετικό του αποτύπωμα στη Θεσσαλονίκη, μέσω του θεατρικού έργου «Πράγα» του Javier de Dios· μια τρυφερή κωμωδία αποκαλύψεων για τη γονεϊκότητα, τις μνήμες, τη συντροφικότητα, τον χρόνο που αφήνει τα σημάδια του, τη μοναξιά, το «φως» και τα «σκοτάδια» που μας συντροφεύουν.

Πριν ξεκινήσουμε, θέλω να ξεκαθαρίσουμε κάτι για τα περί σκηνοθεσίας: μιλάω με τον Θέμη Θεοχάρογλου ή με τη Holly Grace;

Μιλάς με τον Θέμη Θεοχάρογλου.

Ο οποίος είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός;

Προς το παρόν, τουλάχιστον. Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.

Τα «ενεργά» μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη ήταν από το 2006 μέχρι το 2013, όπου έφυγα για Λονδίνο. Την αγαπάω τη Θεσσαλονίκη, μου αρέσει να επιστρέφω.

Επιστρέφεις για δεύτερη χρονιά… Και από την «Πράγα» του Javier de Dios, μας μεταφέρεις στη Θεσσαλονίκη του Θέμη Θεοχάρογλου. Τι συμβαίνει στην παράσταση αυτήν;

Το έργο μας διαπραγματεύεται πάρα πολλά πράγματα: τη φιλία, την αγάπη, τη γονεϊκότητα, τη συνύπαρξη των ανθρώπων γενικότερα.

Ένα ομόφυλο ζευγάρι ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι μαζί δεκαπέντε χρόνια, δεν έχουν επισημοποιήσει τη σχέση τους μέσα από κάποια τελετή ως είθισται, συνήθως, στα ετεροκανονικά ζευγάρια.

Ο Χάρης και ο Μπένι περιμένουν τη φίλη τους τη Σουζάνα, που έχουν να τη δουν πάρα πολύ καιρό, για να δειπνήσουν όλοι μαζί και να έχουν μια όμορφη κι ευχάριστη βραδιά. Η Σουζάνα, όμως, φέρει ένα μυστικό∙ ένα κοινό μυστικό με τον Μπένι κι έρχεται, στην ουσία, για να το αποκαλύψουν στον Χάρη. Η Σουζάνα και ο Μπένι έχουν συζητήσει, πολύ σοβαρά, το ενδεχόμενο να κάνουν ένα παιδί μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. Ένα παιδί, το οποίο θα μεγάλωναν και οι τρεις ως μία οικογένεια.

Θέτεις ζητήματα που αποτελούν ταμπού για πολλούς, που δεν μπορούν να συμβαδίσουν.

Για ‘μένα, το ταμπού βρίσκεται σε λίγο μεγαλύτερη «ομπρέλα». Διότι δεν είναι ταμπού μόνον η τεκνοθεσία, η γονεϊκότητα στα ομόφυλα ζευγάρια… Αλλά ακόμη δυστυχώς, για μια γυναίκα, εάν θέλει να κάνει ένα παιδί μόνη της ως μονογονεϊκή οικογένεια, υπάρχει αυτό το στερεότυπο στην ελληνική κοινωνία.

Θα υποθέσεις πράγματα τα οποία είναι κομμάτι ενός εντελώς συντηρητικού τρόπου σκέψης που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, αλλά οι καταστάσεις αλλάζουν. Οι οικογένειες αλλάζουν μορφή.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι το όλο concept του στησίματος του σκηνικού…

Η σκέψη μας, με τη συνεργάτιδά μου τη Νεφέλη Μυρτίδη, η οποία «υπογράφει» και το σκηνικό και τα κοστούμια, ξεκίνησε από τον ίδιο τον χώρο. Το έργο μάς τοποθετεί σε ένα σπίτι και ο ίδιος ο χώρος είναι κάτι σαν σπίτι· θα μπορούσε, δηλαδή, το Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών να είναι ένα διαμέρισμα. Θα μπορούσε να είναι ένα loft. Οπότε, με αφορμή αυτό, θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα σπίτι στο οποίο, ο κάθε θεατής που μπαίνει σε αυτό, να νιώθει την οικειότητα του χώρου. Να νιώθει ότι μπαίνει σε έναν χώρο που δεν είναι θέατρο.

Σκεφτήκαμε να βάλουμε τη διάταξη των θέσεων κυκλικά, ώστε οι θεατές να περικυκλώνουν τους ηθοποιούς και όλη τη δράση. Κι η δράση συμβαίνει όχι μόνον στο κέντρο, αλλά κι έξω από αυτό· υπάρχει ένας χώρος που είναι η κουζίνα, από όπου ακούγονται κάποια πράγματα κι από ‘κει. Κάπως θέλαμε να δώσουμε την αίσθηση ενός σπιτιού.

Ως προς το κομμάτι της σκηνοθεσίας, θέλησα να βάλω και κάτι «δικό» μου μέσα σε αυτήν την παράσταση. Πράγμα που σημαίνει, επειδή είμαι λάτρης του ραδιοφώνου και των λουλουδιών, πρόσθεσα το ραδιόφωνο το οποίο δεν υπάρχει στο αρχικό κείμενο και το οποίο, μάλιστα, εξυπηρετεί στο πώς εισέρχεται ο έξω κόσμος μέσα σε αυτό το δωμάτιο· μέσω του ραδιοφώνου και μιας εκπομπής που κάνουν δύο περσόνες, η Φαβέλα και ο κύριος Ντακ. Η Φαβέλα είμαι εγώ, έβαλα και μια πινελιά της Holly Grace μέσα σε όλο αυτό. Και ο κύριος Ντακ είναι ο Σπύρος ο Παρασκευάκος, που έχει γράψει τη μουσική της παράστασης.

Τα λουλούδια -έχω τρέλα με τα λουλούδια- είναι μέσα σε ένα πλαίσιο του ότι θέλαμε να δημιουργήσουμε την παράσταση από υλικά τα οποία έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί στο θέατρο. Δηλαδή, δεν θέλαμε να αγοράσουμε καινούρια υλικά. Είμαστε πολύ υπέρ του πώς μια παράσταση μπορεί να δημιουργήσει, να αφήσει το στίγμα της, αλλά να μην αφήσει τα σκουπίδια της πίσω.

Είμαστε υπέρ της ανακύκλωσης των προϊόντων. Χρησιμοποιούμε, για παράδειγμα, για τραπεζάκια μέσα στον χώρο κάτι βότσαλα, από μια παράσταση που είχε κάνει τη σκηνογραφία ο Άγγελος ο Μέντης· τιμούμε αυτό που βρήκαμε για να το μεταμορφώσουμε και να παρουσιάσουμε κάτι άλλο. Και το κομμάτι της φύσης, μέσα σε αυτόν τον χώρο, είναι κάτι το οποίο μπορεί να υπάρξει ως σκηνικό, αλλά μπορεί να μείνει μετά και να ομορφύνει το θέατρο. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπως είναι κι αυτοί οι άνθρωποι. Οι χαρακτήρες μας.

Πολλά συν από ‘μένα, για όσα μου είπες μόλις! Μέσα σε όλα αυτά, όμως, μου αποκάλυψες ότι θα ακούσουμε και τη Holly Grace…

Η Φαβέλα και ο κύριος Ντακ είναι οι περσόνες μας· ακούμε τον σκηνοθέτη και τον μουσικό, με μία «μάσκα».

Δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να τη συστήσεις για όσους δεν τη γνωρίζουν; Γιατί είσαι και αυτό.

Είμαι ένας χαρακτήρας που μ’ αρέσει να ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Αλλά, μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι τα πάρα πολλά πράγματα, κάπως, δεν τα προλαβαίνεις. Οπότε, επειδή είμαι Αιγόκερως με ωροσκόπο Παρθένο και μ’ αρέσει η τάξη και τα «τετράγωνα», θέλω να ταξινομώ κάποια πράγματα.

Κατ’ επέκταση, λοιπόν, ως Θέμης μου αρέσει να είμαι ηθοποιός. Μου αρέσει πάρα πολύ η σκηνοθεσία. Αλλά έχω κι ένα άλλο κομμάτι που με εκφράζει, που είναι η μουσική. Γράφω και τραγουδάω. Όταν ξεκίνησε η Holly, πριν από επτά ή οχτώ χρόνια, προοριζόταν εξαρχής να πιάσει όλο το κομμάτι της μουσικής. Η Holly Grace είναι μια Drag τραγουδίστρια η οποία υπάρχει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα κυρίως, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Παράγει μουσική και είναι το alter ego μου· δηλαδή, είναι αυτή που κάνει κάποια πράγματα που εγώ δεν έχω χρόνο να κάνω.

Και την οποία «πήρε το μάτι μου» σχετικά πρόσφατα, στα Mad Video Music Awards, στο πλάι της Έλενας Παπαρίζου.

Ναι ναι. Είχα την τιμή και τη χαρά να μου προτείνει η ίδια η Έλενα Παπαρίζου αυτήν τη συνεργασία. Μου αρέσει πάρα πολύ ως καλλιτέχνις, είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Όταν μου έγινε αυτήν η πρόταση, ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για ένα βήμα μιας συμπερίληψης που, δυστυχώς, δεν το βλέπουμε στη μουσική βιομηχανία. Βλέπουμε πολύ έντονα στην ελληνική μουσική βιομηχανία την τάση από μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες να θέλουν να φτιάξουν pop stars οι οποίες στηρίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αλλά δεν βλέπουμε ΛΟΑΤΚΙ άτομα μπροστά, με δισκογραφία.

Εγώ, πάντως, σου το «δίνω», γιατί τα καταφέρνεις.

Το παλεύω, δεν το βάζω κάτω. Το παλεύω και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που με πιστεύουν και μου δίνουν τις ευκαιρίες.

Κι αυτό είναι το υπέροχο· να βλέπεις ότι, όπως και να είναι το σύστημα, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σε πιστεύουν. Θα σου δίνουν τις ευκαιρίες κι εσύ, από ‘κει και πέρα, τις αξιοποιείς όσο πιο καλά μπορείς.

Ειλικρινά, πώς το κάνεις αυτό; Και το ρωτάω ως γυναίκα, που με το ζόρι θέλω να βάλω μια μάσκαρα. Η δική σου προετοιμασία θα είναι πολύωρη…

Ναι, είναι πολλές ώρες. Με τα χρόνια κάπως μειώνεται αυτό.

Συμμετέχω σε μια παράσταση κάτω στην Αθήνα, στον «Scrooge & Ghosts and Rock ‘n’ Roll» σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη, στην οποία ξεκινάω ως Θέμης και στη μέση γίνομαι Holly. Και για αυτήν τη μετάβαση, έχω ένα τέταρτο.

Οπότε, εκπαιδεύομαι για να γίνεται πιο γρήγορα. Αλλά, νομίζω, πως έχει να κάνει με τον θαυμασμό μου στις γυναίκες. Είμαι παιδί χωρισμένων γονέων, μεγάλωσα με τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Στο περιβάλλον μου υπήρχαν, κυρίως, γυναίκες. Θαυμάζω και λατρεύω τις γυναίκες.

Την περίοδο που είχα πάει στο Λονδίνο, αισθανόμουν αρκετά μόνος και μου έλειπε πάρα πολύ η παρουσία της μητέρας μου. Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτήν την περσόνα, διότι, όταν γίνομαι Holly και κοιτάζομαι στον καθρέφτη, είμαι πολύ ίδιος με τη μητέρα μου. Νιώθω απίστευτη οικειότητα με αυτήν την περσόνα.

Πολύ τρυφερό αυτό που λες… Οπότε ως Θέμη σε συναντάμε στην «Πράγα». Μετά η δουλειά κάπως «μοιράζεται». Ως Holly Grace;

Ως Holly Grace ήμουν στο Shamone, για έξι χρόνια. Αλλά φέτος το καλοκαίρι αποφάσισα ότι αυτός ο κύκλος έχει κλείσει για ‘μένα και παραιτήθηκα από ‘κεί. Και τώρα είμαι σε μια διαδικασία που δημιουργώ τη μουσική μου· είμαι στο στούντιο, φτιάχνω μουσική, κάνω μια προετοιμασία και σιγά σιγά, από Γενάρη, θα αφοσιωθώ στη Holly με τη μουσική της.

Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Ήμουν έξι χρόνια σερί, κάθε Παρασκευή ή Σάββατο, σε ένα μαγαζί. Βρέξει χιονίσει. Στην Αθήνα, όταν έπαιζα στο παιδικό του Εθνικού που τις Κυριακές είχε διπλή παράσταση από το πρωί, σκέψου ότι είχα συνεννοηθεί με το θέατρο, με το που τελειώσω το show μου, να πηγαίνω και να κοιμάμαι στο καμαρίνι για να με ξυπνήσουν να παίξω.

Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Κι εμένα μου αρέσει πάρα πολύ η σχέση που υπάρχει με το κοινό. Είναι άλλη η σχέση που έχει η Holly με το κοινό της, άλλη η σχέση που έχω εγώ με το κοινό μου ως ηθοποιός κι άλλη ως σκηνοθέτης. Με προσλαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο, γιατί κι εγώ προβάλλω διαφορετικές μου πλευρές στην ουσία.

Και πολύ σημαντικό ότι τα έχεις ξεχωρίσει.

Δεν μπορώ να ζήσω στο χάος, με δυσκολεύει πολύ. Θέλω τα πράγματα να έχουν μια τάξη.