Πάολα Ρεβενιώτη στο TheOpinion: «Ο «διεμφυλικός» είναι μία λέξη που με ενοχλεί – Επέζησα, γιατί δεν έγινα ένα με το πεζοδρόμιο»

Η ιστορία τριών τρανς γυναικών -της Πάολα, της Μπέτυ και της Εύας- θα προβληθεί στο Θέατρο Αμαλία, στη Θεσσαλονίκη, στις 22 και 23 Μαρτίου· μία περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης που ξεκίνησαν τη σεξεργασία. Στα μέρη τα οποία χάρηκαν τη ζωή, αγάπησαν και αγαπήθηκαν, αγωνίστηκαν, έζησαν και αντιστάθηκαν.

Για την Πάολα Ρεβενιώτη η σεξεργασία ήταν και ζήτημα επιβίωσης. Έκανε στη ζωή της «σαματά» για να προασπίσει και να προάγει τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, επιλέγοντας, παράλληλα, μία καλλιτεχνική δίοδο. «Δεν μπορώ να εξηγήσω κι εγώ τον εαυτό μου, από μικρό το είχα· είτε να βγάζω περιοδικά είτε να σκηνοθετώ», λέει στο TheOpinion.

Αυτομάτως, μου ήρθαν στο μυαλό οι προσωπικότητες με τις οποίες έχει συναναστραφεί υπό αυτό το πρίσμα (Ντίνος Χριστιανόπουλος, Κώστας Ταχτσής). Καθώς και το «Κράξιμο», το περιοδικό ομοφυλόφιλης έκφρασης, το οποίο η ίδια εξέδωσε και με διαβεβαίωσε ότι κάπου θα υπάρχει στη Θεσσαλονίκη ώστε να το διαβάσω.

Τα τελευταία χρόνια σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ. «Από τα ντοκιμαντέρ που αγαπάω ιδιαίτερα είναι για το “Πρώτο Νεκροταφείο” και το “Μπουρανί”». Επέμεινα, ωστόσο, σε αυτό για τη Δήμητρα της Λέσβου, επισημαίνοντάς της ότι ένιωσα αυτό που λέμε «γροθιά στο στομάχι»· πολλές σκέψεις μού γεννήθηκαν παρακολουθώντας για τη ζωή ενός ανθρώπου που, τελικά, δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτός από τον περίγυρό του. Κι έζησε μόνος. Κι «έφυγε» με τον τρόπο που «έφυγε». «Εγώ τι τράβηξα μια βδομάδα εκεί», παραδέχεται η Πάολα Ρεβενιώτη στο TheOpinion. «Πώς να το χειριστώ με τους κατοίκους. Ήταν δύσκολη η θέση μου, γιατί έπρεπε να αποστασιοποιηθώ από το θέμα ως τρανς και να το δω διαφορετικά. Νομίζω ότι τα κατάφερα. Άτυχος άνθρωπος, δυστυχώς. Πικράθηκα πάρα πολύ με αυτό το τέλος».

Πλέον, έχοντας αναλάβει ενεργό ρόλο στο πολιτικό προσκήνιο, την ακούμε στο ΡΑΔΙΟΜέΡΑ και την εκπομπή «Παρλαφούσι».

Κυρία Ρεβενιώτη, είμαστε, εν  έτει ’23, το ίδιο ομοφοβικοί ως λαός;

Ξέρεις τι γίνεται; Καμιά φορά πέφτουμε εμείς, που είμαστε λίγο πιο μεγάλοι ηλικιακά, στην παγίδα να λέμε «Παλιά ήταν καλύτερα, τώρα είναι χειρότερα» ή «Παλιά ήταν χειρότερα, τώρα είναι καλύτερα».

Νομίζω ότι είναι διαφορετικά. Και τότε υπήρχε η υποκρισία της κοινωνίας, αλλά μην ξεχνάμε ότι και το τρανς κομμάτι και η ομοφυλοφιλία, τις περασμένες δεκαετίες, ήταν κυρίαρχοι στη σεξουαλικότητα των Ελλήνων.

Με την ευκαιρία αυτήν, θα ήθελα να μου ξεκαθαρίσετε το θέμα περί «ταυτοτήτων». Είναι πιο σωστή η χρήση του όρου «τρανς»; Του «διεμφυλικού»; Είναι το ίδιο;

Όλα αυτά βασίζονται, έτσι κι αλλιώς, πάνω σε στερεότυπα. Όλες αυτές οι ονομασίες είναι ρευστές. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν μερικές λέξεις…

Ο «διεμφυλικός» είναι μία λέξη που εμένα με ενοχλεί φοβερά, για διαφορετικούς, όμως, λόγους. Με τη λογική του ότι όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των τρανς ατόμων στην Ελλάδα ζουν από το σεξ –φυσικά, τώρα, αλλάζουν τα πράγματα, είναι καλύτερα. Έχουν πιο πολλές ευκαιρίες- όταν τους αφαιρείς τον ερωτισμό και τη σεξουαλικότητα, αυτόματα τους αφαιρείς και την επιβίωση.

Από την άλλη αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν και οι ονομασίες. Τι να κάνουμε; Η ζωή προχωράει.

Ας έρθουμε, λοιπόν, στην προβολή της ταινίας σας. «Πικροδάφνες», γιατί; Έχει να κάνει, όντως, με το φυτό;

Όντως με το φυτό έχει να κάνει. Διότι οι πικροδάφνες είναι ένα φυτό που, συνήθως, είναι στις λεωφόρους, όμορφο. Αλλά είναι και, συγχρόνως, πολύ τοξικό για να μπορέσει να επιβιώσει.

Έκανα μια επιλογή με ποιες τρανς θα συζητήσω εκείνο το βράδυ -και νομίζω έκανα μια εξαιρετική επιλογή- με κριτήριο ότι και οι τρεις έχουμε εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες. Είναι λίγο πιο μεγάλες σε ηλικία από ‘μένα, άρα έχουν ζήσει λίγο πιο παλιά πράγματα. Και με τη λογική ότι θα είναι ειλικρινείς.

Μέσα από αυτά τα τρία άτομα φαίνεται μια ιστορία της Αθήνας, μια ιστορία της πόλης. Μια πόλη που εξευγενίζεται και, συγχρόνως, αλλάζει η σεξουαλικότητα ή περιορίζεται μερικές φορές και δεν υπάρχει μνήμη για το τι υπήρξε στο παρελθόν.

Κάτι που ισχύει και για τη Θεσσαλονίκη με το ζήτημα της ιστορίας της, της πόλης της· είναι ταμπού ακόμη να μιλάς, ας πούμε, για την Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης.

 

Είμαστε στο εδώ και στο τώρα, αλλά θα ήθελα να μιλήσουμε και για το παρελθόν. Τι ήταν η σεξεργασία για εσάς; Πώς θα συμπυκνώνατε, σε λίγα λόγια, ό, τι ζήσατε;

Εγώ ήμουν κι από τις τυχερές. Γιατί ήμουν και λίγο ομορφούλα, λίγο χαριτωμένη. Δεν ξέρω τι είχα και, συνήθως, τα αγοράκια ήταν όλα δίπλα μου. Δεν πέρασα και ιδιαίτερα άσχημα. Και τι εννοώ… Από τη στιγμή που κάνεις μία επιλογή και λες ότι «Θα βγω στη ζούγκλα και πρέπει να επιβιώσω», έχεις απόλυτη συνείδηση ότι δεν πρέπει να θυματοποιηθείς. Γιατί από τη στιγμή που θυματοποιηθείς, την έχεις πατήσει και δεν περνάς καλά.

Για ‘μένα η σεξεργασία ήταν επιβίωση. Δεν ήταν μόνον η επιβίωση, ήταν και η πιάτσα. Όταν ζεις περιορισμένα ως τρανς, μόνον εκεί αναγνωρίζεται η αξία σου· ότι είσαι ποθητή, ότι σε θέλει ο κόσμος. Αλλιώς είσαι ένα τίποτα.

Δεν είναι εύκολο να τα εξηγήσεις σε δυο κουβέντες αυτά τα πράγματα. Από την άλλη, επέζησα. Γιατί είναι και δύσκολο πράγμα… Άλλες δεν τα κατάφεραν· άλλες έπεσαν στα ναρκωτικά, άλλες ακολούθησαν μια άλλη ζωή. Επέζησα, γιατί δεν έγινα ένα με το πεζοδρόμιο. Ποτέ!

Ερωτευτήκατε; Βιώσατε, δηλαδή, και την άλλη πλευρά;

Ε ναι. Συνήθως με ερωτεύονταν. Για να πάω κάποιον άνθρωπο στο σπίτι μου το βράδυ, ας πούμε, είχα διώξει άλλους είκοσι, τριάντα. Έζησα τέτοιες καταστάσεις.

Αλλά, επίσης, πάντα ήμουν –θα σου χρησιμοποιήσω τη λέξη- τεκνατζού. Και στα 30, όταν πήγαινα με εικοσάχρονα, ήμουν μεγαλύτερη. Με τους έρωτες ξέμπλεξα νωρίς.

Μέσα σε όλα πολιτεύεστε, κιόλας, με το ΜέΡΑ25. Ήταν δική σας επιλογή ή το κόμμα επέλεξε εσάς; Πώς έγινε το «προξενιό»;

Μου έκαναν την πρόταση και φυσικά δέχτηκα. Δέχτηκα διότι, πρώτον, συμπαθώ την προσωπικότητα του Βαρουφάκη. Τον θεωρώ λίγο παρεξηγημένο με όλα αυτά που του έχουν σύρει. Δεύτερον, είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Δεν υπήρχε περίπτωση –εγώ δεν ήμουν ποτέ κομματόσκυλο στη ζωή μου- να συνεργαστώ μαζί με το ΜέΡΑ αν δεν ήταν αξιόλογοι άνθρωποι.

Και μου έκανε εντύπωση ότι, από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε, όσοι άνθρωποι έφεραν αντίρρηση για ‘μένα, διαγράφηκαν από το κόμμα με συνοπτικές διαδικασίες. «Δεν μας ενδιαφέρουν άτομα που να έχουν τέτοιες αντιλήψεις». Αμέσως μου φέρθηκαν άψογα και, το κυριότερο, μου έδωσαν ένα «βήμα». Μια δουλειά.

Ποιοι είναι οι σκοποί σας; Τι επιδιώκετε να αλλάξετε, και για την κοινότητα αλλά και γενικότερα, από τη στιγμή που εκλεγείτε; Με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχαν γίνει κάποια βηματάκια, η αλήθεια είναι.

Μισά και ανολοκλήρωτα και για πλούσιους πάλι. Διότι, για να πάει μια τρανς να κάνει την ταυτότητά της γυναικεία, θέλει το λιγότερο 3.000-4.000€ και δικαστήρια. Άντε, να έχει και 2.000-2.500€ ο πιο φθηνός.

Δεύτερον, ποιος μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί και ποιος μπορεί να παντρευτεί αν δεν έχει λεφτά να αφήσει στον άλλον; Η ουσία είναι ότι τα πάντα είναι ταξικά.

Μιλήσατε για την υιοθεσία… Έχετε κι εσείς «υιοθετήσει» ένα παιδί. Δώσατε «ζωή», βοηθήσατε έναν άνθρωπο να σταθεί που, ενδεχομένως, να είχε και διαφορετική τύχη.

Και αυτόν τον καιρό μου λείπει, κιόλας… Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι. Τα παιδιά πρέπει να ανοίγουν τα φτερά τους, να φεύγουν. Και το κυριότερο: δεν πρέπει να ζητάμε ευγνωμοσύνη από τα παιδιά. Αν θέλουμε ευγνωμοσύνη, να υιοθετήσουμε ή να αγοράσουμε ένα σκυλάκι.

Μου έτυχε, δεν το επεδίωξα να μεγαλώσω ένα παιδί. Αλλά όταν έρχεται ξαφνικά στη ζωή σου ένα μικρό παιδί –γιατί κι εγώ, μην ξεχνάτε, από το σπίτι μου έφυγα 12 χρονών και πήγα στο Πολεμικό Ναυτικό για να ξεφύγω- τι να πω τώρα; Το πετάω στον δρόμο; Η ζωή σου φέρνει, μερικές φορές, κάποια πράγματα που η συνείδησή σου και οι αρχές σου, δεν σου επιτρέπουν να κάνεις διαφορετικά. Γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς μετά.

Τι θα λέγατε σε μία οικογένεια που έχει ένα παιδί με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και δυσκολεύεται να το αποδεχτεί;

Θα τους έλεγα ότι, πραγματικά, δεν αγαπάνε τα παιδιά τους. Τα παιδιά τα χρησιμοποιούν για το κοινωνικό τους status και για το τι θα πει η κοινωνία.

Ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του, θα προσπαθήσει μέσα από ό, τι επιλέγουν να είναι στη ζωή τους, να είναι ευτυχισμένα! Απλά πράγματα.

Από ‘κει και πέρα, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες τι μπορώ να κάνω σε μία σκατοκοινωνία που υπάρχουμε.

 

 

Πληροφορίες

«ΟΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ»

Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες προβολής: Τετάρτη 22 & Πέμπτη, 23 Μαρτίου στις 21:00

Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 7€

Προπώληση εισιτηρίων: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία & viva.gr

Τηλέφωνο κρατήσεων: 231 084 2509 (καθημερινά: 10.30 – 14.30 & 17.30 – 21.30

Η ταινία προβάλλεται στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει συζήτηση με την Πάολα Ρεβενιώτη.

Στοιχεία ταινίας

Σκηνοθεσία – Σενάριο: Πάολα Ρεβενιώτη

Διεύθυνση φωτογραφίας: Ελπινίκη Βουτσά Ρεντζεποπούλου, Βαγγέλης Τσάκας, Γιώργος Γκόνος

Μοντάζ: Χριστίνα Λαγούρη

Ήχος: Αλέξανδρος Συνοδινός

Έρευνα: Ελίζα Τριανταφύλλου, Δανάη Μαραγκουδάκη