Παπαδήμα – Βοσταντζόγλου στο TheOpinion: «Γνωριστήκαμε λίγο πιο ενήλικα, πιο ίσα μέσα από αυτήν τη συνεργασία»

«Το Πορτρέτο», μια παράσταση που φανερώνει το «σκοτάδι» της κόρης, γυναίκας, καλλιτέχνιδας, συζύγου, μάνας κι ερωμένης Πηνελόπης Δέλτα, κάνει πανελλήνια πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, το Σάββατο 30 Δεκεμβρίου.

Αντικομφορμίστρια, η Δήμητρα Παπαδήμα ζει για να γράφει. Όπως και η Πηνελόπη Δέλτα. Και, κατ’ επέκταση, να δίνει «σάρκα και οστά» στις λέξεις πάνω στο σανίδι, με έργα «που να λένε κάτι».

Η ηθοποιός μάς έχει «συστήσει», θεατρικά, πτυχές της Πηνελόπης Δέλτα και στο παρελθόν. Επανέρχεται, λοιπόν, αγγίζοντας αυτήν τη φορά μια ιδιαίτερη σχέση στη ζωή των ανθρώπων γενικότερα: αυτήν της μάνας με το παιδί της.

Και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να «μπλέξει» και την κόρη της, Θαλασσινή Βοσταντζόγλου, στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα.

Κυρία Παπαδήμα, θα σας γυρίσω στην περσινή μας κουβέντα. Στη μία πλευρά της ζυγαριάς βρισκόταν η Μαρίκα Κοτοπούλη και στην άλλη η Πηνελόπη Δέλτα. Έχετε καταπιαστεί υποκριτικά και με τις δύο προσωπικότητες. «Έχω σκοπό, είμαι τόσο τρελή, να ξαναστήσω την παραγωγή», μου είπατε, αναφερόμενη στην Πηνελόπη Δέλτα. Και να που βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα…

Δήμητρα Παπαδήμα: Η παραγωγή, αυτήν τη φορά, αφορά στην ψυχή της Πηνελόπης Δέλτα. Όχι στον έρωτα με τον Δραγούμη. Είναι το μεγάλωμά της μέσα στην οικογένεια του καθωσπρεπισμού. Πώς διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της. Πώς μια εύθραυστη προσωπικότητα επηρεάστηκε.

Τι να σας πω… Έχω συγκινηθεί φοβερά μετά από τόσα βιβλία, που έχω διαβάσει, για να φτάσω να γράψω αυτό το θεατρικό κείμενο, το οποίο μιλάει για τη ζωή της. Πού; Κλεισμένη μέσα στο σπουδαστήριό της, όπως το έλεγε, περικυκλωμένη από τα βιβλία της. Και να αφηγείται τη ζωή της όπως την έχουμε διαβάσει μέσα στα απομνημονεύματα, αλλά δεν την έχουμε ζήσει. Δεν την έχουμε δει ζωντανή στη σκηνή να μιλάει για όσα έχει περάσει.

Η Πηνελόπη Δέλτα έπασχε –και το αναφέρω, ξέροντας τι λέω- από μητρική ανεπάρκεια. Το πρόβλημά της είναι η μητέρα της. «Και ‘σεις, μητέρα, αμέτοχη σε όλα αυτά». Ό, τι κάνει, έχει στο μυαλό της πώς θα ικανοποιήσει ή θα δυσαρεστήσει τη νευρική της μητέρα. Δεν πήρε ποτέ την αγάπη που ήθελε. Έκανε κι έναν διαχωρισμό η μητέρα της με την Αργίνη, τη μικρή αδελφή, την όμορφη, και το αναφέρει πολλές φορές. Αυτό ήταν το κενό της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν αναπληρώθηκε και δεν γιατρεύτηκε ποτέ.

Έτσι αρχίζω την παράσταση. Όπως γράφει κι η ίδια, της έδωσε ένα δώρο για τα γενέθλιά της, ένα λουλούδι, πιστεύοντας ότι έτσι «Θα βρω την ευκαιρία και θα σας φιλήσω. Γιατί δεν σας αρέσουν καθόλου τα φιλιά». Παρόλα αυτά η μητέρα την αγνόησε, δεν της έδωσε καμία σημασία: «Πάρε τ’ ασπρόρουχα». Μια σκληρή γυναίκα… Αφού έχει περάσει όλα αυτά με τους γονείς, τις απαγορεύσεις, τα «έτσι πρέπει» -και πρόκειται για μια προσωπικότητα καλλιτεχνική, δύσκολο να μπει σε «καλούπι» -τελειώνει το έργο με την αυτοκτονία της. Γιατί έκανε κι άλλες, που δεν πετυχαίνουν. Και λέει, μάλιστα: «Ούτε εσένα έχω θάνατε». Το ’40, που μπήκαν οι Γερμανοί, πέθανε.

«Μητέρα, που δεν σε γνώρισα ποτέ. Εσύ ξένη άγνωστη, αναντικατάστατη. Τι τραγικό το γραφτό μας να μην συναντηθούμε ποτέ. Κι, όμως, εγώ σ’ αγάπησα, μητέρα». Έτσι το εισέπραξα, μέσα από τα γραπτά. Έστειλα το κείμενο στους απογόνους, όπου μου είπαν και πράγματα που δεν γνώριζα και τα ‘χω συμπεριλάβει. Και το δικαίωσαν το σκεπτικό αυτό, με την έλλειψη της μητέρας.

Είναι συγκινητικό για ‘μένα. Το θεωρώ συγκλονιστικό κείμενο, είναι πολύ βαθύ. Κι όπως λέει κι η ίδια: «Ζω ακατάπαυστα με το αίσθημα της αιωνιότητας που βρίσκεται μέσα μου και το αίσθημα του πρόσκαιρου για όλα αυτά τα εξωτερικά». Και νομίζω ότι, το κείμενο που έχω γράψει, αυτό αποτυπώνει.

Και να σας πω ότι και η Κοτοπούλη είχε πρόβλημα με τους γονείς. Γιατί τα προβλήματα, όπως λέει η Δέλτα, από ‘κει ξεκινούν· οι δάσκαλοι και οι γονείς είναι οι πρώτοι μας «εχθροί». Ειδικά αν έχεις ζήσει τέτοιες καταστάσεις με τους γονείς, δύσκολες.

Εγώ έχω ζήσει δύσκολες καταστάσεις με τους γονείς, ειδικά με τη μητέρα. Και γι’ αυτό, μάλλον, αυτήν η συγκυρία. Έχασα τη μητέρα μου, πριν έναν χρόνο, και ξεκίνησα να γράφω πόσο μου έλειψε στη ζωή μου, στα 60 χρόνια που ζω, η μάνα μου. Που τελευταία στιγμή, πριν πεθάνει, μου ‘σφιξε το χέρι και μου ‘πε: «Ευχαριστώ για όσα έκανες στην οικογένειά μου». Παίζοντας σε αυτήν την παράσταση, δεν σας κρύβω πόσο αναπλήρωτο είναι το κενό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, έχουμε και μια άλλου είδους σχέση μάνας και κόρης: μια μάνα που γράφει και πρωταγωνιστεί και μια κόρη που σκηνοθετεί…

Δήμητρα Παπαδήμα: Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου έτσι… Ήταν κάτι αυθόρμητο. Της είπα: «Παιδί μου, θέλεις να με σκηνοθετήσεις;». Και, τελικά, μέσα από αυτό το κείμενο, η κόρη γνώρισε τη μάνα σε βάθος κι εγώ γνώρισα περισσότερο το παιδί μου. Κι, όμως, είναι δυνατόν…

Αισθάνομαι ότι ζω μια σημαντική στιγμή στη ζωή μου. Είναι κάτι ξεχωριστό! Γιατί έχω ζήσει όλο αυτό το προσωπικό με τη μητέρα μου, μπήκε μέσα και η κόρη μου… Τη βλέπω στους μονολόγους για τη μάνα πώς ανοίγει τα ματάκια της και με κοιτάει. Με έχει επηρεάσει απύθμενα αυτό το θέμα!

Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Το σκηνοθετικό είναι η πρώτη φορά που το κάνω και, γενικά, δεν είναι κάτι που θέλω να ασχοληθώ άμεσα. Έκανα μια εξαίρεση. Έτυχε λόγω μαμάς, λόγω έργου, λόγω συγκυρίας.

Απ’ τη μία έχω πολύ άγχος, για να βγει κάτι καλό. Και με τη μαμά προσπαθούμε πολύ για να συνυπάρξουμε ήρεμα. Έχουμε και τις εντάσεις μας. Απ’ την άλλη, όμως, νομίζω ότι θα βγει ένα πολύ ειλικρινές αποτέλεσμα. Που, για εμένα, αυτό είναι το ζητούμενο. Κι αυτό, πιστεύω, ότι πρέπει να είναι κιόλας το θέατρο.

Γνώριζα την Πηνελόπη Δέλτα και από την προηγούμενη παράσταση. Είχα διαβάσει κι εγώ από μικρή -όλοι διάβαζαν στο σπίτι ούτως ή άλλως- διάφορα. Ήξερα πράγματα, σαφώς μου υπενθύμισε κι η μαμά πολλά με αυτό το έργο. Τώρα τα αντιλαμβάνομαι και ως ενήλικη, πια.

Το έργο που έχει γράψει η μαμά είναι ένα σκληρό έργο. Και για τη σχέση με τη μάνα της, που είναι κάτι το οποίο εγώ δεν το είχα καταλάβει καθόλου. Δεν είχα μπει σε αυτήν την ανάλυση.

Ήταν πολύ σημαντικό να καταλάβεις πόσο καλή σχέση έχεις, τελικά, εσύ με τη μάνα σου. Δεν περίμενα από αυτό, αλλά εκτιμάς περισσότερο τα παιδικά σου χρόνια και το πόσο καλά έχεις περάσει. Και κάποια μικρο-παράπονα που έχεις μεγαλώνοντας, που έχουν όλα τα παιδιά, καταλαβαίνεις ότι, στην πραγματικότητα, δεν έχουν τη βαρύτητα που εσύ τους δίνεις. Και καταλαβαίνω ότι δεν μου έχει μείνει καμία πίκρα ή κάποια άσχημη ανάμνηση. Προφανώς είχα δει τσακωμούς των γονιών μου, μεταξύ τους. Τσακωνόμουν κι εγώ με τους γονείς μου, γιατί είμαστε και οι τρεις πολύ έντονοι άνθρωποι, αλλά δεν μου έχει μείνει κάτι που το φέρω ακόμη στη ζωή μου. Έχω πολύ ωραία πράγματα να θυμάμαι. Κι αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο μέσα από το έργο που κάνουμε τώρα.

Και κατάλαβα και κάποια πράγματα για την παιδική ηλικία της μαμάς μου, που δεν τα είχα αντιληφθεί. Είναι πιο «τραυματισμένη» από ‘μένα. Γνωριστήκαμε λίγο πιο ενήλικα, πιο ίσα μέσα από αυτήν τη συνεργασία.

Αν αποστασιοποιηθούμε από αυτήν τη σχέση, πώς είναι η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου ως σκηνοθέτιδα;

Δήμητρα Παπαδήμα: Έχω ειλικρινά εκπλαγεί! Είναι ένα κορίτσι 28 χρονών, που κάνει τώρα τα βήματά της. Ήξερα ότι έχω ένα παιδί με «μυαλό», το έλεγαν οι καθηγητές από το σχολείο.

Με έχει πάει από έναν άλλον δρόμο, που είναι πιο συντηρητικός. Όσο συντηρητική ήταν και η Πηνελόπη Δέλτα, που, για ‘μένα, δεν ήταν πολύ. Εγώ το τραγικό, θα το έπαιζα τραγικό. Η Θαλασσινή με έχει βάλει και το ‘χω κάνει ανέκφραστο εξωτερικά και δείχνω τον εσωτερικό πόνο αυτής της γυναίκας. Αυτό μου «ξύνει» πληγές.

Γι’ αυτό σας λέω ότι ζω μια συγκυρία. Αργότερα, όταν θα είμαι γριά, θα τη σκέφτομαι. Είναι από αυτές τις στιγμές της ζωής.

Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Το έργο αναφέρεται σε όλη τη ζωή της Πηνελόπης Δέλτα. Εγώ, απλώς, αυτό που προσπαθούσα -και λέω και «χτυπιέμαι»- είναι να παραθέσουμε με μια απλότητα τα πράγματα. Γιατί μπορεί να ήταν μια μεγάλη συγγραφέας και προσωπικότητα, που έτυχε συγκυριακά να ζει σε εκείνη την εποχή με όλα αυτά που συνέβαιναν στον κοινωνικό περίγυρο, αλλά δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που γελούσε. Δεν έκλαιγε όλη της τη ζωή. Είχε τους έρωτές της, τα φλερτ της, τους τσακωμούς της.

Είχε και τις πολύ ανθρώπινες πλευρές της που, σε αυτούς τους ανθρώπους, τείνουμε να τις παραβλέπουμε γιατί είναι «μεγάλοι», οπότε δεν δεχόμαστε να τους ρίξουμε από το «βάθρο». Αυτό, νομίζω, έχω προσπαθήσει να κάνω. Όσο πιο απλά γίνεται, όσο πιο λιτά και κατανοητά.

Στην οικογένειά σας, μου αρέσει που οι δρόμοι, κάπου, συναντώνται και καλλιτεχνικά.

Δήμητρα Παπαδήμα: Δεν είναι εύκολο κι αυτό. Αλλά τα ‘χουμε βρει. Η μάνα φτιάχνει την οικογένεια. Όταν η μάνα είναι αμέτοχη με τον α ή β τρόπο, η οικογένεια δεν έχει στήριγμα. Ο πατέρας είναι ο πατέρας, έτσι όπως το ‘χω βιώσει εγώ. Η μάνα είναι αυτήν που φέρνει την ηρεμία στο σπίτι ή όπως λέει η Πηνελόπη Δέλτα: «Η ανισορροπία των γονιών μου με αρρωσταίνει».

Λέω τα λόγια, παίζω στην παράσταση και αντιλαμβάνομαι πόσες ομοιότητες του τότε και του τώρα… Τόσο ίδια τα πράγματα. Τόσο ψεύτικα και διεφθαρμένα. Έτσι μου φαίνονται, και διαχωρίζω τη θέση μου από όλο αυτό.

Θέλω η παράσταση που ανεβάζω να λέει κάτι. Αυτές οι παραστάσεις που ανεβάζουν τώρα, που όλες μοιάζουν με παιδικές σαν ένα καρναβαλέ πράγμα και θεωρείται αυτό μοντέρνο, δεν το δέχομαι. Οι πεντακόσιοι «Γλάροι» του Τσέχωφ που ανεβαίνουν ταυτόχρονα –σέβομαι, υποκλίνομαι στον Τσέχωφ- μόνον ματαιοδοξία δείχνουν. Τον «ξεζουμίσαμε» τον «Γλάρο».

Επειδή από μικρή βασανίστηκα και την έχω πάρει τη ζωή πολύ στα αστεία, «Το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης» που έλεγε η Κοτοπούλη, θα κάνω αυτό που θέλω. Και κάτι άλλο. Η Πηνελόπη Δέλτα γράφει για τα τετράδιά της: «Αυτά τα τετράδια είναι λύτρωση για ‘μένα. Έχω μια μόνιμη έννοια, να περισώσω κάθε ιστορική μαρτυρία. Κάθε, φαινομενικά, ασήμαντη λεπτομέρεια που μπορεί να φωτίσει μια εποχή με τους ανθρώπους της και τον τρόπο ζωής τους». Αυτό κάνω κι εγώ τώρα.

Με τα βιβλία μου θέλω να «φωτίσω» αυτό το πράγμα που περνάμε, που λέγεται ζωή. Και θέλω να δείξω ότι υπήρχαν κι άλλοι, σε άλλες εποχές, που ζούσαν παρόμοιες καταστάσεις και πώς αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν έναν αγώνα, καλώς ή κακώς, μάταια ή ξε-μάταια, για να μαθευτούν αυτά. Και πρέπει έτσι να τα διδάσκουν και στα σχολεία, πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι αυτός που έγραψε το παραμύθι.

Στο άκουσμα του ονόματος Ευανθία Ρεμπούτσικα, τι θα μου σχολιάζατε;

Δήμητρα Παπαδήμα: Ε ναι! Ε ναι! Σας λέω, είναι μια συγκυρία φοβερή! Ποια άλλη θα μπορούσε, τώρα, να γράψει μουσική; Με το που την ακούω επάνω στη σκηνή όχι αναστατώνομαι, όχι μου σηκώνεται η τρίχα… Μου γράφει η Ευανθία Ρεμπούτσικα μουσική! Τι άλλο πια; Λες ότι εδώ είναι κάτι!

Ξέρετε, θα ‘θελα να ‘χα έναν παραγωγό, ένα στήριγμα. Αλλά είμαι τόσο έντονη, σαν να πάω να τους πάρω τη θέση νιώθουν; Και με βάζουν στην άκρη. Μου δίνουν μια, με πολύ άσχημο τρόπο· με τον τρόπο, που μπορούμε να τον ονομάσουμε και κακοποίηση. Και θα μπορούσα να το χειριστώ διαφορετικά.

Θα μπορούσε μια άλλη γυναίκα, κουρασμένη στα 60 της, όπως είμαι εγώ, να πει: «Όχι, δεν μπορώ να το κάνω ρε παιδί μου». Άντε σκηνικά, άντε να μιλήσω, άντε να κουβαλήσω Θεσσαλονίκη… Γιατί εγώ θέλω Θεσσαλονίκη για Πηνελόπη Δέλτα. Μ’ έχει στηρίξει και τη θέλω, εκεί θέλω να ξεκινήσω! Εδώ η Αθήνα, τι να σας πω… Η μιζέρια της σ’ όλο της το μεγαλείο! Κι εκεί μπορεί να είναι μιζέρια, δεν ξέρω πώς το νιώθετε και πώς το βιώνετε εσείς. Αλλά εγώ, όταν έρχομαι εκεί πέρα, κάτι νιώθω! Χτυπάει ένας παλμός!

Κι έχω σ’ αυτό την Ευανθία Ρεμπούτσικα! Τι άλλο να θέλω; Ας μην έχω παραγωγό. Ας είμαι, για άλλη μια φορά, παραγωγός του εαυτού μου. Όσο μπορώ…

Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Η Ευανθία μάς έκανε τη μεγάλη τιμή να είναι μαζί μας. Νομίζω ότι έχει έναν τρόπο που γράφει μουσική, ο οποίος ταιριάζει πολύ με το γράψιμο της μαμάς μου.

Έχουν κι οι δύο μια φοβερή ευαισθησία, είναι πολύ δυνατές προσωπικότητες. Αλλά στο καλλιτεχνικό τους κομμάτι, νομίζω πως είναι και οι δύο πολύ ευάλωτες. Οπότε, συμπληρώνεται το ένα από το άλλο.

Αυτήν η έρευνα που κάνατε, κυρία Παπαδήμα, για λογαριασμό της παράστασης, μου εξάπτει την περιέργεια και τη φαντασία. Κανείς δεν τα ξέρει όλα και το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον να γνωρίσει κάποιος και μια άλλη πλευρά πέρα των διαθέσιμων πηγών.

Δήμητρα Παπαδήμα: Ναι, πρέπει να ειπωθούν και άλλα πράγματα. Διαφορετικά. Ξέρω περισσότερα στοιχεία από αυτά που έγραψα για μια παράσταση μιας ώρας και είκοσι λεπτών -και κυκλοφόρησε και βιβλιαράκι- αλλά δεν τα γράφω όλα. Γιατί, τότε, θα έπρεπε να κρατάει η παράσταση τρεις και τέσσερις ώρες.

Το έχω κάνει και σε μία μίνι σειρά, τηλεοπτική, γιατί το 2024 συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση της Πηνελόπης Δέλτα, και έχει τεθεί στην ΕΡΤ. Έχω προσέξει να μην είναι πολύ ακριβό, γιατί είναι ακριβή η παραγωγή εποχής. Κι έχουν δείξει κι άλλα κανάλια ενδιαφέρον.

Ποτέ δεν έχει ανέβει ή παιχτεί η Πηνελόπη Δέλτα έτσι. Και είναι και θέμα που ισχύει και στις μέρες μας: η σχέση μάνας και παιδιού.

Από τη στιγμή που όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, θα σας δούμε να πρωταγωνιστείτε και να σκηνοθετείτε αντίστοιχα;

Δήμητρα Παπαδήμα: Ε ναι. Θα παίξω την ηλικιωμένη Πηνελόπη Δέλτα. Αρχίζει από τα νεανικά της χρόνια. Δεν μπορώ, λοιπόν, να παίξω το δεκατριάχρονο κορίτσι.

Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Θα χαιρόμουν πολύ εάν έπαιζα. Μου φαίνεται πολύ «μεγάλο» το να σκηνοθετήσω, όμως. Και λογικά το εννοώ, χωρίς να κατηγορώ αυτό που θα πω, δεν νομίζω ότι κάποιος άνθρωπος, από κάποιο κανάλι, μπορεί να με εμπιστευτεί να σκηνοθετήσω στα 28.

Έχετε κι ένα άλλο βιβλίο στα σκαριά, από όσο γνωρίζω, κυρία Παπαδήμα.

Δήμητρα Παπαδήμα: Είναι αυτό που έλεγε η Πηνελόπη Δέλτα: «Θέλω να καταγράψω τις λεπτομέρειες». Αυτό κάνω κι εγώ τώρα. Το βιβλίο λέγεται «Όλα μαύρα», όπου κι αυτό είναι γραμμένο σε σενάριο –ήταν έτοιμο να γίνει και δεν έγινε, γιατί «τσιτσιρίζει»- οπότε το ‘κανα κι εγώ μυθιστόρημα. Είναι «μαύρη» κωμωδία.

Ακόμα και η Πηνελόπη Δέλτα λέει, κάποια στιγμή: «Η ευτυχία μου είναι κωμική. Συζητώ ένα προξενιό». Εκείνη την ώρα που το λέω, είμαι σίγουρη ότι θα γέλαγε. Αφού απέρριψαν τον Μαυροκορδάτο, της φέρνουν τον Δέλτα. Το λέει με έναν τρόπο, που θέλω να γελάσω. Μέσα από το τραγικό, υπάρχει το χιούμορ.

Ένα παιχνίδι είναι, απλώς το κάνεις όταν είσαι σε κάποια ηλικία. Βλέπω τα παιδιά τώρα πώς ταλαιπωρούνται. Αυτήν είναι η ζωή, αλλά τουλάχιστον να μαθαίνουν τα πράγματα όπως πρέπει να τα μαθαίνουν. Πιστεύω πάρα πολύ στα νιάτα, κάνουν την προσπάθειά τους. Απλώς πρέπει να τους αφήσουν λίγη ελευθερία, εκεί είναι το δύσκολο. Ενώ τα νέα παιδιά θέλουν κι έχουν ξεχωρίσει κάποιους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που μπορούν να τα «παρασύρουν» σε κάποιον δρόμο, το σύστημα το απαγορεύει. Βάζει φραγμούς. Τώρα, ποιο είναι το σύστημα, δεν ξέρω να σας πω…

Είμαι έτοιμη να ντυθώ μια μέρα πάρα πολύ κυριλέ και να πάω κάτω στη Βουλή, να πάω στο Μαξίμου και να τους πω: «Ελάτε εδώ. Τι ακριβώς γίνεται σε αυτήν τη χώρα; Δεν είμαι και πολυταξιδεμένη, αλλά τι γίνεται ακριβώς; Στο θέατρο, τι γίνεται; Με τα παιδιά που πληρώνουν σχολές και μετά δουλεύουν γκαρσόνια, τι γίνεται;». Κι αυτοί που δουλεύουν είναι η κόρη του τάδε και του τάδε… Γιατί;

Και μου λέει το παιδί μου: «Μαμά, θα σώσεις εσύ τον κόσμο»; Όχι! Δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο, το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να μην κάνω την προσπάθεια. Δεν μου έχουν απομείνει πολλά πράγματα, πια. Θέλω να καταθέτω την άποψή μου.

Αναφορικά με τα δικά σας σχέδια, κυρία Βοσταντζόγλου;

Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Θα είμαι στο θέατρο από τη δεύτερη σεζόν, τέλη Φλεβάρη. Στο «104», σε ένα έργο της Λένας Κιτσοπούλου και σε σκηνοθεσία Στεφανίας Σαμαρά.

Και μετά στη Λυρική, με τον Γιάννη τον Χουβαρδά, σε μια οπερέτα. Χαίρομαι που φέτος έχω θέατρο.

 

Πληροφορίες

«Το Πορτρέτο της Πηνελόπης Δέλτα»

Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)

Πρεμιέρα: Σάββατο, 30 Δεκεμβρίου στις 21.00

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Δευτέρα 01/01 έως το Σάββατο 06/01 στις 21.00, Κυριακή 07/01 στις 20.00

Εισιτήρια: 15€ Γενική Είσοδος, 13€ Μειωμένο (Ανέργων – Φοιτητών – ΑμεΑ)

Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου Αμαλία

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 231 084 2509

Συντελεστές

Κείμενο: Δήμητρα Παπαδήμα

Σκηνοθεσία: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου

Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα

Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος

Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Κουτάς

Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Γενική επιμέλεια: Γιάννης Μποσταντζόγλου

Επί σκηνής η Δήμητρα Παπαδήμα