«Όχι απλά φωνή, συναγερμός να γίνεται!!!» – Ο Νίκος Στεργιώτης στο TheOpinion

Όταν κάποια στιγμή τον ρώτησαν για τον θάνατο, εκείνος απάντησε: «Δε θα πεθάνω. Αν ωστόσο, από κάποιον λάθος υπολογισμό, αυτό συμβεί, θα επιθυμούσα να συναντηθούμε στο θέατρο, στα παρασκήνια, μετά το τέλος της παράστασης, στα βαθιά μου γεράματα».

Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, σκέπτομαι, όταν προκαλείς το σύμπαν να ακούσει τον πόθο, την επιθυμία. Σέβεται την ανάγκη και επιτείνει την επιθυμία και όσων ακούν, να σεβαστούν κι εκείνοι. Ακριβώς αυτό συνέβη με τον Νίκο, τον διάβασα κι ύστερα ήρθε η μεστή κουβέντα. Κι ο σεβασμός στον λόγο και στη σκέψη του.

Δεν μπορεί, λέω, ένα κείμενο, όπως το «Σφύριγμα» του Θανάση Τριαρίδη, να εκφραστεί πιο πραγματικά, πιο ανθρώπινα, παρά από φωνές όπως του Νίκου, με τη δυναμική του αισθήματος και του λόγου να φουλάρουν τη σκηνή και να απογειώνουν τα βλέμματα και την ψυχή.

Τον ρώτησα κι εγώ, λοιπόν και….

Πόσο διαχρονική είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας: «Όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της»;

Πρόκειται για έναν καθρέφτη της κοινωνικής ιστορίας. Είναι απόλυτα διαχρονική καθώς υποδεικνύει την παραδοχή του εγκλήματος ως νόρμα, ως καθημερινότητα. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει μέσα στον φόβο, την αγωνία αλλά και τον θάνατο. Ως λέξη, ίσως, ακόμα να τρομάζει αλλά δεν καταλαβαίνουμε πόσο δίπλα μας είναι η δυστυχία. Η πραγματική δυστυχία της έλλειψης αλληλεγγύης, της εσωστρέφειας και του εγωισμού. Δεν είναι τυχαίο φαινόμενο ούτε φυσικό, είναι καθαρά πολιτικό!

Έχουμε υπαρκτά περιθώρια βελτίωσης της ασχήμιας του συστήματος, σε όλα τα επίπεδα ή ματαιοπονούμε;

Το σύστημα είναι απολύτως δυσλειτουργικό. Είναι κατασκευασμένο να εξυπηρετεί τους λίγους και να εκμεταλλεύεται τους πολλούς. Πρέπει όμως να πιστεύουμε στην αλλαγή, αλλιώς ποιο το νόημα να ζούμε; Η αλλαγή αυτή σίγουρα δεν έρχεται από την μία μέρα στην άλλη, ξαφνικά ως θαύμα, αλλά ως αποτέλεσμα αγώνων, ζύμωσης και αναμόχλευσης. Η ματαιότητα πράγματι υπάρχει σε όλα τα επίπεδα αλλά πιστεύω ακράδαντα πως αποτελεί και αυτή εργαλείο του ίδιου του συστήματος. Ο φόβος για την αλλαγή, η βόλεψη, η αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει, τροφοδοτεί το ίδιο το σύστημα να γιγαντώνεται. Ας σκεφτούμε, όμως, πόσα πράγματα άλλαξαν με Αγώνα και ας αναθαρρέψουμε.

Τι σε αφορά περισσότερο στο έργο αυτό και σε συνδέει με το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη;

Με αφορά κυρίως ο τρόμος της σιωπής. Το έγκλημα που πια δεν πλησιάζει απλώς αλλά πλέον είναι δίπλα, είναι μπροστά σου κι εσύ από επιλογή κάνεις πως δεν το βλέπεις. Ο Τριαρίδης θεωρώ ότι το βάζει αυτό το στοιχείο πολύ στους ήρωές του. Τους κάνει θύτες και θύματα αλλά την ίδια στιγμή δεν πετάει το μπαλάκι απέναντι σαν να θέλει να αποτινάξει την ευθύνη, την επωμίζεται στο ακέραιο. Είναι σαν να φωνάζουν οι ήρωές του: «Εγώ είμαι ο φταίχτης, φτάνουν πια οι δικαιολογίες». Φυσικά την ίδια στιγμή εντάσσει στη συνδιάλεξη και το κοινό, το οποίο δεν παρακολουθεί απλώς μια παράσταση αλλά συμμετέχει σε μια πιο βαθιά διαδικασία.

Το συγκεκριμένο έργο καταφέρνει κάτι σπάνιο. Συνδυάζει τον λόγο με την αγωνία, την φιλοσοφία με το ένστικτο της επιβίωσης. Δεν αναφέρεται στο παρελθόν αλλά στο τρομαχτικό παρόν και ακόμα περισσότερο στο πιο δυσοίωνο μέλλον.

Αυτό το οποίο με κέρδισε από την πρώτη φορά ως αναγνώστη είναι ότι στο τέλος πάντα σε μετακινεί, σε βάζει σε ερωτήματα, σε βάζει στην άβολη θέση του να σκεφτείς Γιατί…

Πιστεύεις ότι πράγματι η φωνή της κοινωνίας πρέπει να ακούγεται τη στιγμή του εγκλήματος; Εν βρασμώ ή εν ηρεμία, τι θα επέλεγες;

Το πιο σημαντικό είναι να ακούγεται!

Να μη φοβόμαστε να υψώνουμε την φωνή μας απέναντι σε κάθε αδικία και βιαιότητα. Δεν είναι ωφέλιμο να είναι απλά φωνή αλλά συναγερμός. Η ηρεμία που ζητείται τις περισσότερες φορές είναι ύποπτη, βολεύει και κατευνάζει, είναι ο απόλυτος τρόπος για να γίνει η σκέψη θολή, να αφοπλιστεί ο θυμός, να γίνει η αδικία πιο εύπεπτη. Ας εκφράζεται όμως και ας είναι και εν ηρεμία, αρκεί να εκφράζεται!

Το «σφύριγμα του τρένου» είναι πια ένας ήχος που θα μας φοβίζει πάντα;

Δεν είναι ήχος, είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι η τελευταία ειδοποίηση και ναι, θα φοβίζει! Όχι γιατί είναι ένας ήχος μεταφυσικός αλλά γιατί είναι έγινε τόσο αληθινός πια, όσο η ύπαρξή μας. Αν τον ακούμε χωρίς κάτι να ταράζεται μέσα μας, τότε μάλλον κάτι αρχίσει να σαπίζει!

Έχεις φοβηθεί ποτέ για το τι θα γράψει η Ιστορία παρακάτω; Ποιοι είναι για ’σένα οι σύγχρονοι «ήρωες»;

Με φοβίζει κυρίως το Ποιος θα γράψει την ιστορία γιατί η ιστορία δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Γράφεται από τους νικητές με τον πιο βολικό τρόπο. Σύγχρονοι ήρωες ναι, υπάρχουν και είναι αυτοί που αντιστέκονται, αυτοί που δεν κάνουν πίσω, αυτοί που θέτουν τον εαυτό τους στον κίνδυνο όχι ως πράξη ηρωισμού, αλλά ως φυσική αντίδραση.

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω τόσο, σε όλα!

Δε θα ήθελα κι εγώ να είναι αλλιώς στη σκέψη των ανθρώπων τα πράγματα.

Να οδηγεί το μυαλό η πράξη και όχι η απραξία, η δύναμη του «Παίρνω θέση» και «διαλέγω πλευρά» και το βροντοφωνάζω κι όχι η μεσότητα κι η δικαιολογία.

Ακριβώς όπως ένα δυνατό «Σφύριγμα τρένου»!

Δεν μπορεί παρά να ακούγεται, κάποτε ΕΚΚΟΦΑΝΤΙΚΑ!!!

Νίκο, σ’ ευχαριστώ για το ωραίο μέσα σου!

Για την παράσταση

«Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» Του Θανάση Τριαρίδη

Μετά από δύο επιτυχημένους κύκλους με πολλαπλές sold out παραστάσεις στην Αθήνα, η παράσταση «Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» έρχεται για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο In Situ στις 17 και 18 Μαΐου.

Υπόθεση του έργου Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφτάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Η γνωριμία του με τον παλιό υπάλληλο της υπηρεσίας θα αποδειχθεί κομβική και για τους δύο, με τη σύντομη συνύπαρξή τους να είναι εκρηκτική. Τον ρόλο του διαμεσολαβητή καλείται να πάρει ο διευθυντής της υπηρεσίας με το ιδιαίτερο ταπεραμέντο του. Η παρουσία του μυστηριώδους καθαριστή με την αντισφυξιογόνο μάσκα εντείνει την αγωνία. Η εξέλιξη του έργου απρόβλεπτη, με απότομες εναλλαγές από κωμικές καταστάσεις σε έντονα δραματικές, οδηγεί στην τελική αλήθεια.

Λίγα λόγια για το σύμπαν του έργου Όλα φαίνεται να πηγαίνουν βάσει σχεδίου: Όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της. Πώς γράφεται η Ιστορία; Είναι οι σημερινές μας πράξεις αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον εκείνο το οποίο όλοι προσδοκούμε. Αλλά μήπως τελικά η ελπίδα δεν έχει για όλους μας το ίδιο πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει να πιστέψει σε τίποτα. Ποια είναι η αλήθεια; Η διαστρέβλωση οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου. Ένας κόσμος χωρίς αγάπη.

Σημείωμα συγγραφέα «Σκέφτομαι συνέχεια τα παιδιά και τις μανάδες τους που πνίγονται, όταν οι λιμενοφύλακες της πολιτισμένης Ευρώπης αναποδογυρίζουν τις βάρκες τους ή βουλιάζουν τα πλοία τους. Σκέφτομαι τον τρόμο τους, την απελπισία τους, τις κραυγές και τα κλάματά τους, το επιθανάτιο παράπονό τους. Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος: Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται – να μην περιμένει να περάσουν οι δεκαετίες για να τοποθετηθεί εκ του ασφαλούς.»

«Ίσως κάποιος από ’κείνους που θα καθαρίσουν τα αίματα να θυμάται κάτι από όλα αυτά.»

Συντελεστές Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης Σκηνοθεσία: Νίκος Μαρνάς – Γιώργος Γκιόκας Σκηνικά – Κοστούμια: Ηρώ Παρδαβέλλα Μουσική: Οδυσσέας Τσούβαλης Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Μαρία Σαλταούρα Οπτική ταυτότητα παράστασης: Ιωάννης Κ. Τσίγκας Φωτογραφίες: Χαράλαμπος Ιωαννόπουλος Video – trailer: Φίλιππος Μέμος Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρία Τότσκα

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γκιόκας, Νίκος Μαρνάς, Λεωνίδας Μπακάλης, Νίκος Στεργιώτης

Πληροφορίες Σάββατο 17 Μαΐου στις 19.00 & στις 21.30 Κυριακή 18 Μαΐου στις 21.30 Θέατρο In Situ, Κασσάνδρου 42 Διάρκεια 70’

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 15€, Μειωμένο (φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ) 12€

Προπώληση μέσω more.com & τηλεφωνικά: 6970473550 https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/na-kserete-pos-auto-pou-akoute-einai-sfyrigma-trenou-tou-thanasi-triaridi-sto-in-situ-stage/