Νεφέλη Γκίκογλου στο TheOpinion: «Είναι μια τρομερή διαδικασία για τον ηθοποιό να βρει την αλήθεια του και να καταφέρει να “μιλήσει” στα παιδιά»

Η νέα παιδική παραγωγή της ομάδας DOT Ensemble, «Μια βαλίτσα παραμύθια ταξιδεύουνε στον χρόνο», παρουσιάζεται την Κυριακή, 16 Νοεμβρίου, στη σκηνή του θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ.

Παρά το γεγονός ότι η Άννα μεγαλώνει σε έναν κόσμο γεμάτο οθόνες και ηλεκτρονικά παιχνίδια, η δύναμη των λαϊκών αφηγήσεων αποδεικνύεται ακαταμάχητη: οι ιστορίες «δίνουν πνοή» σε καινούργιες εικόνες και νέα συναισθήματα. Άλλωστε, όπως έλεγε πάντα και η γιαγιά: «Η μαγεία δεν έχει ηλικία, απλώς αλλάζει εποχή!».

Αυτήν ακριβώς τη «μαγεία» επιδιώκει και η τέχνη του θεάτρου, και σε αυτό το πλαίσιο μιλήσαμε με την ηθοποιό, Νεφέλη Γκίκογλου.

Νεφέλη, θα μας βοηθήσεις να σε γνωρίσουμε καλύτερα;

Γεννήθηκα, σπούδασα και ζω στη Θεσσαλονίκη. Είμαι απόφοιτη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, ωστόσο από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα να ασχολούμαι με εργαστήρια και ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Η σχολή μου, μου έδωσε πάρα πολλά εφόδια σε σχέση με την τέχνη και τη δημιουργία.

Με ποιον τρόπο, δηλαδή, συνέβαλε το αντικείμενο των σπουδών σου στην τέχνη της υποκριτικής;

Η ομαδική δουλειά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των σπουδών μου. Συνυπήρχαμε, δηλαδή, σε ομάδες και ο καθένας έφερνε τη δημιουργική του πραγματικότητα πάνω σε κάτι. Όλο αυτό έπρεπε να αποκτήσει μια κοινή πορεία, η οποία θα γινόταν έργο. Αυτή η διαδικασία είναι ίδια και στο θέατρο.

Παράλληλα με τις σπουδές μου, ανήκα στη θεατρική ομάδα ART MATES Theater Group. Πλέον, με πολλή υπερηφάνεια μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι από τους οποίους διδάχθηκα, είναι συνεργάτες μου. Επίσης, ασχολούμαι με τη μουσική και το τραγούδι.

Όλα αυτά ενώθηκαν και αποφάσισα να επιχειρήσω να «βουτήξω» σε αυτόν τον χώρο που τόσο πολύ αγαπώ και με γοητεύει. Κάπως έτσι, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους…

Πώς στέκονται η Θεσσαλονίκη και το κοινό της απέναντι στις τοπικές καλλιτεχνικές ομάδες;  Έχεις σκεφτεί, ίσως, και το ενδεχόμενο να δραστηριοποιηθείς στην Αθήνα;

Νιώθω ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης αγαπάει και στηρίζει τις προσπάθειες των τοπικών ομάδων. Έχει πολλή όρεξη να δει το καινούργιο και το διαφορετικό, και αυτό το βρίσκω πολύ σπουδαίο.

Όσον αφορά το κομμάτι της Αθήνας, δεν αποκλείω κάτι. Βέβαια, εκεί είναι διαφορετικά τα μεγέθη, πρόκειται για ένα άλλο «τερέν». Προς το παρόν, όμως, θεωρώ ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή. Έχω βρεθεί μέσα σε πλαίσια και σε ομάδες που υπάρχει ο χώρος, ώστε να δημιουργούμε όμορφα καλλιτεχνικά πράγματα.

Με την «Πετριχώρα» το ταξίδι συνεχίζεται;

Συνεχίζεται. Θα κάνουμε μία μικρή περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα και θα επιστρέψουμε, τον Δεκέμβριο, στη Θεσσαλονίκη.

Η παράσταση αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο. Είναι μια ιστορία και μια απόπειρα να αποτυπωθεί κάτι που προέρχεται μεν από την παράδοση, αλλά αφήνει το περιθώριο στον εκάστοτε θεατή να τη «διαβάζει» κάθε φορά με διαφορετικούς τρόπους. Αυτό δεν «ξοδεύεται» εύκολα, και νομίζω ότι είναι μία από τις επιτυχίες της συγκεκριμένης δουλειάς.

Και πώς βιώνεις αυτήν τη μετάβαση στην παιδική σκηνή; Γιατί αλλάζει και το κοινό σου, ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπη με ένα πιο ειλικρινές και απαιτητικό κοινό…

Αυτή η ειλικρίνεια με γοήτευσε από την αρχή. Τα παιδιά είναι οι πιο «αυστηροί» κριτές, γιατί δεν έχουν φίλτρο. Είναι μια τρομερή διαδικασία και για τον ίδιο τον ηθοποιό να βρει την αλήθεια του και να καταφέρει να «μιλήσει» στα παιδιά.

Πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια απέναντί τους, χωρίς πολλά «στολίδια». Αν καταφέρει κάποιος να κάνει ένα παιδί να περάσει καλά αλλά και να φύγει από μια παράσταση κρατώντας κάτι, έχει κερδίσει το «στοίχημα».

Επίσης, για μένα το παιδικό θέατρο είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό. Είναι μια διαδικασία παιχνιδιού, και αυτού του είδους το θέατρο παρέχει εύφορο έδαφος.

Σε μια εποχή κατά την οποία η τεχνολογία κυριαρχεί στη ζωή των παιδιών, εσείς τους αφηγείστε παραμύθια και παραδόσεις…

Είναι μια πρόκληση. Φυσικά, δεν δαιμονοποιούμε την τεχνολογία. Στόχος μας είναι να «ξύσουμε» παραπάνω τη φαντασία τους και να επαναφέρουμε πράγματα, τα οποία έχουν μπει σε καταστολή τα τελευταία χρόνια.

Τα παιδιά μπορεί να έχουν μάθει αλλιώς, αλλά δεν απορρίπτουν αυτό που τους προτείνουμε. Είναι ακόμη «καθαρά», δεν έχουν άμυνα και αντίσταση απέναντι σε αυτόν τον «διαφορετικό» κόσμο. Αντιθέτως, θέλουν να τον γνωρίσουν.

Στην παράστασή μας αναφερόμαστε, κυρίως, σε παραμύθια της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κάποια από αυτά είναι περισσότερο γνωστά, κάποια άλλα λιγότερο. Έχουν έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα, καθώς έφτασαν στο «σήμερα» από στόμα σε στόμα. Υπάρχουν, βέβαια, συλλογές και καταγραφές στις οποίες μπορεί κάποιος να ανατρέξει, αλλά, με παραλλαγές, αυτές οι ιστορίες έχουν μπει μέσα στα σπίτια μας.

Ποια παιδική αντίδραση «κουβαλάς» μαζί σου;

Τα παιδιά δεν ταυτίζονται με το προφανές. Με αυτόν τον τρόπο, μας φέρνουν εξ απροόπτου και καταφέρνουν να μας συγκινούν πολύ.

Πληροφορίες

«Μια βαλίτσα παραμύθια ταξιδεύουνε στον χρόνο»

Η νέα παιδική παραγωγή της ομάδας DOT Ensemble για ηλικίες 3 έως 12 ετών

Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη)

Κυριακή 16 Νοεμβρίου και ώρα 11:00

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Διάρκεια: 65’

Καθημερινές παραστάσεις για σχολεία

Συντελεστές

Σύλληψη – Αρχική ιδέα: Δημήτρης Κρίκος

Πρωτότυπο κείμενο: Λίλα Παντελίδου

Προσαρμογή κειμένου: Η Ομάδα

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κρίκος

Σκηνικά: Η Ομάδα

Κοστούμια: Νεφέλη Νικολαΐδου

Κίνηση: Μέλπω Βασιλικού

Μουσική: Μάριος Αποστολακούλης

Φωτισμοί: Αθηνά Μπανάβα

Κατασκευές: Βαγγέλης Ξόνογλου

Β. Σκηνοθέτη: Χάρης Θώμος

Φωτογραφία – Trailer: Ντάνιελ Τατούσι

Γραφιστική επιμέλεια: Χάρης Θώμος

Υπεύθυνη επικοινωνίας – Υπεύθυνη σχολείων: Μαρία Τότσκα

Παραγωγή: DOT Ensemble

Παίζουν

Νεφέλη Γκίκογλου

Λένα Νεστορίδου

Κωνσταντίνος Τερζόγλου