Ναταλία Δραγούμη στο TheOpinion: «Έχω πάρα πολλά προσωπικά “φαντάσματα”, που με “στοιχειώνουν”»

Με «αύρα» μυστηρίου, το έργο «2:22 – A Ghost Story» του Danny Robbins, σε σκηνοθεσία Φάνη Μουρατίδη, «κατακλύζει» τη σκηνή του RadioCity Theatre έως τις 11 Μαΐου.

Μία σκηνική αναμέτρηση με τον φόβο, το μεταφυσικό και, τελικά, με την ίδια την αλήθεια. Είμαστε, τελικά, αρκετά θαρραλέοι για να την ανακαλύψουμε; Το σύγχρονο υπερφυσικό θρίλερ, «2:22 – A Ghost Story», «παίζει» με τις πιο μύχιες ανθρώπινες ανασφάλειες· αυτές που κανείς δεν ομολογεί, μα όλοι «κουβαλούν».

Κι αν η παράσταση κινείται ανάμεσα στο «φως» και το «σκοτάδι», η καθημερινότητα της Ναταλίας Δραγούμη, όταν βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, περιλαμβάνει σίγουρα και στιγμές που την ισορροπούν· βόλτες στην παραλία και την πλατεία Αριστοτέλους, που τόσο αγαπά, καθώς και επισκέψεις στα μουσεία της πόλης.

Με αφορμή το «2:22 – A Ghost Story», η ηθοποιός μιλάει στο TheOpinion για το έργο και τη σχέση της με το κοινό, τους δεσμούς της με τη συμπρωτεύουσα, αλλά, κυρίως, για όλες εκείνες τις…«μυστηριώδεις» εμπειρίες που τη συνοδεύουν.

Κυρία Δραγούμη, ποια η δική σας σχέση με το μεταφυσικό στοιχείο; Έχετε βιώσει ποτέ κάποια «ανεξήγητη» εμπειρία, την οποία θα μοιραζόσασταν μαζί μας;

Όταν ήμουν μικρή, έζησα εκείνες τις στιγμές «μεταξύ αστείου και σοβαρού», εκείνες τις στιγμές όπου λίγο γελάμε και λίγο τις πιστεύουμε. Έχω «καλέσει» κι εγώ τα φαντάσματα· να λέμε ότι κουνήθηκε το ποτήρι, αλλά να μην ξέρουμε αν το κούνησε κάποιος άλλος.

Στο σπίτι μου στην Αίγινα, όπου πηγαίναμε τα καλοκαίρια -ένα παλιό σπίτι, με πολλή «αύρα» και την πατίνα του χρόνου- ακούγονταν περίεργοι θόρυβοι. Υπήρχαν κάποιες ιστορίες για ένα φάντασμα που ανέβαινε τη σκάλα, αλλά όλα αυτά στο πλαίσιο των ιστοριών που σου αρέσει να πλάθεις και να ακούς και να φαντάζεσαι όσο είσαι μικρός.

Ένα πάρα πολύ κοντινό μου πρόσωπο, έχει αυτό που λέμε το «τρίτο μάτι»· βλέπει όνειρα, μπορεί να προαισθανθεί κάτι. Μια φορά, έπαθε τηλεπαθητικό επεισόδιο μπροστά μου. Αυτό είναι το μόνο συγκεκριμένο βίωμά μου.

Όσο για τον ρόλο που υποδύεστε, τη Λορίν, τι ισχύει;

Η Λορίν είναι ψυχολόγος – ψυχίατρος. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την επιστήμη της, αλλά, σαφώς, υπάρχουν και ανατροπές…

Το ενδιαφέρον του έργου έγκειται στο ότι πρόκειται για τέσσερις ανθρώπους, που ο καθένας έχει μία διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα. Και για το κοινό ισχύει το ίδιο· υπάρχει αυτός που πιστεύει αλλά και αυτός που πιστεύει και απενοχοποιείται. Υπάρχει κάποιος που βρίσκεται στη μέση, ενώ άλλος τα απορρίπτει όλα, τα εξηγεί επιστημονικά και έχει μια απάντηση για αυτά.

Είναι μία παράσταση με πολύ χιούμορ, ένας ιδιαίτερος συνδυασμός -πρωτόγνωρος για το ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι- θρίλερ με έντονα στοιχεία κωμωδίας. Σε όλη την παράσταση περιμένεις ότι κάτι θα γίνει. Υπάρχει και μία πολύ μεγάλη έκπληξη, την οποία ζητάμε από τους θεατές να μην αποκαλύψουν. Το σέβονται όλοι.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε ότι, ο διπλανός μας, νιώθει και βιώνει κάτι το οποίο εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε;

Για μένα είναι, καθαρά, θέμα απόφασης, πίστης ή μη πίστης. Δεν είναι θέμα πραγματικότητας. Σέβομαι κάποιον, που μπορεί να έχει «έκτη αίσθηση».

Η ανάγκη της πίστης σε κάτι προέρχεται από τον φόβο του θανάτου, προφανώς. Ο καθένας τον αντιμετωπίζει διαφορετικά. Υπάρχουν άνθρωποι που τον έχουν «εξορκίσει», πιστεύοντας ότι υπάρχει κάτι μετά.

Είναι ζήτημα προσωπικής απόφασης, ανάλογα με τα βιώματα και τις αναφορές μας ή και την οικογένεια. Γι’ αυτό και στην παράσταση, ο καθένας προέρχεται από διαφορετική κοινωνική τάξη…

Όλοι οι άνθρωποι, νομίζω, ερχόμαστε αντιμέτωποι και με τα προσωπικά μας «φαντάσματα». Με τα δικά σας, είστε ειλικρινής;

Έχω πάρα πολλά προσωπικά «φαντάσματα», που με «στοιχειώνουν». Όλα αυτά που φτιάχνω με τη φαντασία ή τους φόβους μου.

Θεωρώ ότι είναι θέμα του μυαλού και μόνο. Εκεί το πράγμα πάει αλλού, δεν είναι μεταφυσικό.

Στην πορεία όλων αυτών των χρόνων που έχετε διανύσει ως ηθοποιός, σας έχει «στοιχειώσει» μια εμπειρία; Ένας ρόλος;

Κατά κάποιον τρόπο, πάντα με «στοιχειώνει» ο ρόλος που παίζω κάθε φορά. Τους «κουβαλάμε» τους ρόλους. Είναι κομμάτια δικά μας, κομμάτια του εαυτού μας.

Οπότε, ανάλογα με τον ρόλο, διαλέγουμε εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία πιστεύουμε ότι ταιριάζουν με την περσόνα που παίζουμε.

Γούρι, πριν ανέβετε πάνω στη σκηνή, έχετε;

Αυτά συνέχεια υπάρχουν, αλλά δεν τα θέλω. Γίνονται λίγο «αρρώστια» και δεν θέλω να τα «καλλιεργώ». Έλεγα κάποτε, για παράδειγμα, ότι «χθες ήταν καλή η παράσταση, που έβαλα το ρουζ με αυτό το πινέλο», αλλά τα έχω αποτινάξει από πάνω μου.

Δεν μου αρέσουν, παρά μόνο όταν έχω πολύ άγχος. Αυτό το δευτερόλεπτο που είμαι μόνη μου στο σκοτάδι, πριν δρασκελίσω στο φως της σκηνής, έχω μία συγκεκριμένη αναφορά και σκέψη που μου δίνει δύναμη.

Δεν έχει, όμως, να κάνει με προκαταλήψεις. Είναι μία προσωπική σκέψη, η οποία μου δίνει δύναμη. Το παίρνω μαζί μου όλο αυτό.

Τη σχέση με το κοινό πώς την εισπράττετε;

Είμαι τριάντα έξι χρόνια στη δουλειά. Αυτή η σχέση με το κοινό, για μένα, είναι «αναπνοή». Είναι ένα καθημερινό «πάρε – δώσε», που μου δίνει ζωή. Σαν τη σχέση μου με το δωμάτιό μου· νιώθω ότι βρίσκομαι στον χώρο μου, όταν είμαι πάνω στη σκηνή.

Έχω κάνει περισσότερες από εξήντα – εβδομήντα διαφορετικές παραστάσεις. Είχα την τύχη να είμαι σε θέατρα εναλλακτικά, επιχορηγούμενα από το κράτος, όπου έκανα τρεις – τέσσερις παραστάσεις τη σεζόν, με πολλούς πειραματισμούς. Πλέον, ζω πάνω στη σκηνή.

Τη Θεσσαλονίκη, επίσης, τη νιώθω σαν τόπο μου. Δεν ξέρω πώς τυγχάνει, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, τέτοια περίοδο, έρχομαι με κάποια παράσταση στην πόλη και όλες πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Θεωρώ το κοινό της Θεσσαλονίκης πολύ «θερμό». Έχω εθιστεί στο να έρχομαι.

Δεν σας κρύβω, βέβαια, πως νιώθω ότι έχω ρίζες από κει. Όταν περπατάω και βλέπω τα ονόματα των προγόνων μου στους δρόμους, νιώθω μία καρμική σχέση.

 

Πληροφορίες

«2:22 – A Ghost Story», του Danny Robbins

RadioCity Theatre (Βασ. Όλγας 11 & Παρασκευοπούλου 9, Θεσσαλονίκη)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων (από 25/04 έως 11/05): Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο και Κυριακή στις 18:00 & 21:00

Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων: more.com

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 231 325 4500

Οι συντελεστές της παράστασης ανανεώνουν το ραντεβού τους με το κοινό και για την επόμενη θεατρική σεζόν, στο Θέατρο Αλάμπρα, στην Αθήνα

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Danny Robins

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Φάνης Μουρατίδης

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης

Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους

Sound design: Φώτης Παπαθεοδώρου

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστιάννα Μαριόλη

Social media – Διαφήμιση: Renegade Media

Artwork: Νίκος Καρανικόλας

Οργάνωση παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

 

Παίζουν

Φάνης Μουρατίδης

Φαίη Ξυλά

Ναταλία Δραγούμη

Στάθης Μαντζώρος

Γιώργος Ζαφειρόπουλος

Αθηνά Χατζηαθανασίου