«Τ΄αδύνατο»: Η Μαργαρίτα Λιτητάρη μιλά στο TheOpinion για τον νέο δίσκο της (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)

Πριν μερικούς μήνες μοιραστήκαμε μια όμορφη βραδιά παρουσίασης του δίσκου της Μαργαρίτας Λιτητάρη στην Μικρή Σκηνή με τίτλο «Τ’ αδύνατο».

Στον χώρο αυτό, που αναπνέει κανείς ακόμη πολύ έντονα την αύρα του Νίκου  Παπάζογλου, η Μαρία Θωίδου, ο Αλέξανδρος Κούστας και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης τραγούδησαν μαζί με την Μαργαρίτα τραγούδια τρυφερά, ταξιδιάρικα, τραγούδια ψυχής. Καθώς μπήκε ο Οκτώβρης, με τον καιρό ακόμη να διστάζει να φυσήξει φθινόπωρο και να επιμένει να μας χαρίζει γλυκιές βραδιές, θα ανταμώσουμε ακόμη μια φορά στην αγαπημένη μας Ζώγια και με αφορμή αυτό, κάνουμε μαζί με την Μαργαρίτα μια κουβέντα που την ήθελα καιρό.

Μετά την παρουσίαση του δίσκου πριν λίγους μήνες, ήρθε η ώρα για το πρώτο live στη Ζώγια, αρχή κιόλας των προγραμματισμένων εκδηλώσεων για τη νέα σεζόν. Τι θα ακούσουμε το βράδυ της  Παρασκευής;

Θα ακούσετε «Τ’ αδύνατο» , τα τραγούδια του δίσκου δηλαδή, αλλά και κάποιες επιλογές τραγουδιών από συνθέτες όπως ο Γ. Καζαντζής,  ο Μ. Χανιώτη, ο Σ. Μάλαμας, η Μ. Θωίδου κ.α.

Έντεκα τραγούδια, ένα σεργιάνι στο «Αδύνατο»…  πόσο καιρό κυοφορούνταν ο δίσκος πριν έρθει στο φως;

Πολύ καιρό, πολλά χρόνια.  Δημιουργικά άρχισε το 2007. Μέχρι το 2018 που ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις έγραφα τραγούδια που είτε περνούσαν την έγκρισή μου είτε όχι. Δεν ήμουν τόσο αυστηρή σε σχέση με τη μουσική ή με τον στίχο, όσο με την πρόθεση. Ήθελα να είμαι όσο πιο αυθόρμητη και αληθινή μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Τα τραγούδια αυτά είναι  στιγμιότυπα της προσωπικής μου πορείας, της προσπάθειάς μου να γνωρίσω τον εαυτό μου και να του σταθώ. Εύχομαι αυτός ο εσωτερικός διάλογος να ακουμπήσει και σε άλλους ανθρώπους.

Ακούγοντας κανείς το δίσκο διαπιστώνει μια ισχυρή ρίζα στην παράδοση με την ύπαρξη της κρητικής λύρας, του λαούτου, του βιολιού και πορεύεται άχρονα και διαχρονικά στις αναζητήσεις της ζωής με τα στοιχεία της φύσης που συναντάμε στους στίχους. Πόσο σημαντική είναι η αναφορά στην παράδοση;

Η παράδοση είναι η ρίζα μας. Πολλές φορές βγαίνει ασυνείδητα στα τραγούδια μας κι αυτό αποδεικνύει και τη δύναμή της. Προσωπικά με συγκινεί πολύ ο παραδοσιακός ήχος,  τα παραδοσιακά όργανα, ωστόσο πολύ συχνά νιώθω ότι είμαι παιδί της μπαλάντας και του μινόρε.

Οι συμμετοχές είναι αρκετές και όμορφες. Μαρία Θωίδου, Αλέξανδρος Κούστας, Δημήτρης Ζερβουδάκης και όλοι παρόντες τη βραδιά της παρουσίασης.

Τους ευγνωμονώ! Τους αγαπώ πολύ και νιώθω πολύ τυχερή που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Πέρα από την καλλιτεχνική τους αξία είναι υπέροχοι άνθρωποι και με έχουν αγκαλιάσει.

Η παραγωγή είναι της Αγάντα του Βασίλη Φλώρου. Πόσο  ονειροπόλο είναι να κάνουμε αυτή την εποχή δίσκους ως φυσικό προϊόν;

Ο Βασίλης Φλώρος είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει σκληρά για να κάνει τα πράγματα με ποιότητα. Το πείσμα του και η εντιμότητά του με κέρδισαν. Πόσο  ονειροπόλο είναι να κάνουμε αυτή την εποχή δίσκους ως φυσικό προϊόν… Εξαρτάται γιατί το κάνει κανείς.  Για μένα ήταν αδιανόητο μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας να μην τυπώσω τον δίσκο σε φυσική μορφή. Δεν περίμενα να πλουτίσω οικονομικά από αυτή την κίνηση,  αλλά το βλέμμα κάποιων ανθρώπων όταν το κράτησαν στα χέρια τους με συγκίνησε και με έκανε να νιώσω πλούσια.

Ο δίσκος έχει ένα υπέροχο εξώφυλλο θέλεις να μας πεις για αυτό;

Είναι το αποτελέσματα της δουλειάς δύο αγαπημένων μου ανθρώπων.  Το εξώφυλλο αποτελεί μέρος ενός πίνακα του ζωγράφου – εικαστικού Λάκη Μουρατίδη. Άκουσε τα τραγούδια,  εμπνεύστηκε και δημιούργησε αυτό το υπέροχο έργο. Η γραφιστική επιμέλεια είναι του αδερφού μου, Γιώργου Λιτητάρη.

Αν το «Αδύνατο» ήταν βιβλίο, τι θα γράφαμε να το προλογίσουμε;

Θα δανειζόμασταν τη φράση  του Καζαντζάκη «Φτάσε όπου δεν μπορείς…». Πολλές φορές χρειαζόμαστε την υπέρβαση για να βγούμε σε ένα πιο φωτεινό σημείο.

Τι άλλο τρέχεις επαγγελματικά; Να μιλήσουμε για το κουκλοθέατρο και όλα τα όμορφα που συμβαίνουν εκεί;

Το κουκλοθέατρο  είναι για μένα ένα καταφύγιο, μέσα σε μία τόσο σκληρή πραγματικότητα. Φτιάχνουμε άλλους κόσμους, νέους χαρακτήρες, νέες ιστορίες κι αυτό με έναν τρόπο είναι μια απάντηση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Στις παραστάσεις παίζει μαζί μου ο Τριαντάφυλλος Δάκας,  εξαιρετικά ταλαντούχος και οξυδερκής. Τις κούκλες τις κατασκευάζουμε μαζί με τη μητέρα μου Δήμητρα Λιτητάρη και τα σκηνικά τα σχεδιάζει ο αδερφός μου,  Γιώργος. Η ομάδα μας λέγεται «Άρες Μάρες».

Ποιοι άνθρωποι,  κοντινοί και όχι τόσο ίσως κοντινοί, επέδρασαν  στο να διαμορφωθεί μέσα σου αυτό που νιώθεις ότι είσαι καλλιτεχνικά;

Αυτό που είμαι καλλιτεχνικά και μη, το οφείλω σε μια σειρά καταστάσεων και εμπειριών. Άλλες ήταν δύσκολες και άλλες όμορφες και διορθωτικές. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα παρόλο που πολλές φορές γκρινιάζω. Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου φυσικά και έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο. Η οικογένεια,  οι φίλοι,  οι δάσκαλοί μου, οι μουσικές που με συντροφεύουν.