Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο TheOpinion: «Να κλαίμε και να γελάμε δυνατά. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί»

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου έρχεται στη Θεσσαλονίκη με «Το Έκτο Πάτωμα» και μιλάει στο TheOpinion και τη Δέσποινα Δαϊλιάνη

2 Νοεμβρίου 2023, 09:30

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

Τριάντα δύο χρόνια μετά τη θρυλική παρουσίασή του, ο Γιώργος Βάλαρης σκηνοθετεί και αναβιώνει τη μουσική παράσταση «Το Έκτο Πάτωμα», με ένα επιτελείο σπουδαίων καλλιτεχνών· Θέατρο Αριστοτέλειον, από τις 3 Νοεμβρίου.

Χωρίς να επιδιώξω -σε καμία περίπτωση- να συμπυκνώσω την ιστορία της σε μερικές μόνον γραμμές, από τότε, όμως, που άρχισα να παρακολουθώ τα τηλεοπτικά, κινηματογραφικά και θεατρικά δρώμενα, έχω προσδώσει στη Μίρκα Παπακωνσταντίνου το προσωνύμιο της «ατακαδόρισσας».

«Δεν “βγάζω την ουρά μου απ’ έξω”. Πιστώνομαι την όποια επιτυχία, αλλά σίγουρα προηγούνται τα κείμενα.

Στη ζωή μου δέχομαι το χιούμορ κι έχω και χιούμορ. “Ατακαδόρισσα” δεν ξέρω αν είμαι τόσο. Έχω κι εγώ τα πάρα πολύ κλειστά μου. Κι όταν τα έχω, παίρνω την κουβέρτα γιατί δεν μ’ αρέσει να με βλέπουν έτσι. Είναι πολύ γκρίζο. Όπως συμβαίνει, εξάλλου, σε όλον τον κόσμο. Όλοι, έχουμε όλα τα χρώματα.

Αυτό που λέω συνέχεια είναι να κλαίμε και να γελάμε δυνατά. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί. Ότι έχουμε όλα τα χρώματα και τα συναισθήματα πάνω μας και μπορούμε, εκεί που κλαίμε να γελάμε κι εκεί που γελάμε να κλαίμε. Αυτά τα χρώματα, για ‘μένα, έχει η ζωή. Παλεύεις και πας παρακάτω, όταν μπορείς», παραδέχεται η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο TheOpinion.

Και καθώς ξεκινάμε κάπως έτσι την κουβέντα μας, περί ατάκας και χιούμορ, έφτασε η στιγμή να προσπαθήσω να λύσω μια απορία χρόνων, νομίζω και δική σας: το «Τζέλα Δέλτα», τελικά, φουγάρα είχε;

«Κάθε φορά γελάω. Είναι τόσο υπέροχα γραμμένο από τους Ρέππα – Παπαθανασίου. Αλλά θα μείνει με μία άνω τελεία· είναι αυτό το φοβερό μυστήριο, γιατί τα φουγάρα σημαίνουν κάτι…», σχολιάζει, πράγματι γελώντας, η ηθοποιός στο TheOpinion.

«Σαν να είναι τώρα, χθες και αύριο»

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, λοιπόν, έρχεται στη Θεσσαλονίκη ως το «πνεύμα» -ή θα μας το εξηγήσει καλύτερα η ίδια- του «Έκτου Πατώματος». Μια μουσική παράσταση, η οποία απευθύνεται σε ένα κοινό που, ίσως, την έχει ήδη δει, παλιότερα. Και σε ένα άλλο κοινό, που δεν την έχει δει καθόλου…

«Θα σας πω τι γίνεται… Αυτήν είναι μια παράσταση αγαπημένη! Έγινε το ’92, αν δεν κάνω λάθος. Έπαιζα σε άλλο θέατρο και δεν είχα την τύχη και την τιμή να συμμετέχω, τότε. Ήταν, κυρίως, δημιούργημα της Άννας Παναγιωτοπούλου, μαζί, βέβαια, με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Κραουνάκη. Έπαιζαν ηθοποιοί υπέροχοι, εξαίσιοι. Η Μπαλανίκα, η Γερασιμίδου, ο Χαλκιάς, η Νένα η Μεντή, ο Νινιός…

Ήταν, λοιπόν, μια παράσταση που, όταν έκανε πρεμιέρα με τα παιδιά, δεν την είχα δει. Και θυμάμαι ότι τους είχε βγει λίγη παραπάνω ώρα. Μιλούσαμε συνέχεια με την Άννα την Παναγιωτοπούλου, γι’ αυτό σας λέω και τα “μυστικά”… Και κάνουν μια μεταμεσονύκτια παράσταση και θυμάμαι ακόμη τη συγκίνηση… Μ’ αυτά τα τραγούδια που ξέρουμε. Ήταν καταπληκτική! Είχαμε σηκωθεί όλοι όρθιοι. Όπως σας είπα, είχε γίνει ήδη η πρεμιέρα, οπότε, μετά, είχαν “κόψει – ράψει” και την έφτιαξαν…

Ήταν μια θρυλική παράσταση, με πρωταγωνιστές τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας! Ήταν ιδέα της Άννας, της Λίνας και του Σταμάτη να κάνουν το έργο με τραγούδια μιούζικαλ. Αλλιώς είναι μια ιστορία, όπως “Οι Κυρίες της Αυλής”.

Βέβαια, να ξέρετε ότι, η Κοτοπούλη, το είχε στη φαρέτρα της με τα βέλη· το ανέβαζε συνέχεια, όταν δεν πήγαινε καλά. Όχι, όμως, ως μουσική κωμωδία. Έχει και μια στέρεη ιστορία: είναι η νέα, ο νέος, αγαπιούνται, δεν αγαπιούνται, πάει να αυτοκτονήσει η μικρή, υπάρχει ο πατέρας, υπάρχουν οι κουτσομπόλες… Υπάρχει ένας περίγυρος», αναφέρει η Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο TheOpinion.

Και συνεχίζει, λέγοντας: «Έχω κι εγώ πολύ έντονα στο μυαλό μου την ανάμνηση αυτής της παράστασης. Ο ρόλος ο δικός μου δεν υπήρχε. Ήταν ιδέα του Γιώργου του Βάλαρη και του Σταμάτη του Κραουνάκη να προσθέσουν έναν αφηγητή -δεν είναι ούτε γυναίκα ούτε άντρας ούτε ακριβώς πνεύμα- που βάζει τον κόσμο στην υπόθεση και παρεμβαίνει σε κάποια σημεία. Τους έλεγα, βέβαια, ότι δεν έχω καμιά δουλειά. Μονίμως έτσι κάνω, βλέπω τα χειρότερα στην αρχή. Τι να σας πω, έχω και αυτό το προσόν! Αλλά έγινε. Τους το “δίνω” εντελώς, που με ενέταξαν στην παράσταση ως ένα ον που περιφέρεται. Δεν είναι ακριβώς πνεύμα, αλλά περιφέρεται μέσα στο έργο. Σχολιάζει. Κι έχω και κάποιο τραγούδι.

Σίγουρα θα γινόταν και χωρίς εμένα, γιατί σας λέω ότι ήταν στέρεο έτσι κι αλλιώς. Αλλά μου έκαναν την τιμή να το σκεφτούν και μ’ αρέσει φοβερά με όλους αυτούς τους συναδέλφους: τον Πιατά, τη Μανέ, την Καστάνη, την υπέροχη Ευαγγελία Μουμούρη μου… Είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον, θα το δείτε.

Έχει γίνει μια άλλη παράσταση, γιατί δεν είναι η ίδια. Με τα τραγούδια τα πάρα πολύ ωραία, τα οποία δεν είναι play back και που εξακολουθούν να είναι ο βασικός πυλώνας. Και διανθίζονται από έναν θίασο καλών και λαμπερών ηθοποιών. Όταν ξανασκέφτομαι τα τραγούδια, λέω: “Για κοίτα, βρε παιδί μου… Πώς ένα πράγμα που έχει γίνει το ’92 –ειδικά αυτά τα τραγούδια του έργου- μπορεί να γίνει και μετά από 20 ή 30 χρόνια…“. Σαν να είναι τώρα, χθες και αύριο. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο!

Συνήθως, δεν κάνω “προεκλογικές” δηλώσεις. Αλλά επειδή, τώρα, έχουμε γίνει “κυβέρνηση”, εννοώντας ότι έχουν δει ήδη την παράσταση, μπορούμε να μιλάμε από θέση ισχύος καθώς έχουμε εκλεγεί από τον κόσμο».