Ορφέας Αυγουστίδης στο TheOpinion: «Απολαμβάνω πολύ τη δουλειά μου»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης, με αφορμή την παράσταση «Η Μηχανή του Τούρινγκ», μοιράζεται τις σκέψεις του στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

ΘΕΑΤΡΟ ΘΕΜΑ THEOPINION

Δέσποινα Δαϊλιάνη

21 Σεπτεμβρίου 2024, 11:00

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

«Η Μηχανή του Τούρινγκ» σε σκηνοθεσία – διασκευή Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με τον Ορφέα Αυγουστίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έρχεται στο Θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ από την Τρίτη 24/09 και για έξι παραστάσεις.

Η αλήθεια είναι πως, η επαγγελματική μου εμπλοκή με τον τομέα της πληροφορικής, ήταν αυτή που με οδήγησε, κάποτε, να αναζητήσω για το «Βραβείο Τούρινγκ» -γνωστό και ως «Νόμπελ της Πληροφορικής»- και κατ’ επέκταση να «εξερευνήσω» τη ζωή και το έργο του θεμελιωτή αυτού του κλάδου.

Μια προσωπικότητα, που συνδυάζει τη δύναμη της επιστήμης με την ανθρώπινη τρωτότητα. «Επειδή δεν με αποδέχτηκαν, είμαι πιο αποφασισμένος από ό, τι θα ήμουν εάν με αποδέχονταν», παραθέτει ο Ορφέας Αυγουστίδης στο TheOpinion, ενσαρκώνοντας επί σκηνής του Θεάτρου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ τον Άλαν Τούρινγκ.

Ορφέα, θα οικειοποιηθώ μια φράση η οποία αντικατοπτρίζει πλήρως την καλλιτεχνική σου, θεατρική κατάσταση: είσαι και «Τούρινγκ», είσαι και «Άσχημος»! Δύο ρόλοι διαφορετικοί, οι οποίοι τοποθετούνται επίσης σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο αλλά με μία «κοινή τομή» μεταξύ τους: την απουσία κοινωνικής δικαιοσύνης και τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας.

Θα είμαι για λίγο «Τούρινγκ» και μετά θα «ασχημύνουμε» πάλι… Όντως, είναι δύο πολύ πυρηνικά κοινά στοιχεία και στους δύο ρόλους.

Ο ένας, βέβαια, χάνει την ταυτότητά του. Δεν έχει πίστη στην ύπαρξή του, ένα «σύμπτωμα» που συναντάμε και στην εποχή μας. Ο άλλος υπερασπίζεται αυτό που είναι μέχρι την τελευταία στιγμή, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση από την κοινωνία.

«Η Μηχανή του Τούρινγκ» μετράει από το ’21. Για να έχει τέτοια διάρκεια, από τη μία το κοινό προφανώς αποζητά την παράσταση και από την άλλη, κάτι μέσα σου τη διατηρεί «ζωντανή»…

Αυτό το έχει κερδίσει η ίδια η παράσταση και η προσωπικότητα αυτή, που είναι η αφορμή για να προκαλέσουμε τα ερωτήματα που θα πάρει ο κάθε θεατής σπίτι του· ερωτήματα, τα οποία είτε θα τα απαντήσει ο ίδιος είτε θα τα αφήσει αναπάντητα και «κάτι» θα κάνουν μέσα του.

Την τελευταία φορά που έπαιξα την παράσταση, πριν έναν χρόνο και κάτι, ήμουν μαζί με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και είπα ότι, τώρα, κάνουμε μια μικρή διακοπή· φαίνεται, όμως, ότι δεν έχει ολοκληρωθεί.

Και στην Αθήνα ακόμα, παράλληλα με τον «Άσχημο», ο κόσμος έπαιρνε καθημερινά τηλέφωνο στο θέατρο και αναρωτιόταν τι θα γίνει. Εκεί είπαμε ότι κάτι έχει δημιουργηθεί, ίσως βάλαμε για «ύπνο» τον «Τούρινγκ» νωρίτερα από όσο θα έπρεπε. Ίσως μας πήρε η φόρα και ο ενθουσιασμός για καλλιτεχνική αναζήτηση και συναντήσεις με νέους συναδέλφους ηθοποιούς και καινούργια κείμενα… Αλλά να που «ξύπνησε» και είναι πάλι εδώ, να μας κάνει παρέα.

Εσύ είσαι «μαθηματικός» τύπος; Λειτουργείς με αυτόν τον τρόπο στη ζωή σου;

Όπως κάθε άνθρωπος, έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο που σκέφτομαι. Περνώντας ο χρόνος και ο καιρός, μπαίνω σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης και, παίρνοντας απόσταση από μένα και βγαίνοντας έξω από μένα, βλέπω ότι αυτό το πράγμα είναι «πατέντα». Είναι ένας τρόπος, που λειτουργεί το μυαλό μου. Θα μπορούσες να πεις ότι έχει, έτσι, μαθηματική συνέχεια…

Στο εν λόγω έργο, έχεις εμπλακεί και στη μεταφραστική επιμέλεια. Είσαι ένας καλλιτέχνης και με κινηματογραφικές σπουδές, οπότε είναι πιθανόν να σε δούμε σε μια άλλη θέση;

Τη μετάφραση την έχει κάνει ο Αντώνης Γαλέος. Αργότερα κάναμε μια προσαρμογή μαζί με τον Οδυσσέα, ο οποίος έκανε και τη διασκευή. Το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε από τις πρόβες, από αυτοσχεδιασμούς και από τον χώρο που «ανοίξαμε» παρέα, τον χώρο, δηλαδή, που «ανοίγει» ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή.

Για αυτό που με ρωτάς, η αλήθεια είναι πως, πριν συμβεί κάτι, δεν έχει πολύ νόημα να το κουβεντιάζουμε και να το «λιβανίζουμε». Όταν είναι να γίνει, γίνεται. Κάθε άνθρωπος επιχειρεί κάποια βήματα ή κάποιες μετατοπίσεις στον χώρο του. Να πω ότι θα με δείτε επαγγελματία σκηνοθέτη ή να κάνω αυτό που λέμε «αλλαγή καριέρας και πλεύσης», δεν νομίζω. Απολαμβάνω πολύ τη δουλειά μου.

Βέβαια, δεν αποκλείω το ότι ένας ηθοποιός, κάποια στιγμή στη διαδρομή του, μπορεί να αποφασίσει να σκηνοθετήσει παραστάσεις. Και συμβαίνει, όταν κάτι δεν του φτάνει σε αυτό που ήδη κάνει.

Ορφέα, μπορεί ο «Σασμός» να αποτελεί τηλεοπτικό παρελθόν, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την καρδιά των τηλεθεατών. Τώρα, που έχεις πάρει κι εσύ τις αποστάσεις σου, ποια τα συναισθήματά σου από αυτό το «ταξίδι»;

Η πρόκληση ήταν, κυρίως, να στηρίξεις με την ίδια θέρμη και αφοσίωση τον όγκο και την πληθώρα των συναισθημάτων, των ανατροπών και των γεγονότων καθώς και την οριακή «ασυνέπεια» των χαρακτήρων. Γράφοντας και αλλάζοντας χέρια τα σενάρια -δεν είχαμε, πάντα, τον ίδιο σεναριογράφο στον «Σασμό»- κάποια στιγμή οι χαρακτήρες ξεφεύγουν από γραφής, ο καθένας έχει κάτι άλλο στο μυαλό του.

Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τους χαρακτήρες, με τον δικό μας τρόπο, στις ράγες που είχαμε «βιδώσει» εξαρχής και να τους κάνουμε να παραμείνουν συνεπείς μέσα στο πέρασμα πεντακοσίων επεισοδίων. Νομίζω ότι, σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό, το πετύχαμε. Η «δοκιμασία» ήταν να μείνουμε μεταξύ μας σοβαροί επαγγελματίες και να διατηρήσουμε ένα περιβάλλον, το οποίο θα ήταν υγιές για όλους μας.

Για μένα, ήταν ένα «βουνό» από προκλήσεις. Όταν, τελικά, όλο αυτό τελειώνει και βλέπεις ότι τα κατάφερες και οι στόχοι που έβαλες ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, σου δημιουργεί ένα αίσθημα ολοκλήρωσης.

Σε σχέση με την επιτυχία, το ότι γνωριστήκαμε μεταξύ μας και κάποιοι άνθρωποι γίναμε φίλοι, το ότι βρέθηκα με τη μάνα μου σε αυτήν τη συνθήκη χωρίς προστριβές και εντάσεις αλλά βγήκαμε μέσα από αυτό ως επαγγελματίες, αγαπημένοι και ακόμα πιο κοντά, όλο αυτό το κομμάτι έχει «γράψει» μέσα μου.

Από κει και ύστερα, όμως, όπως είπες κι εσύ, αποτελεί τηλεοπτικό παρελθόν -ένα υπέροχο παρελθόν για μένα- και τώρα βλέπουμε μπροστά. Ο «Σασμός» έκανε έναν πολύ «χορταστικό» κύκλο.

Και μου δίνεις ένα καλό «πάτημα» να σε ρωτήσω κάτι το οποίο, προφανώς κάπου θα έχει απαντηθεί, αλλά προκύπτει έπειτα από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού: πώς ήταν αυτή η συνύπαρξη με τη Μαρία Τζομπανάκη; Ήταν η πρώτη φορά, που συναντηθήκατε τηλεοπτικά;

Ήταν πάρα πολύ ωραία, ήταν η πρώτη φορά που δουλέψαμε μαζί. Με τον πατέρα μου είχαμε δουλέψει παρέα, το 2006-2007, στη σειρά «Λούφα και Παραλλαγή» στην ΕΡΤ όπου έκανε τον συνταγματάρχη μου.

Ήταν μια ωραία δοκιμασία και για τους δυο μας, προσωπικά και επαγγελματικά, και χωρίς κανένα πρόβλημα. Πιστεύω ότι, αυτό που κάναμε, ήταν «άθλος». Δεν είναι αυτονόητο αυτή η σχέση να μεταφέρεται σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον και να λειτουργεί, τελικά, τόσο καλά, για τόσο πολύ καιρό.