Ο μηχανόβιος Θεσσαλονικιός που γυρίζει όλο τον κόσμο! (ΦΩΤΟ-VIDEO)
Ο Ηλίας Βροχίδης μιλά στο TheOpinion.gr για τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες
Δήμητρα Καρβουνίδου
){kind=icon}
Ο Θεσσαλονικιός Ηλίας Βροχίδης είναι έτοιμος να εξερευνήσει την Λατινική Αμερική μαζί με την σύντροφό του Αγγελική Δούκα, τη μηχανή του και το βανάκι τους.
Στόχος του ζευγαριού, το οποίο ταξιδεύει από τον Ιούλιο και πλέον βρίσκεται στην Ουρουγουάη, είναι να εξερευνήσουν όλη την αμερικανική ήπειρο, από την Παταγονία μέχρι την Αλάσκα! Το TheOpinion.gr μίλησε μαζί με τον «νομά» Ηλία Βροχίδη, ο οποίος μοιράστηκε μερικές από τις εμπειρίες που έχει βιώσει στα ταξίδια του, τους στόχους που έχει αλλά και τη φράση του Πάολο Κοέλιο που του ταιριάζει: «Αν νομίζεις ότι η περιπέτεια είναι επικίνδυνη, δοκίμασε τη ρουτίνα… Είναι φονική».
Ο Ηλίας Βροχίδης τα τελευταία χρόνια έχει γυρίσει με τη μηχανή του τις περισσότερες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, με τα ταξίδια του να διαρκούν πολλά χρόνια. Το πρώτο του ταξίδι ήταν τον Απρίλιο του 2007, όταν με τη μηχανή του αποφάσισε να ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη σε χώρες της Ασίας: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία.
Όπως εξιστορεί ο ίδιος , τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές , με αποτέλεσμα να γυρίσει στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας καλύψει 73.000 χλμ., αφού τελικά επισκέφθηκε 14 χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργιστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ!
Λίγα χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 2013 ο Ηλίας Βροχίδης και η Χριστίνα Πεφάνη αποφασίζουν να γυρίσουν την Αφρική και την Μέση Ανατολή. Από τον Αύγουστο του 2014 ο κ.Βροχίδης μένει μόνος του και ολοκληρώνει το ταξίδι του μετά από 96.000χλμ και τρία χρόνια.
Αναλυτικά η συνέντευξή του στο TheOpinion.gr
-Που σας πετυχαίνουμε τώρα;
Είμαστε στην Ουρουγουάη, την πρώτη χώρα που εξερευνούμε με τα οχήματά μας! Η μοτοσυκλέτα μου και το βανάκι της Αγγελικής έφτασαν εδώ με καράβι από τη Γαλλία και μόλις τα παραλάβαμε!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
-Πώς πήρατε την απόφαση να εξερευνήσετε τη λατινική Αμερική και την Παταγονία;
Την Παταγονία την είχα πάντα στο μυαλό μου ως μια αρκετά παρθένα περιοχή μ’ εντυπωσιακά τοπία! Σύντομα, λοιπόν, καθώς εδώ έρχεται η άνοιξη, θα κατευθυνθούμε προς τα νότια της ηπείρου κι έχουμε σκοπό να περάσουμε αρκετούς μήνες στις περιοχές αυτές. Κατόπιν, θα εξερευνήσουμε και τις υπόλοιπες χώρες της λατινικής Αμερικής, που πάντα μας κέντριζαν το ενδιαφέρον για την ιδιαίτερη κουλτούρα τους, τη ζωντάνια των ανθρώπων, τα χρώματα, τις μουσικές και τα τοπία. Ελπίζουμε η αποστολή μας αυτή να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται, να εργαστούμε στην πορεία και να καταφέρουμε μετά από χρόνια να φτάσουμε μέχρι την Αλάσκα, αφού σίγουρα και ο βορράς κρύβει τόπους ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
-Ποιο από τα ταξίδια σας σάς έμεινε χαραγμένο;
Ως ταξιδευτής, έχω μάθει να βρίσκω την ομορφιά σε κάθε τόπο, οπότε μου είναι δύσκολο να συγκρίνω και να ξεχωρίσω χώρες. Αν πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στα δυο μου ταξίδια σε Ασία και Αφρική, θα έλεγα πως έχω πιο κοντά στην καρδιά μου την Ασία. Ο κύριος λόγος είναι οι άνθρωποι των χωρών που επισκέφτηκα, οι οποίοι είναι από τους πιο φιλόξενους του κόσμου! Επίσης, ο πολιτισμός των λαών αυτών έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και κρύβει μια ιστορία χιλιάδων ετών. Η ποικιλομορφία των τοπίων είναι κάτι ακόμα που μ’ εντυπωσίασε! Επειδή το μεγάλο μου πάθος είναι τα βουνά, οι τέσσερις μήνες που πέρασα εξερευνώντας τα Ιμαλάια, είτε με τη μοτοσυκλέτα μου είτε πεζοπορώντας, ήταν κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.
– Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα να ταξιδέψετε και να εξερευνήσετε όλο τον κόσμο;
Από παιδί ονειρευόμουν να εξερευνώ τον κόσμο με δικό μου όχημα και να επισκέπτομαι τις πιο απομακρυσμένες γωνιές της γης! Βέβαια, τότε αυτά ήταν μόνο όνειρα και δεν ήξερα καν ότι κάτι τέτοιο γίνεται και μάλιστα ότι θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Όταν ενηλικιώθηκα, η επιθυμία μου για ταξίδια άρχισε να φουντώνει μέσα μου και ξεκίνησα να μελετώ πώς μπορώ να υλοποιήσω τα όνειρά μου. Η πρώτη μου κίνηση ήταν ν’ αγοράσω ένα παλιό 4×4, κάνοντας δυο δουλειές συγχρόνως για να καταφέρω να το πάρω.
Σύντομα, διαπίστωσα ότι το κόστος συντήρησης και χρήσης ενός τέτοιου οχήματος, ξεπερνούσε κατά πολύ τις οικονομικές μου δυνατότητες.
Άρχισα δειλά να σκέφτομαι τη μοτοσυκλέτα ως ταξιδιωτικό μέσο. Αν και ο πατέρας μας πάντα είχε μοτοσυκλέτα, οι γονείς μας, όπως και οι περισσότεροι γονείς άλλωστε, μας μεγάλωσαν με την ιδέα ότι οι μοτοσυκλέτες είναι επικίνδυνες. Σκέφτηκα να ερευνήσω πόσο επικίνδυνες είναι στην πραγματικότητα, αλλά και τι μπορώ να κάνω εγώ για να μειώσω όσο γίνεται τους κινδύνους αυτούς. Είχα ήδη ερωτευτεί τον κόσμο των δύο τροχών και μετά από δύο χρόνια, το 2007, στα 23 μου, ήμουν ήδη καβάλα σε μια μικρή, παλιά Honda και πήγαινα προς την Ινδία!
-Πώς είναι να ζεις σαν νομάς;
Σίγουρα είναι σαγηνευτικό, αλλά και δύσκολο… Για τους περισσότερους, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη σταθερότητας και αυτή η μόνιμη αβεβαιότητα, που μια τέτοια ζωή συνεπάγεται. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όταν μπαίνει στη μέση και η οικονομική ανασφάλεια. Ένας νομάς δεν μπορεί να κάνει καριέρα ούτε να χτίσει κάτι που διαρκεί στον χρόνο, αφού βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση. Αυτό σοκάρει πολλούς, γιατί δε νιώθουν την αίσθηση (πολλές φορές ψευδαίσθηση) ασφάλειας, που νιώθει κάποιος όταν έχει μια ρουτίνα και ξέρει πως κάνει ό,τι κάνει όλος ο κόσμος.
Για μένα όλα αυτά μεταφράζονται σε πλεονεκτήματα! Χαίρομαι που οι λέξεις «ρουτίνα» και «μονοτονία» είναι άγνωστες στη ζωή που κάνω. Χαίρομαι που κάθε μέρα παίρνω νέα ερεθίσματα και πρέπει να ‘χω όλες μου τις αισθήσεις σε επαγρύπνηση, για να καταφέρω να επιβιώσω σ’ έναν κόσμο που μου είναι πάντα καινούριος και άγνωστος. Χαίρομαι που κάθε μέρα μου είναι διαφορετική!
Βέβαια, ας μη γελιόμαστε… Η νομαδική ζωή απαιτεί πολύ περισσότερο κόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι μας πρόγονοι ήταν νομάδες, αλλά όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε τη φωτιά, τη γεωργία και την κτηνοτροφία, άφησε τη νομαδική ζωή για μια πιο σταθερή και πιο εύκολη ζωή. Απλά αυτό δεν ταιριάζει σε όλους μας, όπως φαίνεται… Εμένα μου ταιριάζει περισσότερο η φράση του Πάουλο Κοέλιο: «Αν νομίζεις ότι η περιπέτεια είναι επικίνδυνη, δοκίμασε τη ρουτίνα… Είναι φονική!»
-Ένα από τα πιο ευτράπελα ή αστεία περιστατικά;
Η Νιγηρία ήταν αναμφισβήτητα η πιο δύσκολη χώρα που έπρεπε να διασχίσουμε. Μόλις το πρώτο μας μισάωρο εκεί, μας λήστεψαν τρεις αστυνομικοί! Αυτό κάπως το περιμέναμε… Αυτό που σίγουρα δεν περιμέναμε ήταν ότι θα έβγαζα τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα μας πήραν, ως αστέρας του Nollywood! Έτσι ονομάζεται η νιγηριανή κινηματογραφική βιομηχανία, που είναι η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο! Μας φιλοξενούσε στις φοιτητικές εστίες μια καθηγήτρια της σχολής υποκριτικής, όταν ένας σκηνοθέτης ήρθε εκεί για να βρει ηθοποιούς. Όταν με είδε να κάθομαι σ’ ένα πεζούλι, ενθουσιάστηκε και φώναζε ότι είμαι ακριβώς αυτό που ψάχνουν! Ήθελαν κάποιον λευκό να παίξει τον ρόλο ενός σοβαρού, Ευρωπαίου γιατρού, αλλά πού να τον βρουν τον λευκό σε μια άγνωστη πόλη της Νιγηρίας; Ελλείψει επιλογών, λοιπόν, πήραν εμένα κι έτσι πρώτη φορά μου φόρεσαν γραβάτα κι έπαιξα σε ταινία!
-Έχετε σκεφτεί την επόμενη σας «περιπέτεια»;
Επειδή κάθε μου ταξίδι διαρκεί χρόνια κι άλλα τόσα χρόνια διαρκεί η προετοιμασία του, η επόμενη περιπέτειά μου είναι σίγουρα πολύ μακριά. Πάντως, είναι αλήθεια ότι έχω αφήσει ένα αρκετά μεγάλο κενό στη Νοτιοανατολική Ασία, που θα ήθελα πολύ κάποτε να εξερευνήσω!